Διμοιρία Ερωτευμένων

Έξι// Όνειρο ήτανε

Χρειάστηκε μερικές ώρες και την έξοδο της Παρασκευής από την σχολή για να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Ήθελε να το φωνάξει παντού, ήθελε να σταματήσει κάθε άνθρωπο που διάβαινε τον δρόμο της και να του πει πως είδαν όλοι την αξία της.

Και τώρα για εκείνη, ίσως να μην είχε τόσο νόημα.

Ίσως να μην την ενοχλούσε τόσο αν δεν άκουγε το δικό της όνομα πλάι από εκείνο του αρχηγού, ίσως να της έφτανε που όλοι είδαν την δύναμη, την προσπάθειά της.

Και κυρίως, είδε εκείνος.

Ήθελε να γυρίζει τον χρόνο ξανά και ξανά προς τα πίσω και να βλέπει τα βλέμματα εκείνων που την αμφισβήτησαν να αλλάζουν. Να κοιτάει στα μάτια τον Σμήναρχο και να παίρνει την επιβεβαίωση της, να κλέβει από το βλέμμα του όσα μπράβο δεν της είπε ποτέ.

Ήταν λύτρωση, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν.

Τώρα, όποια κι αν ήταν η απόφαση τους εκείνη γνώριζε πως σε κάθε γωνιά εκείνης της σχολής, όλοι θα ψιθύριζαν πως στην αρχηγία έγραφε Σμαράγδα Ανδρεάδη. Άγραφα και αμετάκλητα, πιο ισχυρά από οτιδήποτε, πιο δυνατό κι από οποιαδήποτε απόφαση ή χαρτί.

Ήταν ξαπλωμένη ώρα στο κρεβάτι της, κοιτώντας το ταβάνι, ονειροπολώντας.

Το κινητό της είχε την μια ειδοποίηση μετά την άλλη. Στην μια ομαδική έτρεχε ποτό στα δυτικά, στην άλλη ομαδική συζητούσαν για τα εισιτήρια των διακοπών, σε μια τρίτη κάποιος ζητούσε γνώμη για ένα πρόβλημα του. Και εκείνη αγνοούσε τα πάντα.

Το στομάχι της είχε τυλιχτεί κόμπος, ένιωθε το στήθος της βαρύ από περηφάνεια.

Ο Σπήλιος θα είναι τόσο περήφανος για εσένα.

Χρειάστηκε κάθε δύναμη που είχε μέσα της να μην αφήσει τα μάτια της να τρέξουν.

//*//

Η μαμά της ήταν αγχωμένη όλο το απόγευμα. Περίμενε το τηλέφωνο της κόρης της σχεδόν εμμονικά.

Ο μπαμπάς της πίστευε πως αυτό ήταν ένας μηχανισμός της Σμαράγδας να αντιμετωπίσει το χειρότερο σενάριο. Πίστευε πως ίσως κάτι συνέβη και τίποτα δεν πήγε όπως ήθελε.

Το τηλεφώνημά της αργά της ίδιας μέρας, τους έδωσε όσες απαντήσεις έψαχναν. Παρόλα αυτά, συγκρατημένοι, όπως ακουγόταν και η Σμαραγδένια, την συνεχάρηκαν λιτά.

«Πότε θα σε δούμε Σμαραγδένια;» Η μαμά της με αυτή την αγωνία να κρέμεται από κάθε της λέξη, με την προσμονή να ντύνει την χροιά της, με τα δάκρυα στα μάτια...