11 Eylül 2021. Zeynep ve Kerem'in zamanla kırmızıya bürünen masmavi hikayesi...
Nazenin ve İstanbul Serserisi'nin yolları kesiştikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı, olmasına izin vermeyeceklerdi.
Soğuk bir kış akşamı, yıllar boyu babasınd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her şey çok farklı olabilirdi..
Sürekli aynı cümle geçiyordu aklımdan, hep aynı hayale tutunuyordum her an. Asla olmayacak bir hayaldi hem de, gerçekleşmesinin bir ihtimali bile yoktu. Ama yine de düşünmekten alıkoyamıyordum kendimi. Başka bir yer, başka bir zaman.. Sahi nasıl olurdu?
İzmir'e geleli tam bir hafta olmuştu. En son barda, sarhoşken yanımda bize zararı dokunacak bir adam görmemin üzerinden günler geçmişti. Onun da bir hayalden ibaret olduğunu sonradan anlamıştım. Zeynep'i izlerken kendimi öyle kaptırmışım ki o sesten başka bir şey kendime getiremezdi beni. Aynı zamanda da ona da bir zarar vermelerinden çok korkmuştum, daha onu gördüğüm ilk anda. İyi insanlardı, parçalanmış bir aile olsalar da yine bir gün kenetleneceklerdi birbirlerine. Benim yanlarında olmam onlara sadece zarar verirdi zaten.
Bir hafta şehir merkezinde, bir otelde kaldıktan sonra Komiserin haber vermesiyle beraber onların evinin yanındaki villaya yerleştim. İçeride sadece bir koltuk, bir buzdolabı ve masa vardı. Şimdilik bunları alabilmiş. Ama babam yaşında bir adamın bu kadar benimle ilgilenmesi bir kez daha yüreğime işlemişti. Masanın kenarına oturup kapüşonumu kafama geçirdim, o da bir süre sonra yanıma geldi.
"Komiser, yaptıkların için eyvallah. Ama benim param var. Öderim buranın kirasını."
"Babanın bıraktığı para mı?"
"Bana o adamdan bahsetme Komiser. Yük olduk sana da ama yeter bu kadar. Bakarım başımın çaresine."
"Tam tersi. Sen yalnız kalmaktan korkuyorsun." o an kafamı kaldırıp ona baktım. "Hem de öyle çok korkuyorsun ki.. Bak Serseri.. Hayatta her zaman her şeyi kendi başına halledemezsin. Bazen birine, birilerine ihtiyacın olur. Bundan sonra ben varım."
"Eyvallah.. Komiser maaşı yeter mi buraya?" dedim gülümseyerek.
"Başkomiser.. Yetmezse kredi çekerim, yine de öderim. Senin adını kim koydu, biliyor musun?"
"Neden böyle saçma bir şeyi bileyim ki? Annem ya da babam, ne fark eder? İkisi de yanımda değiller. İkisi de benden uzak dursun. O babam olacak adam.. Ona yağmurda bir bardak su vermem ben."
"Baba olmak zor. İnan bana. Herkes olamaz öyle hakkını vere vere. Bazıları beceremez. Sence kızım da benim hakkımda böyle mi düşünüyordur?" dedi kolundaki saate duygu yüklü bir bakış atarak.
"Neden bıraktın onları Komiser?"
"Meslek aşkı.. Onu da geçtim de yanlış anlaşılmalar oldu. Demet beni anlamayı bıraktı, ben de kendimi anlatmayı. Eda diye bir kadın çıktı karşıma, o günden sonra oldu ne olduysa."
