Διμοιρία Ερωτευμένων

Ένδεκα//Στο ΓΝΑ αδερφές μου!

Όλο το βράδυ στριφογυρνούσε ανυπόμονος μα το πρωί δεν ήταν διόλου κουρασμένος. Το μυαλό του ήταν σε εγρήγορση τόσο που δεν μπορούσε να ηρεμήσει λεπτό, έπλαθε σενάρια και προσπαθούσε να σχεδιάζει το πρωινό που θα περνούσαν μαζί.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι του πολύ νωρίτερα απ' ότι θα έπρεπε και εκτόνωσε την υπερένταση του σε μερικές ασκήσεις γυμναστικής που θα αναπλήρωναν την απογευματινή επίσκεψη στο γυμναστήριό του.

Ντύθηκε σε γρήγορους ρυθμούς, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ταυτοχρόνως αν το μπλε πόλο με το τζιν του είναι καλή επιλογή ή αν θα φαίνεται στα μάτια της αδιάφορος. Δεν έφαγε το πρωινό του, στοχεύοντας πως θα το κάνει αργότερα και την στιγμή που το ρολόι του σήμανε επτά παρά, είχε μπει ήδη στο αυτοκίνητό του, με μοναδικό προορισμό το σπίτι της.

Ο χώρος μύριζε ακόμα το άρωμά της από την προηγούμενη μέρα.

Η διάθεση του ήταν στα ύψη. Το ανοιχτό παράθυρο άφηνε τον αέρα να τον ηρεμήσει από το άγχος που είχε καταφέρει να τρυπώσει κάπως, ενώ η μουσική που έπαιζε ένας αδιάφορος ραδιοφωνικός σταθμός τον έκανε να σιγοτραγουδά έναν ρυθμό που αργότερα θα τον συνέδεε απόλυτα μαζί της.

Έστριψε στο στενό της αρκετά νωρίς.

Κοίταξε το ρολόι του και υπολόγισε πως θα την περίμενε ακόμη μερικά λεπτά.

Προς έκπληξη του, η Σμαράγδα βρισκόταν ήδη στον δρόμο και τον περίμενε ανυπόμονα.

Είχε βάλει ένα μπλε τζιν κι εκείνη, με ένα απλό μπλουζάκι λαδί, με τα μαλλιά της λυτά στους ώμους της να τον αναγκάζουν να την παρατηρήσει λίγο παραπάνω.

Όταν σταμάτησε το αμάξι μπροστά της και χώθηκε στην θέση του συνοδηγού, κράτησαν ασυναίσθητα και οι δύο μια ανάσα για εκείνους, σαν να πέρασαν σε μια διάσταση που αυτή η κίνηση ήταν οικεία.

Η Σμαράγδα ήταν η πρώτη που μίλησε. «Καλημέρα Αντώνη.»

Όλο του το κορμί ένιωσε την δόνηση που η καρδιά του αισθάνθηκε.

«Καλημέρα και σε εσένα Σμαράγδα.»

Η ατμόσφαιρα έγινε ελαφρύτερη.

Σαν ο πληθυντικός να άφηνε βάρη και τώρα, τα πήρε μαζί του, σαν να τα ξέχασαν στο στρατόπεδο. Ο Αντώνης πάντως, δεν μπορούσε να μην φοράει το χαμόγελό του, εκείνο το μικρό, ευδιάθετο γελάκι που κάθε που το κοιτούσε η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά στο πλάι του, την έκανε να κοκκινίζει στον τρόπο που η ίδια αντιδρούσε.