Άρωμα υάκινθου

Αρχή

Το ξυπνητήρι χτυπάει εδώ και ώρα βγάζοντας με από τον ύπνο μου μόνο και μόνο για να το κλείσω.Στην συνέχεια γυρίζω πλευρό και συνεχίζω να κοιμάμαι γνωρίζοντας καταβάθως οτί θα έπρεπε να έχω σηκωθεί.

Ένα βούισμα με βγάζει απο τον ύπνο μου για τα καλά και με φρίκη αντιλαμβάνομαι οτί σε 20 λεπτά πρέπει να είμαι στο μάθημα.Ευτυχώς μένω μόλις πέντε λεπτά απο την σχολή καθώς το πατρικό μου σπίτι βρίσκεται 7 ώρες μακρία απο την Αθήνα σε ένα πανέμορφο χωρίο.

Με μία κίνηση πετάγομαι απο το κρεβάτι και αφού πληθώ φοράωω με βιαστηκές κινήσεις τα ρούχα μου.Ο καιρός είναι ακόμα ζεστος και συγκριτικά με το μέρος που μεγάλωσα ακόμα και η πιο ψυχρή μέρα μου φαίνεται ζεστή.Βάζω λοιπόν γρήγορα μια μώβ ανάλαφρη φούστα μέχρι το γόνατο και απο πάνω μια λεπτη άσπρη μακρυμάνικη μπλούζα,αρπάζω την τσάντα μου και μερικά λεπτά αργότερα βρίσκομαι έξω από την σχολή.

-Βιόλα,φωνάζει χαρούμενη η Ελένη μόλις με βλέπει και ορμάει πάνω μου αγκαλίαζοντας με.Έλειπα όλο το καλοκαίρι και δεν είχα προλάβει να την δώ απο τον Ιούνιο.

-Πάντα στην ώρα σου χαζοβίολα,μου λεεί χαιδευτικά η Μαρία μια ακόμα φίλη μου.

Εδώ να σας πώ κάτι σημαντικό.Όταν γεννήθηκα με βαφτήσανε Βιολέττα-Θεοδώρα,όπως τις δύο γιαγιαδες μου.Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να αποφασίσουν πως θα με φανάζουν μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και άρχισα να ανταποκρίνομαι και στα δύο ονόματα.Είτε θεοδώρα,είτε Βιολέττα.Για συντομια κάποιοι με φώναζαν Βίολα κάτι που η Μαρία χρησιμοποιούσε συχνά για να φτίαχνει λογοπαίγνια.Οστώσο για την αδερφή μου την Λυδία ήμουν πάντα η Λώρα.Μόνο εκείνη με φώναζε έτσι.Απο την μέρα που γεννήθηκα δεν με έχει αποκαλέσει ποτέ με διαφορετικό τρόπο.

Προχωρήσαμε λοιπόν και μπήκαμε στο αμφιθέατρο φλυαρόντας ακαστάπαυστα με όποιον συναντούσμαε.

-Τι θα κάνουμε μετά το μάθημα?ρώτησα προκαλόντας γενικό γέλιο γύρω μου.Αυτή ήταν μία ερώτηση που ανέκαθεν έκανα πολλές φορές όταν αρχίζαμε μάθημα γιατί βαρίομουν πάρα πολύ.

-Καλημέρα σας και καλό ακαδημαικό έτος,άρχιζει να μιλάει η καθηγήτρια τραβόντας την προσοχή μου.Σε αυτό το εξάμηνο όπως γνωρίζετε  έχετε πρακτίκη άσκηση,που φέτος θα γίνει συνδιαστικά με τους φοιτητές της ψυχολογίας στα πλάισια ενός πειράματος της ψυχολογίας της εκπαίδευσης.

-Πολύ ενδιαφέρον,ψιθυρίζει ο Τεό,βαρέθηκα ήδη.

Πνίγω ένα χαχανητό καθώς συνήθως μαζί την κοπανούσαμε απο τα μαθήματα.

-Σταματήστε τεμπέληδες,τον σκούντηξε η Ελένη,είναι σημαντικό αυτό που λεεί

-Θα χωριστείτε σε ομάδες των δύο ατόμων,ακούω την καθηγήτρια να λεέι,το πρώτο εξάμηνο θα παρακολουθείτε στα σχολεία και το δεύτερο θα παραδώσετε την εργασία σας.Τα ζευγάρια δεν γίνεται να αλλάξουν.Όπως καταλαβαίνετε θα πρέπει να δημιουργήσετε σταθερές και ώριμες σχέσεις με τον συνεργάτη σας.

-Τώρα ήρθε και έδεσε, είπε μουρμουριστά η fiora,θα πρέπει να συνεργαστούμε με κάποιον που ούτε γνωρίζουμε και να τα πάμε και καλά μαζί του.Η fiora είναι ένα χαρούμενο και χαριτωμένο κορίτσι απο την Ιταλία και μένει στην Ελλάδα.Πολλές φορές γκρινίαζει χωρίς λόγο αλλά ακόμα και αυτο είναι χαριτωμένο.

-Θα σκάσετε επιτέλους?μουρμουρίζει η Ελένη χωρίς να μας κοιτάει.

-Τι θα κάνουμε μετά το μάθημα?πετάγομαι μόνο και μόνο για να την εκνευρίζω εισπράτοντας μια αγκωνία.

-Όπως σας έλεγα,ακούω την φωνή της καθηγήτριας,μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα γίνει η κλήρωση και μέχρι το τέλος του μήνα θα έχετε γνωριστεί με τους συνεργάτες σας.Μπορείτε να πηγαίνετε συμπληρώνει στην συνέχεια και η αίθουσα αρχίζει σιγά σιγά να αδειάζει.

-Επιτέλους,λέω και σηκώνομαι,οι καρέκλες δεν είναι και πολύ βολικές.

-Άρχισες πάλι την γκρίνια τσέλο?με ρωτάει η Μαρία που δεν είχε ακουστεί τόση ώρα προκαλόντας βλεμματα απορίας απο την υπόλοιπη παρέα.

-Απο το βιολοτσέλο..λεεί και τα γέλια ακούγονται σε όλο το διάδρομο.

Την αγκαλίαζω απο τους ώμους και ξεκινάμε να πάμε για καφέ.

Χαμογελάω καθώς μου είχε λείψει αυτη η ατμόσφαιρα χωρίς βέβαινα να γνωρίζω οτί η ατμόσφαιρα θα έπαευε να είναι τόσο ευχάριστη και ανάλαφρη σύντομα.