"Biliyor musun?" diye sordu gözlerimin içine bakarak. Aynı zamanda bana karşı bir adım atarak aramızdaki mesafeyi kapattı. Bu sefer ondan korkmadan, gözlerimi kaçırmadan durdum karşısında ve cevap verdim.
"Neyi?" İlk kez bana bu kadar içten gülümsed...
Arkadaşlar sizden bir ricam var. Lütfen bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatın ve satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin🌟📃
Yorum ve oyları az görünce hevesim kaçıyor, yalan söylemeyeceğim. Ama yine de vazgeçmeyeceğim. Yardımınıza ve desteğinize ihtiyacım var ve siz bunları benden eksik etmezseniz çok sevineceğim❤️⭐️📝
Bende sizin için buraya kalp ve yıldız bırakıyorum🌟❤️. Sizinkileride bekliyorum🌞. Kahraman Deniz - Böyle Sever🎧🤍
Herkese keyifli okumalar çiçeklerim🌹💐...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafamın içinde yankılanan seslerle yavaşça yarı açık şekilde araladım gözlerimi. İlk önce beyaz tavanı hemen ardından başımın üstünde duran beyaz önlüklü doktoru ve hemen yanı başımda duran Miraç'ı gördüm.
Gözlerimi daha fazla açık tutamadığından kapattım ama bilincim açıktı. Her şeyi hissediyor ve duyuyordum.
"Hayal hanım eğer bizi duyuyorsanız parmağınızı kıpırdatın." diyen doktora sol elimin parmaklarını kıpırdatmakta cevap verdim.
"Çok güzel. Şimdi yavaşça gözlerini açmaya çalışın. Eğer yapamazsanız kendinizi çok zorlamayın." dediğinde gözlerimi açmak için çalıştım ama sanki göz kapaklarımın üstünde ağır bir taş varmış gibi açamadım. Gözlerimi açamayınca kirpiklerim ıslandı. Ben bu kadar güçsüz değildim.
"Ağlama." diye konuştu Miraç. "Ağlama, açacaksın gözlerini. Güçlüsün sen." dedi ve destek vermek için elimi tuttu. Elimi elinden öfkeyle çekmek istedim ama o gücü kendimde bulamadım.
"Aynen öyle Hayal hanım, siz çok zorlu bir ameliyattan çıktığınız için şimdi tüm vücudunuz ağrıyor. Birkaç gün içinde hiçbir şeyiniz kalmayacak." diye konuştu doktor o da bana destek vermek için.
Yeter ya yeter. Herkes destek vermeye çalışıyor, sanki ben gözlerimi açacağımı bilmiyorum. Uyandıysam demek ki açacağım gözlerimi.
"Ben.." dedim ve sustum. Çünkü boğazımda hissettiğim acıyla sustum.
"Uyumak..." dedim zorlanarak. Umarım anlarlar çünkü gerçekten zor zorluk çekiyorum.
"Herkes dışarı çıksın." dedi Miraç otoriter sesle. Ben senin kalmanı istemiyorum ama.
"Çık. Sende." diye konuştum yine zorlanarak.
"Ben burada kalacağım. Bir şeye ihtiyacın olur." diye konuştu yine Miraç. Başımı iki yana sallayarak inkar ettim. Neden anlamıyordu benim konuşacak halim yok. Bir şey isteyecek halimde yok. Çıkmanı istiyorum diyemiyorum. Hayatımda ilk kez gücüm yetmiyor, konuşmaya bile gücüm yok.
