The Elements

Hoofdstuk 24

Eaken

Wat een drama was het vandaag. Mijn moeder was razend op me omdat ik mijn had 'geverfd'. Mijn beste vriend Mika vond het gelijk super gaaf. Zelf heeft hij een tatoeage laten zetten. Ik durfde dat niet. Ik durfde eigenlijk ook niet mijn haren te verfen, maar je kan nu ook niet echt zeggen dat ik het zelf gedaan had. Eva daarintegen riep de hele dag dat zei ook 'Glimende hale' wou, tot de grote woede van mijn moeder. Die heeft me ook niet meer aangekeken voor de rest van de dag, wat ik best begrijpenlijk vind. Ik zucht diep terwijl ik aan een pluk van mijn haar trek. Zouden de andere het ook zo moeilijk hebben? Ik laat een bolletje gesmolten metaal in mijn hand rondtollen terwijl ik het in verschillende vormen verander. Dit haar heeft wel een voordeel, ik heb gemerkt dat ik er zelf metaal uit kan halen, zodat ik tenminste niet al mijn meubels hoef te smelten om te oefenen met het beheersen van mijn krachten (ik was al begonnen met de spijkers van mijn bureau). Ik draai nog een keer het bolletje in mijn hand om als er ineens geklopt word op mijn deur.  Het balletje laat ik weer door mijn haar opnemen waarna ik de deur open doe. Daar staat mijn moeder, terwijl de tranen over haar wangen stromen. Ze stapt mijn kamer in, waarna ze op mijn bed gaat zitten. Ik ga naast haar zitten en ik wrijf zachtjes over haar rug. Het breekt me om mijn moeder, die altijd zo sterk was, zo zwak en hulpeloos te zien.

"Heb je dit gedaan omdat ik je te weinig aandacht geef?" Vraagt ze een paar minuten later, waneer ze iets rustiger is. "Ik snap dat ik weinig met je doe nu, maar het is zo druk nu! Ik moet ervoor zorgen dat alles met Andrew afgehandeld is, zodat ik niet langer al zijn rekeningen krijg, en god mag weten waar hij is. En Eva heeft nu ook veel aandacht nodig. Ik... ik kan het soms even niet meer aan, Eaken! Het is te veel!" Weer barst mijn moeder weer in tranen uit, terwijl er harde snikken uit haar mond stromen. Het is mijn schuld dat ze nu zo is. Even wil ik haar alles vertellen. Ik kan haar zo niet aanzien! Maar inplaats van dat ik wat zeg, trek ik mijn moeder in een knuffel in de hoop om haar iets te kunnen kalmeren. Terwijl ik dat doe probeer ik een logische verklaring te vinden voor mijn haar, en dan het liefst eentje die niks te maken heeft met bovennatuurlijke gaves, een maanplein of het zijn van een uitverkorenen die de wereld moet redden. Ondertussen blijft mijn moeder zachtjes jammeren. Uiteindelijk komt ze nog een keer overeind, terwijl ze me met een smekende blik aankijkt. "Wat het ik verkeerd gedaan, Eaken? Wat doe ik verkeerd als moeder?" Deze vraag breekt mijn hart. "Jij doet niks verkeerd, mam. Ik ben degene die alles verpest. Voel je niet schuldig over fouten die ik maak." Antwoord ik. Weer stromen er honderden tranen over haar wangen, maar toch breekt er een glimlach door op haar gezicht. "Waarom maak ik me eigenlijk nog zorgen over jou? Je bent al zo wijs als ik je nu hoor!" Ik moet lachen. "Omdat ik toch nog domme dingen blijf doen. Ik blijf je altijd nodig hebben."  Zeg ik, terwijl ik aan een zilver plukje in mijn haar pluk. Mijn moeder moet ook lachen. "Daar heb je gelijk in. Maar ik heb toch echt een vraag voor je, waarom heb je jouw nu haar zo geverfd?" Vraagt ze. Mijn hersenen maken overuren, maar alsnog kom ik op niks waardoor ik misschien wel met de meest afgezaagde smoes ooit kom. "Het was een weddenschap. Een paar jongens zeiden dat ik niet wist wat plezier zou zijn."

Mijn moeder kijkt me aan met een begripvol gezicht. "Je weet toch dat je jezelf nooit hoeft te bewijzen, jij loco." Zegt ze terwijl ze door mijn haar wrijft. Ik knik alleen maar, terwijl ik een vluchtige blik op mijn wekker leg. 23.57, shit. Hoe krijg ik haar hier binnen drie minuten weg?

"Mam, ik ben blij dat je het begrijpt, maar ik ben heel erg moe. Vind je het heel erg...?" Vraag ik, terwijl ik haar een smekende blik toewerp. Ze knikt en geeft me nog een knuffel. Ik knuffel terug, maar ik leg ondertussen mijn hand op mijn ketting om het licht wat eruit schijnt te verbergen. Ze stapt mijn kamer uit, gelukkig net op tijd. Ik slaak een zucht van verlichting waneer het witte licht mijn kamer vult. Dit was maar net op tijd, maar hoevaak zal ik mezelf nog zo kunnen redden? Veel tijd om dat af te vragen heb ik verder niet, want de oneindige duisternis slokt mijn kamer op en voert me mee naar het maanplein.