Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
VAHŞİ AVCI
BÖLÜM 15
Ceylan avlamaya ve avladığımız ceylanın kalbini sökmeye karar verdiğimiz ilk dakikada nehirin kenarındaki iri ağacın altındaki çalılıklar arasında gizlenip avcı pozisyonunu aldık. Adela etrafa o kadar tedirgin bakıyorduki sanki ortaya bir ceylan değilde yamyamdan daha fazlası çıkacak gibiydi. Bir süre bekledikten sonra, "Burada ceylan falan yok Perix. Başka yerlerde avlanmayız." "Histt" dedim yalnızca. Gözlerimin içine bakarak açıklama yapmamı bekliyordu. "Az önce bir şeyler duydum. Ceylan buralarda bir yerlerde. Sabırlı ol ve sadece bekle." Adela, bir süre daha sessizliğini koruyarak öylece bekledi. Ve sonra, " Bir şeyler duyduğuna emin misin?" Diye fısıldadı Adela. İşaret parmağımı dudaklarına bastırdım ve tekrar "Hişşşş," dedim. "Sessiz ol!" Birkaç dakika sonra gözlerimin içine bakarak soru sormaya devam etti. Adela artık sabırsızlanmaya başlamıştı. " Perix gerçekten burada uçan bir kuş bile yok. Boşa vakit harcıyoruz. Gücün daha fazla tükenmeden gitmeliyiz." Diye bağırdı. Şakaklarım zonklarken hızlı bir şekilde hareket ederek, Adela'nın ağzını sağ elimle kapadım. Adela, dehşete kapılmışçasına yüzüme baktı. Gözleri her geçen saniye irileşirken onun bebeksi yüzünü inceledim. Adela'nın aldığı her nefes sağ avucumu ısıtıyordu. Onun avucuma dolan nefesini sonsuza kadar saklamayı diledim ancak bu imkansızdı. Bedenim ısının etkisi ile gıdıklanıp duruyordu. Adela'nın kokusu burnumu gıdıklamaya devam ederken irademle savaşıyordum. Onu şimdi yersem ceylan kalbi teorisiyle uğraşmak zorunda kalmazdım ancak onu yersem yapayalnız kalabilirdim. Ben yalnız kalmak istemiyordum. Gözlerimi kapadım ve soluklandım. Ardından sakin ses tonumla konuştum. " Onu ürkütüyorsun. Ceylanı ürkütüyorsun. Az sonra burada olacak, güven bana. Kokusunu alabiliyorum. Kalp atışını duyabiliyorum. Sessiz ol tamam mı?" Dedim ve acıyla yutkundum. Gerçektende gücüm tükeniyordu. Konuşmakta güçlük çekmeye başlıyordum. Ürkek bakışlarını barındıran kafasını salladı Adela, elimi az önce kapamış olduğum ağzından geri çekip onun daha rahat nefes almasını sağladım. Ardından odaklandım. "Gerçekten onun kalp atışını duyabiliyor musun?" Diye sordu Adela. Özel yeteneklerimden emin olmak isteyen Adelaya beklenmedik bir cevap vermeye hazırlanırken çırpınıyordum. "Senin bile hızla atan kalbinin sesini duyabiliyorum Adela," dedim heceleyerek. Adela gözlerimin derinliğindeki karanlığa o kadar uzun süre baktıki kendimi güneşin karşında hiçleşmiş siyah bir nokta gibi hissettim. "Sen çok güzel bir detaysın Perix," dedi hayranlıkla. Ama ben kötününde kötüsüydüm. Gözlerimi güneş gibi ışık saçan Adelanin gözlerinden kaçırdım. Ceylan giderek yaklaşıyordu. Kokusu git gide artarken onun atan kalbinin sesi kulaklarımı tırmalıyordu. "İşte geliyor," dedim Adela'ya. Tahmin ettiğim gibi ceylan küçük adımlarıyla göl kıyısına yaklaşıp susuzluğunu gidermeye başlamıştı. Adela ceylanın bir sonraki adımını sabırsızca beklemeye koyulmuştu tabi bende öyle. Vakit sonunda gelmişti ve ardında saklanmış olduğum ağaçı terk edip koşmaya başladım. O kadar hızlı koşuyordum ki ceylan kurulan tuzağın farkına varmakta geç kalmıştı. Ceylan koşmaya başladı. Ancak bir yam yamdan daha hızlı olamazdı. Adımlarımı sağlamlaştırdıktan emin olup ceylanın üzerine doğru sıçradım. Onu boynundan yakaladım ve bütün ağırlığımı üzerine yükledim. Ceylan, benimle birlikte yerde yuvarlanıp durdu. Keskin dişlerim dudaklarımın aralaması ile gün yüzüne çıktı ve ceylanın boynuna saplantı. Zavallı ceylan artık bir mikrobu bedeninde taşıyordu. Kollarımın arasında çırpınıp durdu ceylan. Kan kaybediyordu. Onun pis kanı toprağı kirletmeye devam etti. Kanlı dudaklarımı yaladığımda kendimi mutlu hissettim. Daha sonra ceylanın vücudunu keşfettim ve kalbinin attığı bölgeyi belirledim. Sivri tırnaklarımla dolu olan elimi yukarı kaldırıp ceylanın vücuduna sapladım. Kırmızı kanlar havaya sıçrayıp etrafa yayıldı. Cıvık olan ceylan bedeni içinde atmayı bırakmış olan kalbi yakalayıp dışarı çıkardım. Kanli ceylan kalbi işte buradaydı ve sıcacıktı tıpkı canlı olan her şey gibi. Avucumda duruyordu. Yerden kalkıp adımlarımı ağacın altında durup bana imalı bir şekilde bakan küçük kıza doğru yönlendirdim. Adela, donuk bir şekilde bakıyordu. Kıyafetime bulaşmış olan kanı elimle defetmeye çalıştım. Ancak bu işe yaramadı. " İşte ceylan kalbi," dedim ve avucumun içindeki ceylan kalbini Adelaya uzattım. Aslında bu kadar vahşi ve acımasız olduğum için kendimden utanıyordum. Ben berbat bir insandım. Ben karanlığın simgesiydim. Ölümü iki dişimin arasında taşıyordum ve acınacak haldeydim. "Ye onu," dedi Adela. "Sadece ye." Ceylan kalbinden aldığım ilk ısırıkta kendimi yeniden doğmuş gibi hissetmiştim. Sanki vücudum beklenmedik bir enerjiyle dolup taşıyordu. Açlık duygum bastırılıyordu. Teori doğruydu. insan Öldürmeden karanlık ve ölü olan hayatıma devam etmek aslında mümkündü. Bu bi mucizeydi. Adela mucize gibiydi.
