Διμοιρία Ερωτευμένων

Τέσσερα// Αιέν Υψικρατείν

Για τις επόμενες δύο μέρες ο Σμήναρχος αποφάσισε να την αφήσει ήσυχη. Περιορίστηκε να την κοιτά από το παράθυρο του γραφείου του να κάνει την καθιερωμένη της ρουτίνα, τρέξιμο και κάμψεις. Ήταν ευχαριστημένος από την αρχική ώθηση που της είχε δώσει για να πιέσει τον εαυτό της και ακόμη περισσότερο αισθανόταν ένα ανεξήγητο φούσκωμα στο στήθος βλέποντας πως η κοπέλα κατάφερε να το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο.

Παρόλα αυτά, το μεσημέρι της Πέμπτης αποφάσισε πως πρέπει να ενοχλήσει ξανά το τρίτο έτος, αφήνοντας την διοικούσα τάξη –τους τεταρτοετείς– στην ησυχία τους, λίγες μέρες πριν την ορκωμοσία τους.

Η εντολή να κατέβουν στον προαύλιο χώρο δεν τάραξε κανέναν, οι περισσότεροι μάλιστα εφησυχάστηκαν στην ιδέα πως η Σμαράγδα θα τα βρει σκούρα. Η ίδια, πάντως, δεν φάνηκε να αγχώθηκε. Αν την έβαζαν να τρέξει, θα τρέξει. Αν της ζητούσαν να είναι όλο και πιο γρήγορη θα το κάνει, αν της διέταζαν είκοσι κάμψεις, θα έπεφτε και θα τις έκανε. Οτιδήποτε και αν της έλεγαν, εκείνη θα το κάνει.

Ήταν προετοιμασμένη για τα χειρότερα.

Στεκόταν ανάμεσα από τους συμμαθητές της γνωρίζοντας πως τα άκρα της δεν θα τα φτάσει κανείς, πέρα από την ίδια. Και όσο περίμενε όλη η τάξη των Ικάρων να έρθει κάποιος ανώτερος, η Σμαράγδα έπαιρνε βαθιές ανάσες.

«Ανδρεάδη δεν σε βλέπω καλά και σήμερα.» Μέσα στην ηρεμία, κάποιος θαρραλέος προσπάθησε να ακουστεί.

«Πολύ θράσος έχεις να μιλάς έτσι στην αρχηγό του έτους σου.» Δεν γυρίζει καν το σώμα της, απλώς κοιτά στην ευθεία της ψηλά προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της.
Δεν θα τους αφήσει να την τσαλακώσουν. Δεν τους αξίζει αυτή η δύναμη.

«Τα λέμε του χρόνου που θα έχει πάρει άλλος την θέση σου.»

Το υπονοούμενο για τον Χάρη το κατάλαβε μεμιάς. Χαμογελά στα λόγια που άκουσε, όχι γιατί υποτιμά τον συμμαθητή της, αλλά επειδή πραγματικά εκπλήσσεται. Γυρίζει το σώμα της και κοιτά προς το μέρος από όπου καταφτάνει η φωνή.

«Αν αυτός ο άλλος δεν είσαι εσύ δεν ξέρω γιατί μιλάς.»

«Δεν θα μου απαγορέψει μια γυναίκα να μιλάω.»

«Έλα, Γιάννη, σταμάτα επιτέλους λες και είμαστε στο '50!» Ο Χάρης ανάμεσα στους υπόλοιπους πενήντα τόσους Ίκαρους την υπερασπίζεται τελικά. Και ακριβώς όπως περίμενε η κοπέλα, ο Γιάννης σταματά δίχως παράπονο. Η Σμαράγδα γελάει και γυρίζει ξανά τον κορμό της μπροστά.