Yıllar önce yazdığım şeyleri gördüm şimdi. Yarısını unuttuklarım, hayal gibi hatırladıklarımı... Ama aslında hepsi aynı yerinde duruyor, zaman geçiyor ama hepsi duruyor. Belki de umutsuz insanlar geçmişi hatırlayıp durur, sürekli başa sarar, belki de ben o umutsuz insanlardanımdır. Geçmişte takılı kalmış, yerinde sayan bir kız çocuğu. Belki sadece saçlarım uzamıştır...
Sen yokken yazdıklarımı gördüm şimdi, umutsuz düşüncelerimi, suya kapılmış hayallerimi...
Ve yeniden yazmak geldi içimden, yıllar sonra yine senin yüzünden... Sorular yok artık, onlardan çoktan vazgeçildi belki de, cevaplar da yok, hatta eski hayaller de... Yalnızlığa alışmış, artık başka gözler aramayan, kimsenin sesine dikkat kesilmeyen, hayal kurmayan, kız çocuğu olamayacak kadar yaşlanmış bir kız...
Eski yazılarımı okudum bugün, her şey bir kişiyle başladı...
Hayallerle başladı her şey, yaşanmamış imrenilen hayallerle başladı, hayallerimin vücut bulmuş haliyle. Sonra yazmak güzel geldi, konuşmaktan, yapmaktan daha kolaydı, hem de kendi dünyamda her şey sadece bana aitti. Belki de sadece korkaklıktı yazmak ya da acemilik...
Yazmak, saftı, safçaydı, hayallerde yaşamaktı...
Düşünürken gözlerinin dolmasıydı, defalarca aynı şarkının çalmasıydı, karşılıksızdı, asla ihtiyaç sevildiğini bilmemekti, anlamlarla doluydu ya da bilmecelerle, belki de her şeyin farkında birinin oyun oynamasıydı, acı vericiydi, uzaklara kaçmaktı, kaçmaya çalışmaktı, unutmaya çalışmaktı, mutsuz sondu yazmak...
Yıllar öncesinden kalma duyguları okudum bugün, birilerine edilen sitemleri, soruları, hayalleri...
Mucizelere inanır mısın? Mucizeler umut değil midir, inanırım ben. Bir tesadüfle belki tekrar karşılaşacağımıza, belki yıllar sonra tekrar tanışacağımıza... Oturup konuşabileceğimize...
Aslında bunu yazalı çokca zaman olmuştu ama uzun zamandır buralarda yoktum. Yazmak gelmiyor içimden ya da paylaşmaya vakit bulamıyorum, unutuyorum...
