Άρωμα υάκινθου

Άτιτλο κεφάλαιο 14

Σχεδόν 24 ώρες αργότερα και αφού κατάφερα να πίσω τον Αγαμέμνωνα,βρισκόμασταν στην αποβάθρα και περιμέναμε το τρένο να έρθει.Ήταν πρακτικά αδύνατον να βρούμε θέση για τον Αγαμέμνωνα τελευταία στιγμη με το ίδιο τρένο που θα έφευγα,και έτσι αναγκάστικαμε να πάρουμε το βραδινό.Θα φτάναμε στις 5 το πρωί και από εκεί,είχαμε μια τριώρη διαδρομή με το κτελ.

Αναστέναξα και επιβιβάστικα στο τρένο προσπαθόντας να ισορροπίσω την βαλίτσα μου και παράλληλα να βρω τις θέσεις μου.

Ξαφνικά ένιωσα το βάρος να φεύγει απο το χέρι μου και άκουσα την φωνή του Αγαμέμνωνα πίσω μου.

-Δεν καταλαβαίνω τι τα θες τόσα πράγματα,για μια εβδομάδα θα κάτσουμε.

Κανονικά ήταν να κάτσω τρεις μέρες λόγω της εργασίας αλλά αφού θα ερχόταν και ο Αγαμέμνωνας μαζί,θα δουλεύαμε έκει ένα μέρος της.

Δεν του απάντησα κάτι και σωριάστηκα στο κάθισμα μου που ευτυχώς ήταν δίπλα στο παράθυρο.Είχα κακή διάθεση όλη την ημέρα και ένα συνιλικά δεκάωρο ταξίδι δεν ήταν η καλύτερη προοπτική.

Μην με παρεξηγείτε,λάτρευα να ταξιδεύω το βράδυ.Να βλέπω τους ανθρώπους,και να νίωθω το ρυθμικό κλυδωνισμό του βαγονιού καθώς περνούσαμε απο αναρίθμιτες μαύρες εκτάσεις.

Οστώσο ακόμα δεν είχα ξεχάσει αυτό που έγινε χθες.Τα συναισθήματα που έσκασαν μέσα μου ένα,ένα τα δευτερόλεπτα που τα χείλια μου ακουμπούσαν στα δικά του.Το αίσθημα που με έκανε να μουδιάσω.Και φυσικά ο τρόπος με τον οποιό απομακρύνθηκε.

-Γιατί είσαι κατσούφα?Άκουσα ξαφνικά την φωνή του Αγαμέμνωνα στο αυτί μου μετά απο λίγη ώρα.

Το τρένο είχε ξεκινήσει εδώ και μισή ώρα και είχα ήδη απορωφηθεί με αποτέλεσμα να τινάχτω.

-Τιπότα,μια χαρά είμαι,είπα βρίσκοντας την αυτοκυριαρχία μου.

-Ειλικρινά πιστεύεις οτι θα το δεχτώ αυτό ως απάντηση?Με ρώτησε.Ένας θυμωμένος ψίθυρος που απαιτούσε να κάνουμε ησυχία ακούστηκα και έτσι ο Αγαμέμνωνας έσκυψε ακόμα πιό κοντά στο αυτί μου.

-Καλά είμαι,μουρμούρισα

-Είναι γιαυτό που έγινε μεταξύ μας έτσι δεν είναι?ρώτησε χώρις να περιμένει απάντηση.Όχι οτι μπορούσα να δώσω στην κατάσταση που βρισκόμουν

-Βιολέττα..μουρμουρισε και μου χαίδεψε τον λαιμό κάνοντας με να κλείσω τα μάτια μου ενστικτωδός.

Στην συνέχεια τράβηξε το χέρι του και αναστέναξε.

-|Έχω πολλά θέματα,μουρμούρισε,και θέλω να είμαστε φίλοι.Ποτέ δεν είχα φίλους,είπε,ποτέ δεν είχα κανέναν για την ακρίβεια.Δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ μια ανθρώπινη σχέση,πόσο μάλιστα μια κανονική σχέση.Πες μου οτι με καταλαβαίνεις σε παρακαλώ.

Είδα την αγωνία στο πρόσωπο του,και όσο και αν ένιωθα να με πονάει του έγνεψα καταφατικά και του χαμογέλασα.-Όλα κάλα,του είπα,μην ανησυχείς.

Με κοίταξε ανακουφισμένος,οστώσω βρισκόταν ακόμα χιλιοστά απο τοπρόσωπο μου.Δεν κουνιόταν και δεν κουνιόμουν.Ένιωθα το βλέμμα του να καεί και την αναπνοή του ασταθή.

Τέντωσε το χέρι του και χαίδεψε το σαγόνι μου καταμήκος.

-Θεοδώρα,μουρμουρισε και η φωνή του ακούστηκε σαν βογγητό.

Τον κοίταξα και αναστέναξα.Δεν θα άντεχα να με απέρριπτε για δεύτερη φορά.

Απομακρύνθηκα και τον είδα να με κοιτάει έκπληκτος.

-Κοιμόναστε τώρα,του είπα και αφού έκλεισα τα μάτια μου τον άκουσα να χασκογελάει και χαμογέλασα καθώς ένιωσα το κεφάλι του να ακουμπάει πάνω μιυ.