The Elements

Hoofdstuk 28

Gaia

Ik probeer me te concentreren op de bewegingen die de Aardgodin voordoet, maar ik kan ze gewoon niet volgen! Ik probeer steeds naar het bos te kijken, naar de boom waar Maura achter verstopt zit. Hoe krijg ik haar hier weg? Ze kwam hier doordat ze me vasthield, misschien komt ze hier ook zo weer weg. Maar hoe kan ik dat onopgemerkt doen?

Deze vragen blijven door mijn hoofd spoken, totdat de Aardgodin me op mijn schouder tikt. "Kom Gaia, we stoppen met trainen voor vandaag. Zo te zien zijn de andere ook al klaar," zegt ze met een lichte stem. Ik knik en ik kijk naar het bultje aarde wat ik in mijn hand hou. Uit het bultje steekt een klein bloempje, mijn enige voortgang van vandaag. Ik kijk in de richting van Siënne en ik zie dat zij al een hele ijsberg heeft kunnen maken! Blijkbaar heeft het haar wel veel kracht gekost, want ze zit er met een rood hoofd hijgend naast. Ik glimlach even waarna ik vervolgens naar het midden van het plein loop. Ook de andere komen aangelopen. Opeens valt me het op dat Eaken me nogal boos aankijkt. Ik loop naar hem toe, maar het enige wat hij doet is mij wegduwen. "Wat is er met jou aan de hand, Eaken? Ben je soms boos op mij?" vraag ik hem. Voor heel eventjes kijkt hij mij aan zonder woede in zijn ogen. Een soort twijfel, maar zo snel het kwam, was het ook weer verdwenen. Hij draait zich daarna met een soort gebrom om. Net als ik boos weg wil lopen, wordt ik opeens door de Metaalgod tegengehouden. Hij zegt niks, maar hij wenkt me dat ik mee moet komen.

Eenmaal aan de rand van het plein begint hij te spreken. "Eaken is boos op jou, omdat hij denkt dat hij niks meer is dan een hulpje." zegt hij op een kalme toon. Dit snap ik niet. "Waarom zou hij niet meer zijn dan een hulpje? hij kan toch heel andere dingen dan dat ik kan?" vraag ik hem. De god knikt. "Dat klopt, maar metaal is een onderdeel van aarde. Metaal word gemaakt door aarde. Hij denkt dat hij van jou afhankelijk is." vervolgt hij. De metaalgod kijkt me met een veelbetekenende blik aan. Waarschijnlijk heeft Eaken de hele nacht al lopen zeuren tegen hem aan.

"Ik probeer met hem te praten. Hij hoeft niet boos op me te zijn vanwege een scheikundig feitje," zeg ik na enige tijd. De metaalgod knikt. "Kom, we gaan terug naar de rest. Er is nog iets dat we jullie moeten uitleggen," zegt hij, terwijl hij langzaam terug naar de groep zweeft, wat voor hem als lopen voelt waarschijnlijk. Ik volg hem en ik ga naast Eaken staan, die me nog steeds met een boze blik bekijkt. Ik probeer hem een glimlach toe te werpen, maar die slaat hij meteen af door een grommend geluid te maken. "Luister, Eaken. Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan. Ik weet ook niet waarom jij een reden zou kunnen hebben om boos op mij te zijn," probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen.

Eaken onderbreekt me met een snuivende toon.

Ik haal diep adem en ik vervolg mijn verhaal. "Wat ik wel weet is dat jij een prachtige gave hebt verkregen. Jij ziet de mooie dingen in van deze kans. Jij zal altijd alles doen om degene van wie je houdt te beschermen. Ik kan dat niet, omdat ik weet dat ik iedereen alleen maar pijn kan doen. Ik heb geen familie meer, jij wel. En jij hebt alles, zelfs je eigen leven, voor hen over. Dus wees er trots op dat je een nieuwe manier hebt gekregen om jouw familie te kunnen beschermen. Voor mij is het al te laat."

Zonder dat ik het merkt loopt er een traan over mijn wang. Zodra ik de zoute smaak op mijn lippen proef veeg ik zo snel mogelijk alle druppels van mijn wangen af.

Opeens omhelzen twee sterke armen mij, terwijl er nieuwe tranen op mijn gezicht vallen. Dit zijn niet mijn tranen, want zodra ik omhoog kijk staat Eaken boven me. Tranen stromen als een zoute zondvloed over zijn wangen. Nog nooit heb ik iemand die er zo sterk uitziet zo zwak gezien. Ik voel dat mijn ogen zich weer vullen met een nieuwe lading tranen, maar ik doe er niks tegen. Eaken strijkt zachtjes over mijn haar.

"Het spijt mij," fluistert hij. "Zeg niet dat het te laat is." Ik hoor zijn liefdevolle stem. "Het is nooit te laat, en zeker niet voor jou. Ik zag hoe je met Maura omging, jouw aangenomen zusje. Jij hebt wel degelijk iemand om te beschermen. En je bent nooit alleen. Je hebt Maura, en je hebt ons. Vergeet dat nooit." zegt hij, terwijl hij over mijn haar blijft strijken.

Dikke tranen van pure ontroering stromen nu over mijn wangen. Ik sla mijn armen om Eaken en ik laat alles los. Het verdriet om het verlies van mijn ouders, mijn angst voor het verliezen van Maura. Zelfs mijn angst om iemand ooit nog lief te hebben. Van lief hebben komen er alleen maar problemen, tenminste dat dacht ik. Het tegendeel is zojuist bewezen. Lief hebben is een kracht, zelfs groter dan het bezitten van alle elementen. Het enige wat je moet doen is het toe laten.

Hey iedereen,

Eindelijk is er weer eens een nieuw hoofdstuk. En ik heb nog beter nieuws, want de vakantie voor mij begonnen!!! *juichende mensen*. Dit betekend dus dat ik lekker veel kan schrijven de komende 8 (ja, ik heb 8 weken vakantie, love it!) weken.

Bovendien is er nog iets leuks! Een tijdje geleden hebben we de 3K behaald! *Nog meer juichende mensen*.  Ik ga nu geen speciaal iets doen om dit te vieren want ik wil me de komende tijd graag focussen op het schrijven en op het verbeteren van mijn hoofdstukken. Maar ik beloof jullie, dat als we de 5K gehaald hebben we er iets enorm speciaals van gaan maken. Wat hou ik nog even geheim (wauw, wat ben ik gemeen XD), maar ik weet haast wel zeker dat jullie het leuk vinden. Ik spreek (schrijf 0_0) jullie later.

Liefs van mij 💕