The Elements

Hoofdstuk 19

Eaken

Ik word wakker doordat Eva op mijn rug zit te springen. "Glote bloe, wolt wakkel!" glimlachen kijk ik haar aan. Nu ik weet dat ik iets speciaals kan, kan ik mijn moeder en mijn zusje ook beter beschermen. "Ik kom zo naar beneden Eef, laat me maar even wakker worden." zeg ik tegen haar. "Oké bloe" en huppelend loopt ze mijn kamer uit.

Ik stap uit mijn bed en ik pak een setje kleren uit mijn kast. Nadat ik me heb aangekleed ga ik nog even op mijn bed zitten om goed na te denken. Ik denk terug aan scheikunde, aan een les waarin we de natuur elementen bespraken. Vuur, water, aarde en lucht. Dat waren de vier basiselementen. Maar wat was metaal dan? Ik opende mijn laptop om op Google informatie te zoeken.

Dit stond er: metaal is het bijelement van aarde. Door hoge druk kunnen organische resten in metaal veranderen. Toch kan metaal beschouwd worden als een belangrijk element. Zonder metaal zou veel technologie niet mogenlijk zijn, doordat metaal een goede geleider is van elektriciteit en warmte. Metaal word gevormt door de druk die aarde afgeeft.

Bij elk woord dat ik lees word het speciaale gevoel wat ik had steeds minder. Dus ik ben gewoon een hulpje? Een soort broertje van die Gaia? Ik dacht dat ik Eva en mijn moeder nu kon beschermen, maar niks van dat alles was waar. Ik ben maar een klein deeltje. Ik ben het vijfde wiel aan de wagen, LETTERLIJK! Adan, Siënne, Saki en Gaia, die kunnen alles. Zei stelen de show. En ik, ik sta er maar een beetje bij als 'dat rare ventje wat toevallig wat met metaal kan.'

Ik plof weer neer op mijn bed en terwijl ik op de klok kijk zucht ik.  Een nutteloos gevoel overspoelt mij en ik voel bijna letterlijk als het zelfvertrouwen wat ik had uit mijn lichaam vloeien. Ik ben dus toch niet zo speciaal...

Zo blijf ik nog even liggen op mijn bed, totdat ik mijn moeder van beneden hoor roepen dat ik moet opschieten omdat ik anders niet meer op tijd op school zal komen. Ik stap van mijn bed af. Maar mijn voeten raken niet de harde grond. Ik sta in een soort plasje. Ik kijk naar beneden. Een zilveren vloeistof bedekt de vloer van mijn kamer. Meteen weet ik dat het metaal is. Ik spring weer op mijn bed en ik steek mijn hand uit naar de zilveren vloeistof. Ook al weet ik niet wat ik hiermee kan bereiken, ik doe het toch, want als mijn moeder dit ziet ben ik zwaar de pineut. Wat moet ik dan zeggen? "Ja mam, ik kan ineens metaal besturen." Ze zou denken dat ik helemaal loco geworden ben. Ik draai een paar rondjes met mijn hand en zoals ik al hoopte begint het metaal een bol te vormen. Het gaat goed, denk ik bij mezelf, totdat ik ineens de controle verlies. Het lijkt alsof het metaal een eigen wil heeft gekregen. Het gaat omhoog, en verschrikt duik ik achteruit. Het helpt niet. De bol metaal komt met een topsnelheid op me afgevlogen. Ik sluit mijn ogen en ik bereid me voor op een harde klap tegen mijn gezicht, maar die komt niet. Ik  open mijn ogen weer. De bol is weg, verdwenen in het niets. Ik stap van mijn bed af, terwijl ik nog even rondkijk of die bol nu echt weg is. Dan loop ik mijn kamer uit om naar beneden te gaan.

Als ik beneden kom kijkt mijn moeder me aan met een verschrikte blik. Ook Eva kijkt me aan, terwijl langzaam haar mond open zakt. Dan vormt haar mond ineens een glimlach. "Glote Bloe. Je haale." roept ze, terwijl ze vrolijk in haar handjes klapt. "Ja Eef, ik heb het nog niet gekamd. Ziet het er echt zo erg uit?" vraag ik deels aan mijn moeder. "Ehm, schat. Dat is denk ik niet wat Eva bedoelde." zegt mijn moeder die met een spiegel in haar hand naar me toe loopt. Als ik in de spiegel kijk snap ik waarom mijn moeder zo geschokt keek. Er zitten allemaal zilveren strepen in mijn haren...