komt dit ooit nog goed

deel 16

pov marit:
we lopen met z'n alle naar het huis als ik opeens een bekend gezicht. ik knipper een paar keer met mijn ogen staat hij er nu echt recht voor mij neus. ik kijk nicolien aan. 'heb jij mij wat te vertellen'? vraag ik aan haar. ze kijkt op en ze knik. 'het is toch niet wat ik denk dat het is' zeg ik. ze begint als een gek te glimlachen. 'NEE DAT KAN NIET WAAR ZIJN' schreeuw ik. ik ren als een gek naar haar toe. de jongens kijken mij heel raar aan. 'ik snap er helemaal niks meer van' zegt robbie. 'wij allemaal niet, we zijn er pas 2 uur en we zijn nu al de klus kwijt' zegt koen. 'jij moet je mond houden broer' zeg ik tegen koen. ik ren naar hem toe. 'thomas ben je dit echt' vraag ik aan hem. hij begint te knikken. 'omg jullie hebben mij echt wat uitleggen' zeg ik. 'ja jij bent hier ook al heel lang niet geweest' zegt thomas lachend. 'ik weet het maar ik moch niet meer van mijn stiefouders' zeg ik. 'heb je nu eigenlijk al je echte ouders gevonden'? vraagt hij. 'ja ik heb ze gevonden en ik ben er ook achtergekomen dat ik een extra broer heb' zeg ik blij. we lopen met z'n alle naar het huisje van nicolien en thea. 'jullie gaan mij nu uitleggen wat hier is gebeurd' zegt milo boos. 'oke is goed waar zullen we beginnen' zegt thomas lachend. net als we beginnen vliegt er een hond op mij af. 'kom maar hier storm' zegt ik lachend. hij komt kwispelend naar mij toe en begint mij overal te likken. 'nou zullen we het maar uitleggen' zegt nicolien lachend. ik knik en begin het hele verhaal uit te leggen hoe we elkaar hebben ontmoet. we gingen altijd samen spelen bij de voetbalveld. thomas speelde altijd mee met heren 9 en daar was nicolien altijd bij en ik mocht altijd mee. toen moest ik opeens thuis blijven omdat mijn stiefvader vond dat ik teveel met hun omging en ik werd bijdehander en dat kon hij niet handelen. vanaf toen weet ik het niet meer. zo eindig ik mijn verhaal en thomas mee het over. toen marit weg ging hebben nog veel concact gehouden. daarna is het concact steeds minder geworden. na twee jaar hebben we nauwelijks concact tot nu zeggen thomas en nicolien lachend als ze klaar zijn met het verhaal. 'ik snap het een beetje, maar hoezo begon jij net te schreeuwen marrit'? vraagt matthy. 'nou dat komt omdat ik hun na dat mijn vader mij had verboden om met hun te gaan heb achtergelaten en toen waren ze aller beste vrienden en ik zei altijd er zit meer achter dan alleen vrienden en nu na 10 jaar hebben ze eindelijk wat' zeg ik blij. 'oke maar ik snap nog steeds niet waarom je dan zo blij bent voor ze' zegt milo. 'nou dat komt eigenlijk omdat hun allebei zo verlegen als de pest zijn en ze vinden dat ze nooit goed zijn dus bijvoorbeeld nicolien vind zich altijd niet mooie en ze is heel onzeker over haar lichaam en thomas praat niet graag met andere mensen over zijn gevoelens en nu hebben ze elkaar gevonden en ze helpen elkaar waar nodig is' zeg ik terwijl ik nicolien en thomas aankijkt. 'het klopt wel wat marit zegt' zegt thea. we praten nog even veder totdat opeens het huisje deur opgaat en daar staat mijn beste vriend die ik al 10 jaar niet heb gezien. 'm-m-m-marit' zegt bart verbaast. ik spring op en ren naar hem toe. als we klaar zijn met knuffelen. 'hoe de fuck ben jij hier gekomen want je vader vond dat toch niet goed' zegt bart. 'ja dat klopt' zeg ik en ik begin het hele verhaal aan hem ook uit te leggen wat er de afgelopen 10 jaar is gebeurt. als ik klaar ben met het verhaal begint hij mij heel hard te knuffelen. 'PAS OP STRAKS PLET JE DE BABY NOG' schreeuwd nicolien. van schrik laat bart los. ik kijk weg en ik kijk recht in de ogen van thomas. 'b-b-ben j-j-je z-z-zwanger'? vragen ze allebei storrend. ik knik en ga zitten. bart pakt er een stoel maar hij loopt niet heel goed. 'wat heb jij gedaan'? vraagt thea verbaast. 'ik heb een paar maanden geleden mijn enkel gebroken' zegt hij sip. 'ohhh sorry dat wees ik niet' zegt thea snel. we praten nog even bij. 'jongens het is al 7 uur moeten we niet gaan eten' vraagt raoul. 'ja papa dat moeten we eigenlijk doen' zeggen matthy, koen, milo, robbie, lieke en ik in koor. 'papa' zeggen thomas, nicolien, bart en thea verbaast. 'dit is een vrienden groep en raoul meent altijd de leiden en kan iedereen makkelijk onder de duim nemen, dus als raoul er niet is wordt er niet gekookt en wordt er meestal gehaalt' leg ik uit. ze beginnen te lachen. 'HET ETEN IS KLAAR' wordt er geroepen door de oma van nicolien. 'wij moeten eten we spreken elkaar snel weer' zegt nicolien en ze staat op een loopt naar binnen. de rest wens ons een fijne avond nog en die lopen ook naar binnen. wij lopen naar ons huis en raoul begint met koken. ik pak ondertussen mijn tas uit en begin met de bedden van iedereen op te maken als ik klaar ben met alle bedden wordt er groepen dat het eten klaar is. we beginnen met eten als we klaar zijn gaat iedereen ze eigen gang. ik ga maar eens beginnen met de opdracht voor school. ik loop naar de kamer en pakt mijn laptop en loop terug naar de bank. als ik aardig op weg ben komt nicolien binnen. 'heb je zin om mee te wandelen'? vraagt ze aan mij. ik knik en ruim mijn spullen op. 'ik even wandelen met nicolien' zeg ik tegen raoul. 'is goed' zegt hij. we lopen naar haar huisje. we pakken de hondenriem en lopen naar de overkant van de weg. als we in het bos zijn voel ik opeens twee handen in mij zij. ik draai mij om en ik zie........

wie zou marit zien. sorry dat ik zo weinig post maar dat komt omdat ik het echt druk heb met school. maar dit is weer een nieuwe deel en tot de volgende keer

xx nicolien