Άρωμα υάκινθου

κεφάλαιο 9

Βρισκόμουν έξω από την βιβλιοθήκη της σχολής και κοιτούσα προς τα τραπέζια χωρίς να μπορώ να πάρω την απόφαση να μπω μέσα.Παρατηρούσα τον Αγαμέμνωνα που καθόταν σε μια άκρη ενός τραπεζίου.Δεν μπορούσε να με δει γιατί καθόταν με την πλάτη γυρισμένη προς τα μένα κοιτόντας έξω απο το παράθυρο που η βροχή χτυπούσε τα τζάμια.Τα μαλλία του ήταν πιασμένα σε μια μικρή αλογοουρά και φορούσε ένα μακρύ παλτό.Ήταν πραγματικά περίεργο καθώς ήταν ακόμα αρχές Οκτωβρίου και δεν είχε κρύο,αλλά θεέ μου δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ πόσο όμορφος ήταν.Σχεδόν αριστοκρατικός.Μου θύμιζε κατά κάποιον τρόπο τον αγαπημένο μου λογοτεχνικό χαρακτήρα τον κ. Ντάρσι απο το υπερηφάνεια και προκατάληψη.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα οτί τον κοιτούσα εδώ και δέκα λεπτά.Κούνησα το κεφάλι μου και προχώρησα μέσα.Πήγα και στάθηκα μπροστά του ενώ παράλληλα κάθόμουν απέναντι του.

-Καλημέρα,μουρμούρισα

-Άργησες,απάντησε χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του απο αυτό που έγραφε,σου έχω πεί οτί έχω πολύ περιορισμένο χρόνο.

Χασκογέλασα,με τον συνηθισμένο ψυχρό τρόπο του καθώς χαλούσε κάπως το αριστοκρατικό προφίλ.Απορημένος σήκωσε το βλέμμα του κόβοντας μου για λίγο την ανάσα.

Κούνησα το κεφάλι μου και καθάρισα τον λαιμό μου.

-Απο που θα αρχίσουμε?Ρώτησα

Με κοίταξε για λίγο

-Καθημερινά έχουμε την παρατήρηση από τις 9-13.Προτείνω για αρχή να συναντιώμαστε εδώ τρείς φορές την εβδομάδα τα απογεύματα για να δουλεύουμε την εργασία.

-Μάλιστα,απάντησα και αυτός σηκώθηκε και κοίταξε το κινητό του.

-Λοιπόν θα πρέπει να πηγαίνω τώρα,είπε και σηκώθηκε.

Τον κοίταξα απορημένη

-Δεν μπορείς να φύγεις ακόμα,είπα εντελώς αυθόρμητα

Με κοίταξε παραξενεμένος-Ορίστε?

-Εννοώ ότι πρέπει να δουλέψουμε το πλάνο της εργασίας,όλοι έχουν αρχίσει και εμείς...

-Δεν τα πιάνεις εύκολα έτσι?Με ρώτησε στο βλεμμα του ήταν χαραγμένη μια ειρωνική έκφραση

τον κοίταξα με μισάνοιχτο στόμα-Ορίστε?ρώτησα

-Πόσες φορές σου είπα ότι δεν είμαι σαν τους άλλους Βιολέτα-Θεοδώρα?

-Ναι αλλά εδώ δεν πρόκειται για διαγωνισμό μοναδικότητας,απάντησα εκνευρισμένη,πρόκειται για την εργασία που θα είναι το μεγαλύτερο μέρος του βαθμού του πτυχίου μας.

Με κοιτούσε εξοργισμένος και ξαναέκατσε κάτω.-Τόσο δύσκολο σου είναι να μην είσαι το επίκεντρο της προσοχής συνέχεια?Η μικρή Βιολέτα-Θεοδώρα έχει συνηθίσει όλοι να γελάνε με τα αστεία της ,όλοι να την ακούνε όταν μιλάει,όλοι να της κάνουν τα χατήρια έτσι δεν είναι?

Τον κοιτούσα και καθώς ανέπνεα ένιωθα την ανάσα μου να μου καεί τα σωθικά.Προσπαθούσα να μην αρχίζω να φωνάζω.

-Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν με συμπαθείς η ποία είναι η γνώμη σου για μένα.Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να συνεργαστούμε για την εργασία με κάποια στοιχειώδη τυπικότητα.Απο εκεί και πέρα δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου.

Στην συνέχεια σηκώθηκα όρθια και βγήκα απο την βιβλιοθήκη.Προχώρησα μπροστά και αποφάσισα να αγνοήσω τα δάκρυα που μου έκαιγαν τα μάτια.Δεν υπήρχε περίπτωση να πληγωθώ απο κάποιον που δεν σήμαινε τίποτα για μένα.Για έναν άγνωστο.Κούνησα το κεφάλι μου και χαμογέλασα στο εαυτό μου.Θα πήγαινα να δω την γιαγία μου την Θεοδώρα,την λάτρευα και έμενε στην Αθήνα.

...............................................................................................................

POV Μαρίας

Καθόμασταν στην καφετέρια της σχολής εγώ,Φίορα,η Ελένη,ο Κωσταντίνος,και ο Αλέξανδρος.

Γελούσα με μια μίμηση που έκανε η Φίορα και περνούσα καλά μέχρι που άκουσα την γνωστή και αντιπαθητική φωνή πάνω από το κεφάλι μου.

-Με ποίο ηλίθιο αστείο γελάς πάλι?Κοίταξα τον Τεό από πάνω μου.Από την μέρα που είχαμε τσακωθεί δεν είχαμε ξαναμιλήσει.Γύρισα το κεφάλι μου απο την άλλη χωρίς να απαντήσω.

-Ούτε μία καυστική απάντηση?ρώτησε η Φίορα και έπιασε το μέτωπο μου με το χέρι της.

Της τράβηξα νευριασμένα το χέρι και σηκώθηκα όρθια.

-Ξαφνικά δεν νίωθω πολύ καλά,θα πάω σπίτι και αφήνοντας τους άλλους να με κοιτούν έφυγα.

προχώρα προχώρησα προς το μετρό όταν ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει.Γύρισα και είδα το υπεροπτικό βλέμμα του Τεό.

-Τι θες?

-Θα σε γυρίσω εγώ,είπ

-Δεν θέλω απάντησα

-Δεν με νοιάζει,είπε

-Θέλω να φύγω πώς το λένε?ρώτησα,δεν θέλω να σε βλεπω, να σου μιλάω ,δεν θέλω να βγαίνουμε όλοι μαζί,σε μισώ ούρλιαξα.

Για ένα λεπτό με κοίταξε χωρίς να λεεί κάτι και ξεκίνησα να φύγω.Γρήγορα όμως τέντωσε το χέρι του και με τράβηξε προς το μέρος τπυ.Και πριν προλάβω να πω κάτι έπνιξε τις διαμαρτυρίες μου με ένα φιλί.