The Elements

Hoofdstuk 18

Gaia

Met een slaperig gezicht loop ik naar de eetzaal. Ik weet nog steeds niet goed wat er nou allemaal gebeurt is afgelopen nacht. Was het allemaal gewoon een droom? Ik haal de ketting onder mijn pyjama vandaan en ik klap het open. Ik kijk goed naar de kristallen. Opeens lijkt het alsof de kristallen een lichtflits geven. Heel kort, alsof het me een knipoog gaf. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Je verbeeld je dit gewoon Gaia, zeg ik tegen mezelf in gedachten. Ik open mijn ogen en ik kijk weer naar de kristallen. Er is geen licht te zien in de kristallen. Ik haal opgelucht adem en ik ga aan de tafel zitten. Ik pak een boterham en ik strooi er veel hagelslag op wat mij een boze blik van Evelien opleverde. Ik trek me er niks van aan en ik neem een grote hap zodat alle hagelslag er weer uit valt. Ik eet mijn boterham op en ik wacht totdat de andere kinderen ook klaar zijn met eten. Zodra zij ook klaar zijn loop ik naar mijn kamer om me om te kleden. Ik pak een lichtgroen topje en een donkerblauwe spijkerbroek. Terwijl ik mijn pyjama uittrek voel ik ineens een vreemde tinteling over mijn arm gaan. Ik schud mijn arm en ik wil mijn topje aantrekken totdat ik ineens zie wat die tinteling veroorzaakte. Over mijn rechterarm verschijnt er ineens een soort klimop. De stengels strengelen zich over mijn arm steeds verder omhoog. Ik schrik en ik probeer de plant van mijn arm af te slaan, maar het lukt niet! De plant stopt op hoogte van mijn schouder en... en hij probeert zich in mijn huid te kruipen. Een ongeloofenlijke pijn schiet er door mijn arm heen en ik schreeuw het uit. Uiteindelijk stopt de pijn en ik val neer op de grond van opluchting. Ik kijk naar mijn schouder. Daar staat er nu de klimop, als een soort tatoeage. Ik doe mijn topje aan en bedek zoveel mogelijk de klimop. Het is wel mooi, maar het voelt nu zo permanent! Het voelt nu net alsof ik vastgeketend ben aan mijn element. Ik zucht diep en ik kleed me verder aan. Als ik de deur opendoe om naar buiten te gaan valt Maura ineens de kamer in. Ik kijk haar argwanend aan. "Ehm... Hoi!" zegt Maura, in een poging om onschuldig te doen. "Was je mij aan het afluisteren?" vraag ik haar. "Ehh... Nee?" zegt ze terug. "Je was me aan het afluisteren" zeg ik ter bevestiging. "Ja, maar wat dacht jij dan? Gisteren laat je me de kamer niet in, als ik binnenkom zit er een enorm gat in de vloer, midden in de nacht doe jij je licht opeens aan en 2 seconden later ben je verdwenen en nu schreeuw je het uit alsof je vermoord! Ik maak me zorgen om je Gaia. Er gaat iets niet goed met je." zegt Maura met een meelevende blik in haar ogen. Het liefst zou ik nu in tranen uitbarsten en haar alles uitleggen, maar ik kan het niet. Ze zal me toch niet geloven. Ik knipper mijn tranen weg en ik verstrak mijn gezicht. "Wat kan jou het nu schelen?" zeg ik tegen haar en ik duw haar aan de kant om daarna weg te lopen, maar ze pakt mijn schouder vast, mijn rechterschouder. De mouw van het topje glijd af en de klimop word zichtbaar. Maura trekt geschrokken haar arm terug en ik voel weer een tinteling in mijn schouder. Snel probeer ik het topje op zijn plaats te trekken, maar het is te laat. De klimop beweegt over mijn schouder, en hij strekt zicht uit, naar Maura. Zei blijft als verlamd staan terwijl de plant op haar af beweegt. Stop denk ik zo hard mogelijk. "STOP!!!"

De plant stopt en hij trekt zich weer terug, terug in mijn huid. Mijn tranen komen opzetten als ik Maura zie staan. Verlamd, verbaast, verward. "Hoe... Wat... Jij..." probeert ze te zeggen, maar er komen geen worden meer uit haar mond. Ik snik. Tranen vloeien over mijn wangen. Ik ren zo snel als ik kan de gang uit. Ik ren naar de voordeur en ik trek hem open. Ik ren weg. Weg van Maura, weg van alles. Ik kan hier niet meer zijn. Ik ben alleen, voor altijd