Zaman her şeyin ilacı mıdır???
Bu çok duyduğumuz bir söz aslında.Her şeyi zamana bırakmayı seçeriz.Öyle değil mi?
Mutsuz olduğumuzda, kötü bir şey olduğunda, birinin ya da bir şeylerinunutulması gerektiğinde, sıkıcı bir anın geçmesi için zamana bırakırız.Acılarımız azalsın, küçülsün ufalansın bizi terk etsin diye zamana bırakırız.Kurtarıcı olarak zamanı kullanırız ve bekleriz.
Bekledikçe acılarımız azalır değil mi?
Yaşanılanlar, anılar unutulmaya başlar, etkileri azalır hatta gerçek miydi düşünmeye başlarız.Sizde yoksa böyle bir şey olmamış mıydı, rüya mıydı diye sormuyor musunuz kendinize?
Azalıyor anılar, unutuluyor acılar zamanla...
Tek yapmamız gereken şey beklemek belki de.Umutlarımızın azalması, gerçekleri görmek, pembe düşlerden uyanmak, rüyalara dalmamak, hayal kurmamak için beklemek.Zamanın arta kalanları da alıp götürmesi için sabretmek.Kendimizle barışmak, dünyaya başka gözlerle bakmayı öğrenmek, hayatımıza başka şeyler katmak, mutlu olmak için başka yollar bulmak, zamanın bizi sıkıcı durumdan kurtarması için beklemek.
Düşünceler insanın canını acıtır, düşünmek de...
Mutlu anılar bile bir süre sonra ağlatır...
İşte bu düşüncelerin bizi terketmesi, unutulması için zamana ihtiyacımız var.Zaman her şeyi beraberinde götürür, yok eder...Doğru zamanı beklemeye devam etmeli belki de, bizden aldıklarının yerine yenilerini vermesi için sabretmeli...
