Ceren geçen seneden beri bulunduğu ortamdan sıkıldığı için kendini okuldan attıracak büyük şeyler yaparak kendini okuldan attırır ve annesinin zoruyla Yaman Kolejine gider. Okulun sahibi Emir Yaman'ın ayakçısı olmak zorunda kalır.
Aşk, dostluk, mac...
"İyi..."dedi ve sınıfa girdi bende arkasından girdim. Sınıftaki kızlar beni görünce beni öldürecekmiş gibi bakmaya başladılar.
"Ne bakıyorsunuz?"dedim sert görünmeye çalışarak.
Beni ayakçısı yapan çocuk sınıfa dönerek beni gösterdi. "Bu kız bundan sonra benim." nah seninim. Gözleri tek tek sınıftaki kızlarda gezindi. "Ona yapılan yanlış bana yapılmıştır."Lütfen, bana bir yanlışlık yapın, hadi kızlar.
Sınıftaki kızlar sinirle önlerine döndüler, sırama doğru ilerleyecekken kolumdan tuttu. "Bundan sonra benim yanımda oturacaksın."
"Ben yerimden gayet iyiyim." dedim ve Gizem'e doğru hareket ederken.
İsimler konusunda saçmaladığımı fark edince içimdeki sesi susturdum. Bakışlarım yanımda oturan çocuğa kaydığında telefonuyla ilgilendiği gördüm. Sanırım telefonunu seviyordu. Kim sevmezki telefonları?
İçeriye hoca girince -yanımda oturan ve o üç kız- hariç bende dahil diğerleriyle ayağa kalktık. Hoca dördüne 'ya sabır.'çekip yerine oturdu. Yanımda oturan kişi ve diğerleri kimse bu okulda herkes tarafından saygıyla anılıyorlardı.
Haksızlığa gelemediğim için Sünger kafaya döndüm. Artık ona sünger kafa diyecektim.
"Hoca gelince niye ayağa kalkmadın?"dedim.
Bana bakmadan "Ayakçım bana soru soramaz."
Hay ben senin ayakçına emi. O kadar insan var etrafta. Sen niye beni ayakçın yapıyorsun? Bana garezin mi var?
