Moonage Daydream (Ciudad de Escalante #4)

Phase 06

Sinundan ko lamang si Zachariel hanggang sa makatawid kami ng daan kung saan naroon ang paradahan ng jeep. Ang sabi niya, hindi na umaabot pa roon ang mga taxi at mas maganda na ito ang sakyan namin para makababa na sa mismong rotunda.

Huminga ako ng malalim para ikalma ang sarili. I'm really nervous whenever I'm riding a public transportation. I only ride a jeep once in my life. Bukod sa hindi ako komportable na madaming taong makakasama sa loob, I am traumatized of what happen before that's why I didn't try to ride a jeep again.

Kinurot-kurot ko na lamang ang aking daliri habang naghihintay ng panibagong jeep na paparating. Nanlalamig ang kamay ko talaga sa kaba kaya hindi ko na mapigilan pa na magsalita.

"Can't we really grab a taxi? Tapos... sakay na lang tayo ng tricycle o panibagong taxi ulit kung mayroon sa bababaan natin..." I suggested.

Zachariel tilted his head to looked at me. Tinaasan niya ako ng kilay na parang nagtatanong kung bakit nag-iba ang desisyon ko. He asked me earlier if it's okay with me and I said yes but I didn't know that I'll feel nervous again.

"Mainit kasi sa loob at hindi ako sanay na may kasamang hindi ko masyadong kakilala. Baka may makatabi ulit akong —" pagdadahilan ko ngunit hindi ko na naituloy ng may tumabi sa aming tatlong construction worker na pawis na pawis at medyo madungis. I think they just got finished from work.

Napatingin kaming dalawa ni Zachariel sa kanila. He scoffed and shook his head while looking at me.  Napalunok ako at nataranta dahil mali ang kanyang pagkakaintindi sa aking sinabi. I think he felt that I'm disgusted at the workers who are also waiting for a jeepney.

That's not what I mean!

"I thought you're different from Severine. I hope you'll not pay for five seats to have a distance from other commuters," aniya kaya napaawang ang bibig ko.

Maarte si Eve pero hindi naman ako ganoon... I will never do that. I lowered down my head when I couldn't find any words to clear myself. I don't want him to think that I'm maarte and matapobre.

"Nuevo Sariaga, Luna, Del Pilar!" sigaw ng driver na kararating lang.

Hindi pa rin ako nakapagsalita habang pinapanood ang mga taong kasama namin na naghihintay at pumasok na roon. Medyo napupuno na kaya bumaling ako kay Zachariel na hinihintay akong magsalita.

"Ano sasakay pa ba tayo?" matigas niyang tanong at sumulyap sa jeep na papuno na.

"Tara na..." I said weakly.

He snorted, sounding a little humorless when he heard my voice. I regret saying that with that kind of tone. Tunog napipilitan ako hindi dahil ayokong sumakay, I'm just nervous again.

Nauna na akong maglakad para makapasok na. Pumwesto ako sa may bandang gitna. Sumunod sa akin si Zachariel na tumabi sa aking kaliwa. May espasyo pa kaya hindi naman gaanong nagdidikit ang aming braso. Tahimik lang siya habang nakatingin sa labas. I think he's dissapointed from the way I talk a while ago.

Baka iniisip niya talaga na maarte ako...

I sighed when I felt a judgmental stares from the woman in my left side. She's older than me, maybe she's in her forties. Yumuko ako at niyakap na lamang ang aking bag habang ramdam ko pa rin ang titig niya sa kabuuan ko.

May pumasok na magbabarkadang pasahero kaya halos mapuno na ang jeep. Zachariel's firm arm was brushing against my soft arm already. Umabante siya sa pagkakaupo at ipinatong ang dalawang siko sa kanyang tuhod habang naka-bend ng kaunti ang likuran para mas komportable kaming dalawa. I don't know if he felt the electricity that I feel when our skin touch each other.