The Elements

Hoofdstuk 8

Saki

Ik keek nog een keer op mijn telefoon. "8.00." ik zuchte nog een keer en liep toen naar de keuken om even snel wat restjes te eten zodat als ik weer naar boven wordt gestuurd ik teminste wel wat heb gegeten. Ik pak een bakje met wat restjes vlees en een stel stokjes. Opeens vliegt het raam open waardoor ik het bakje laat vallen. "Nee, nee, nee." zei ik zachtjes tegen mijzelf. En jahoor het gebeurde weer. Ik hoorde iemand van de trap af lopen. "Saki!" hoorde ik een mannenstem zeggen.

"Nee, niet pap!" zei ik paniekerig tegen mijzelf. Langzaam hoorde ik de voetstappen dichterbij komen en ik bevroor gewoon. Ik wilde vluchten, oh wat wilde ik graag weg. "H.. Het spijt me pap. Het raam vloog open en ik schrok." zei ik tegen hem. Ik keek naar hem en ik zag zijn ogen in brand staan.

"Naar je kamer!" schreeuwde hij. Snel rende ik naar de woonkamer pakte mijn telefoon en rende naar boven. Ik sloot de deur en deed hem op slot. Ik voelde mijn woede opkroppen. Ik begon te ijsberen. Ik probeerde mijzelf in te houden. Maar ik kon het niet! Ik was te boos. Mijn handen werden vuisten. Ik sloeg mijn hand op het kussen en de ramen waaiden open. Ik keek op en liep langzaam naar het raam. Er was niks mis met mijn raam, het slot deed het nog gewoon en de ramen gingen goed dicht. Ik begreep het niet en plofte neer op mijn bed. Toen begon ik na te denken. Elke keer dat mijn handen bewogen vloog er wind naar binnen.

Ik keek naar mijn handen.

"Ik was het. ik was het al die tijd." zei ik zacht tegen mijzelf. Ik merkte dat er langzaam een glimlach op mijn mond getoverd werd. Dit was de eerste glimlach sinds jaren. Ik sprong van mijn bed af en liep dolgelukkig naar mijn kast. Ik zocht naar een van mijn schriften. Het was een mooi zwart boekje met gouden randjes. Ik nam het mee naar mijn bureau en pakte een pen en begon te schrijven. Ik schreef over net en van alles. Ik maakte een tekening met mij en mijn krachten. Net toen ik naar de kleurpotloden reikte om de tekening in te kleuren begint er een licht te schijnen. Ik liep naar de spiegel en zag dat mijn ketting een fel wit licht gaf. Ik schrok en probeerde hem af te krijgen maar het lukte niet. Ik kreeg die ketting maar niet van mijn hals. Al snel zag ik dat alles wit was en ik sloot mijn ogen en hoopte dat het snel voorbij was. Ik zag het nog steeds totdat alles zwart werd. Alles was donker.