Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
EVİMDE Kİ MİSAFİR
Yağmur hiddetle yağmaya devam ederken, hava çoktan kararmıştı. Lux şehri yılın her mevsimi yağış alırdı. Yamyamlar bölgesi kasvetli bir havaya mahkumken, insanların bölgesinde güneş dans ediyordu. Sonunda hurda evime varmıştım. Tüm kemiklerim ağrıyordu ve enerjim bitmek üzereydi. Nefes almakta zorlanıyordum. Şakaklarım açlıktan zonkluyordu. Daha önce kendimi bu denli ölü hissetmemiştim . Aslında kendimi hissettiğim söylenemez. Mezojik ve hastalıklı ruh halim, düşüncelerimi köreltiyordu. Sırtımda yaşayan birini kilometrelerce taşıyarak evime getirmiştim. O çuvalda bir ceset olmalıydı. İşte o zaman aç karnım çoktan doymuş olurdu.
Adela hala çuvalın içinde bir yerlerdeydi. Yol boyunca tek kelime etmeden hareketsizce durmuştu. Çuvalı sırtımdan indirip odamın orta noktasına koydum. Çuvalı bir iple serbestçe bağlamıştım. İpi çözdüm ve geri çekildim. Adela' nın insancıl kokusunu hücrelerimde hissetmeyi reddediyordum. Onu yeme fikri bana ürkünç geliyordu. Adela kendimi farklı hissetmeme neden olmuştu. Sıcacık elleriyle yüzümdeki kanı temizlediği anı hatırladım. Bir canavara dokunmayı herkes beceremez. İnsanlar bizi gördüklerinde karınca sürüsü gibi etrafa dağılır ve kaçarlar. Bizden korkarlar. Fakat Adela'nın bu tepkisi içimde bir yerlerde yok olan sevgi faktörünü tekrar hayata döndürmüştü. Yalnız, çaresiz ve duvar kenarına kıstırılıp kalan birini öldürmek ne kadar adil bir davranış olabilirdi? Hayır. İnsan öldürmek asla adil bir davranış değildir. Kafamı ellerimin arasına aldım. Dudaklarım kontrolüm dışında hareket ediyordu. " Güvendesin. Çuvalın içinden çıkabilirsin." Dedim. Cevap yoktu. Odamda yaşayan biri olmasına rağmen, ölümsüz bir sessizlik vardı. "Adela." Diye fısıldadım. Çuval kıpırdamıyordu. Çuvalın ağzını ne kadar sıkı bağlamıştım? Ya Adela yeterli oksijeni temin edemeyip öldüyse? Aklımı kaçırmamak için hızlı hızlı soluklandım. Adela... Çuvalı ani hamleler ile açtım. Bütün telaşım gördüğüm manzara karşısında yok olup gitmişti. Adela, mışıl mışıl uyuyordu. Yüzü, tatlı ve masumdu. Ay ışığı eşliğinde Adela'nın kusursuz yaradılışını seyrettim. Ona bakarkan kötü düşünmek imkansızdı. Masumiyeti temsil eden bir misafirim vardı. Ayıcığına hiç bırakmayacakmış gibi sarılmıştı. Adela' yı kuçaklayıp yatağıma yatırmaya karar verdim. Fakat bunu nasıl yapacaktım ? Ona dokunduğum anda yamyamlık duygularım harekete geçebilirdi. Masum yüzden geriye kemikler kalabilir ve bu durum da bana acı verebilirdi. Yapabilirsin." Dedi içimdeki ses. " Pekala, söz ver. Onu yemeyeceksin?"
"Evet. Söz..." Dedim kendi kendime. Nefesimi tuttum ve Adelayı kucakladım. Yüzüne bakmamaya dikkat ediyordum. Beni cezbeden her şeyden uzak durmalıydım. Yavaş hareketlerle kollarımın arasındaki kızı yatağıma bıraktım. Beyaz elbisesi, kanlı yatağımın yanında ışıl ışıl parlıyordu.Adela, kucağındaki ayıcığı yere düşürdü. Ayıcığının olmadığını fark edince, mız mızlanıp durdu. Yere düşen ayıcığı alıp Adela'ın kollarının arasına bıraktım. Masum kız huzurluca uyuyordu. Açlık ve yorgunluk hissi uykumu getirmişti. Ve rahatlıkla uyuyacak bir yatağım yoktu. Adela ile birlikte uyuyamazdım. Çünkü uyandığımda Adela yanımda değil, midemde olurdu. Omuz silktim. Yüzümü ekşiltip yere uzandım. Adela' nın parlayan sarı saçlarını izleyerek uykuya daldım.
