Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GÖKKUŞAĞI
Hızla yataktan kalkıp eski montumu tek hamlede sırtıma geçirmiştim. "Nereye gidiyorsun?" Diye bağırdı Adela, kapıyı aralamış ve adımımı eşiğin dışına doğru atarken, "Avlanmaya." Dedim. Sesim oldukça umursamazdı. Buz dolabımda tek bir ceset bile yoktu fakat evimde hatta yatağımda yaşayan bir insan mevcuttu. Evimi derhal terk etmeliydim çünkü Adela'ya baktıkça gördüğüm kabus zihnimde canlanıyordu. Ölü bedenim bir yolunu bulup daha çok cansızlaşıyordu, adeta put gibi bir hal alıyordum. " Perdeleri çek,kapıyı kilitle ve kapıyı kimseye açma." Diye emirler yağdırdım. Adela, ardımdan ürkekçe bakakalmıştı,bunu hücrelerime kadar hissettim fakat adımlarıma dur emrini vermeyerek evimden uzaklaştım. " Beni buraya hapis mi edeceksin?" Diye mırıldandı Adela. Ses tonu ağlamaklı bir şekilde idi. Gözlerimi kapayıp yutkundum Adela' ya sırtım dönük bir vaziyette " Dışarıda olman senin için tehlikeli bunu anla artık! Ve ayrıca benimde içeride olmam senin için oldukça tehlikeli! Diye bağırdım. Adela, " Evime gitmek istiyorum Perix, burada sen olmadan kalamam. Burada tek başıma kalamam. Beni evime götür," Dedi kararlı ses tonuyla. Kaşlarımı çatıp arkamı dönüp Adela'ya baktım. Beni bırakıp evine gitmesini istemiyordum,Adela benimle kalmalıydı. Az önce hızlı adımlar ile terk ettiğim evime pişkince yürüdüm. Yerde ki toprak tanelerine bakarak ilerliyordum. Suç işlemiş bir çocuk gibiydim adeta. Adela, herzaman ki gibi Diegoya sarılmıştı. Ellerimle Adela'nın kollarını yakaladım ,gözlerinin derinliklerine baktım. Uzun kıvrık kirpiklere sahipti Adela, burnu sivriydi. Yuvarlak yüzü vardı. "Dışarıda seni ölüm bekliyor. Ölmek mi istiyorsum Adela?" Ona nasıl bir belanın içerisinde olduğunu daha net nasıl anlatabilirdim? Bilmiyordum. " Hayır ölmek istemiyorum." Dedi Adela,sesi titriyordu. Korkuyordu biliyordum. "Sen beni korursun Perix ancak sen beni yanımda olduğun sürece koruyabilirsin." Dedi kekeleyerek ve parmak boğumlarımı yakaladı ardından gözlerime baktı. Onu bu karanlık evde bırakıp gidemeyeceğimi anladım ve "Pekala. " dedim. Adela beni ikna etmeyi çok iyi bir şekilde başarıyordu. Bunu nasıl yaptığını bilmiyordum ama bana dokunduğu anda daha sakin ve bir o kadarda korkak bir adama dönüşüyordum. Bir yamyamdan daha çok sirkte çemberin içinden atlamak için emir bekleyen bir maymun gibiydim. " Pekala, pekala ... Benimle gelebilirsiniz Matmazel, size Lux şehrinin karanlık yüzünü göstereyim. Belki bu karanlık sizi korkutur ve bir daha dışarı çıkmaya cesaret edemezsiniz. Belki beni o zaman anlarsınız." Dedim içten içe Adelaya sitem etsemde başka çarem yoktu. Adela benimle gelmeliydi. Gördüğüm kabus gerçek olabilirdi. Ben evde yokken evime gelen yamyamlar Adelayı yalnız başına gördükleri anda kemirmeye başlardı. Onu sonsuza kadar korumak için kendime söz verdim. Adela, gülümsedi ve kolumu çekiştirmeye başladı. Odama ulaştığımızda giysi dolabımı açıp; beyaz gömlek,siyah pantolon ve siyah ceket çıkardı. Ardından odamı terk etti. Bu Adela'nın " Giyin!" Deme şekliydi. Elimdeki kıyafetlere aptalca baktım ve ardından giyindim. Adela'nın yanına gittiğimde "Çok hoş görünüyorsunuz bayım." Dedi gülümseyerek. Üzerimdeki kıyafetler babamın iş kıyafetleriydi. Eski fransız usulü bir gömlek... "Teşekkür ederim." Dedim. Ben kibar bir yamyamdım. Kapıyı açtım ve Adela'nın dışarı çıkmasına izin verdim. Gözlerimi dört açıp etrafı kolaçan etmeye koyulduğumda içim korkudan irkiliyordu. Her an bir yamyam gelip Adela'yı kemirebilir ve kabusumu gerçeğe dönüştürebilirdi. Dikkatli olmalıydık. "Ah," dedim. "Adela bir saniye bekle hemen geleceğim." Diyip askıda duran bir diğer montu derhal Adelaya uzattım. "Bunu giymelisin, yamyamlar senin kökünü rahatlıkla alabilirler. Benim kokum üzerine sinerse bu durumu kamufle etmiş oluruz." Dedim. İtiraz etmeden, " nasıl istersen." Dedi. Ardından montu giyinmesi için Adelaya yardım ettim. Kısa süreliğine burun buruna gelmiştik ve ben neredeyse heyecandan tekrar ölmek üzereydim. O gerçektende çok güzel kokuyordu. Yüzü çok güzeldi. O çok masumdu. Adela montu giyindiği anda kendimi hızla geri çektim. "Gitme vakti." Diye mırıldandım.
Adela'nın saatlerce kapalı bir alanda kaldığı her halinden belliydi, çünkü küçük evimin bahçesindeki siyah yapraksız ağaçlara korkuyla bakıyordu. Ufak ve dikkatli adımlarla Lux şehrinin sokaklarında ilerledik. "Nereye gidiyoruz? Dedi Adela. O, meraklı bir kızdı, tıpkı diğer kızlar gibi. Ölen kız kardeşimde tıpkı onun gibiydi. Meraklıydı. "Önce at çiftliğine ardındanda göl kenarına." "Demek bir çiftliğiniz var." Dedi Adela, yüz ifadesi şaşkındı. Kekeleyerek "Vardı." Dedim. " Harrison at çiftliği şuan kullanılmaz bir halde. O çiftlik babamın çiftliğiydi. Şimdi ise kargaşanın ortasında bulduğum atları oraya götürüyorum. Neredeyse bir düzine atım var, ben hayvanları severim. Onlar benim sadık dostlarım." Dedim. Adela'ya hobilerimden bahsetmek hoşuma gidiyordu. Adela'nın gözleri aniden ışıldadı. "Umarım çiftlikte ki atların evde, akvaryuma hapsettiğin piranalar gibi saldırgan değildir." Dedi Adela. Kıkırdadım. "Hayır. " dedim. " Piranalar saldırgandır, tıpkı yamyamlar gibi fakat çiftlikte ki hayvanlarım daha uysal ve daha evcildir." "Evcil hayvanlarının olması ne güzel, benim de bir kedim var. Adı Jan. O,huysuz ve yaramaz bir kedi. Çoğu zaman evden kaçar ve beni yalnız bırakıp,haftalarca eve geri dönmez. Tabi acıkmadığını sürece." Dedi Adela, beyaz yüzü hala gülümsüyordu. "Hayatımızda yaşayan bir şeylerin olması biz yamyamlara güç verir. Çiftlikteki sağdık dostlarım bu dünyada ki tek varlıklarım. Onlarla zaman geçiriyorum. Onlar, hayatıma renk katan kusursuz canlılar, sezgileri olan varlıklar , içimizdeki toprağa sevgi tohumu ekiyorlar. Aslında gerçekten nefes alan varlıkları özledim Adela." Dedim. Adela yüzüme baktı. İşte o anda aklımdan geçenler dilimde can buldu. "Birde sen varsın tabii. İçimdeki ölü toprağa sevgi tohumları ekiyorsun.Hayatıma renk katıyorsun ; Sen benim gökkuşağımsın. Cennetin yedi rengini teninde taşıyorsun. "
