I'm a fire and i'll keep your brittle heart warm / Minsung

I'm a burning fire Chapter 2

" Kahve içmek ve kurabiye yemek ister misin? Senin için hazırlamıştım" diye teklif etti Minho, kahve ve kurabiyelerin onları hazır beklediği mutfağı başıyla göstererek.

"Evet, kurabiyeler ve kahve kulağa gerçekten güzel geliyor ama benim de senin için bazı şeylerim var" dedi Jisung gülümseyerek. Minho, Jisung ona çikolatalar ve açık mavi bir kazak verdiğinde, Noel hediyesi alan bir çocuk gibi hissediyordu. 

Jisung'a hafifçe sarılarak teşekkür etti. Sanki Jisung'un gelişiyle ilgili tüm düşünce ve endişeleri kafasında yakıp, yıllar boyunca onları bir kutunun içinde, kalbinin ve zihninin en karanlık köşesinde gizledikten sonra duygularıyla yüzleşmemiş gibiydi.

Jisung'la birlikte küçük mutfağa girip orada sıcak kahve içip, dudaklarının kıvrımlarında çikolata parçaları kırıntılarıyla konuştuktan sonra, oldukça neşeli hissetmeye başladı. Durmadan konuşuyorlar, gülüyorlar, birbirleriyle hikayeler paylaşıyorlar ve üniversite yıllarının anılarını hatırlıyorlardı.

"Seni ilk gördüğüm zamanı hatırlıyorum," dedi Jisung boş bardağına gözlerini dikmişti. "O çirkin şapkayı takıyordun, kırmızı çizgileri olan sarı şapkayı," diyerek kıkırdadılar. " Ayrıca sinir bozucu felsefe öğretmeni için her zaman mükemmel cevaplara sahip olduğunu da hatırlıyorum," Jisung gözlerini devirdi,  ifadesi tamamen bıkkınlıkla doluydu.

Minho alay etti. "Haklısın, sarı şapka gerçekten çirkindi. Attım bu arada."

"Ne mutlu, on beş yaşındayken büyük annemin kız kardeşinin bana hediye ettiği tişört kadar korkunç bir şey görmediğimi düşünürdüm. Onun yerine sen zirveyi gerçekten kazandın." Minho'nun şapkası ve aldığı hediyeyi hatırlarken ki iğrenmiş yüz ifadesi ve sözleriyle Minho yüksek sesle gülmüştü.

"Kapa çeneni, şapşal" Minho yüzündeki gülümsemeyi korumuştu, Jisung'un ona olan bakışı hiç olmadığı kadar uzadığında yanaklarının ısındığını hissetmişti.

"Peki, neden bir kulübede yaşamaya karar verdin? Ormanda evcil hayvanın olarak bir geyiğin olduğuna eminim ve yemek için hayvanları avlamak zorundasın" Jisung bazı şeyleri tekrar abartmaya başladığında, Minho gözlerini tekrar devirdi. 

"Neden her şeyi dramatize etmek zorundasın? Kasabaya sadece on beş dakikalık bir yürüyüş mesafesinde ve orası orman değil, sadece..." Minho mutfak penceresine baktığında çevresine şöyle bir göz attı: "Orası sadece ağaçlık..."

"Ne büyük bir fark." Jisung, Minho'ya sorarsan çok sinir bozucuydu.

"Kapa çeneni, aptal" arkadaşını onu çay kaşığıyla bıçaklamakla tehdit etti. "Ve öyle geyikler ya da hayvanlar yok, belki sincaplar var ama daha fazlası yok. Evcil hayvan olarak kedilerim var, onlar çok sevimliler ama anlaşıldığı üzere o kadar sinir bozucusun ki henüz gelmediler." Minho ağzına bir kurabiye atmadan önce konuştu.

"O zaman söyle bana sevgili dostum" Jisung dirseklerini masaya koydu ve yüzünü avucuna yasladı. "Neden buradasın? Şehirden uzakta, yalnız hissettirmiyor mu?" Tonu alaycı değildi, gözleri herhangi bir alay işareti göstermiyordu. Gerçekten yüreğinin derinliklerinden ve merakından arkadaşını duymaya hazır bir şekilde rica ediyordu.

Minho bu soruyu bekliyordu. Jisung'a şehirden uzakta bir kulübede yaşadığını söylediğinde — orada ilk tanıştıkları ve yıllarını geçirdikleri yerden — bunun nedenini söylememişti. Yani bu soruyu bekliyordu, ancak beklese bile bunu açıklayacak yeterli kelimesi yoktu. 

"Ben sadece... koşuşturmacadan bıkmıştım?" Minho, hissettiklerini ifade etmek için doğru sözcüklerin bunlar olup olmadığından emin olamayarak kaşlarını çattı. "Nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama... Sanırım biraz sakinliğe ihtiyacım vardı?" Sesi güvensizdi, gözleri Jisung'unkilerle bakışmıyordu. Savunma onun güçlü yanı değildi.