Moonage Daydream (Ciudad de Escalante #4)

Phase 08

Tumunog ang bell sa main lawn hudyat na oras na ng tanghalian. Hinayaan ko munang lumabas ang mga kaklase ko ng aming classroom. Inabala ko ang sarili sa pag-aayos ng gamit at pagbitbit sa lunch bag ko. I'm not eating with my cousins as of now during lunch time and I really prefer spending the whole break at the rooftop.

"Hindi ba nakakatakot sa rooftop ng building na ito? You know, there are rumors that someone commits suicide," Cassiel, my closest friend in class, said while watching me fix my things.

Sukbit na rin niya ang kanyang bag at mukhang aalis na rin dahil kasabay ang mga kaibigan kapag ganitong oras. And he knows that I'm staying at the rooftop alone to do my hobbies like taking pictures and cross stitching. Actually, iyon ang laman ng bag na dala ko bukod sa baon na tanghalian na hinanda ni Mommy para sa akin.

"Nakakatakot naman pero mas natatakot ang multo sa akin," I joked and smiled at him. Kumunot ang noo ko nang hindi siya nagbiro pabalik at luminga-linga lang sa labas ng classroom na parang may hinahanap.

"Are you waiting for your friends? Sige, una na ako. Enjoy your lunch," pagpapaalam ko habang hindi pa lumalabas ang ibang klase na katabi namin. Kapag kasi nakalabas na, crowded panigurado ang elevator at nakakapagod gamitin ang hagdan.

"Wait, let's just stay for a minute here," aniya at pinigilan ang paghakbang ko.

Nagtataka ko siyang tiningnan habang nagtitipa ng mensahe sa cellphone. Hinawakan ko ang strap ng aking bag habang pinapalipas ang oras gaya ng kanyang sinabi. Maybe he needs a short company while waiting for his friends. Sumilip ako ng bahagya sa kanyang cellphone at nakitang may ka-chat siya na hindi ko nakilala kung sino.

"It's been three minutes already," I reminded him when I checked the clock in my phone. Tumingin ako sa labas at awtomatikong namilog ang aking mata nang maaninag sa kalayuan sina Hadassah, Callistemon at Cyprus na papunta sa HUMSS building.

"I... I need to go!" natataranta kong bulong kay Cassiel dahil alam kong pipilitin lang ako ng mga pinsan ko na kumain kasabay nila.

It's not that I don't to eat with them... kahit saan kasi ay agaw pansin sila kahit hindi sa cafeteria kumakain. The eyes of the people are always glued to any of my cousins. Aside from hearing an insult from others when they're gossiping about how bad I look with them, I also don't want the fact that someone is watching us eat.

"Teka! Wait, Riah!" Cassiel called and tried to stopped me from walking outside the room.

"Tell my cousins that I'm having my lunch already!" sambit ko bago tumulak palabas. Cassiel sighed and scratched the back of his head. Nginitian ko na lamang nang makita na pipigilan niya ulit ako sa pag-alis.

"Langya, ang bagal talaga nito kahit kailan," I heard him muttered that sounds problematic while typing a message in his phone again.

Hindi ko na narinig ang isa pa niyang sinabi nang tumakbo na ako at nakisali sa mga estudyante na kalalabas lang para makapagtago sa aking mga pinsan. I hide as much as I could even though it's impossible for them not to see me because of my built. Buti na lang ay hindi dumako ang mata ng mga pinsan ko sa aking banda. I took the left wing, the unusual direction.

I gasped when I reached the stairs. Dahil sa lumipas na ilang minuto kanina, alam kong madami ng estudyante ang gagamit ng elevator. I sighed. Wala pa man pero tinatamad na akong umakyat. It is a seven-storey building.

Pinilig ko ang aking ulo at hindi na inisip pa kung gaano karaming hakbang ang gagawin ko. I walked upstairs with my regular pacing. I don't want to have a breathing difficulties once I reached the rooftop.

Maybe more than five minutes, I finally got to the top. I smiled when my breathing is just fine. Medyo mabilis lang ang paghinga ko at hiningal ng bahagya sa pag-akyat pero hindi na ganoon kalala ang pagkapagod hindi gaya noon. Dumiretso ako sa mga desk at table na hindi ginagamit at hinila ang mga iyon para maipwesto sa may tabi railings.