Love born of hate|SasuSaku|

15.Acı...

Ablamın anlattıkları bittiğinde gözümden akan yaş yanağımdan süzüldü. Ablam ile sasuke arasındakileri öğrenmek kafamda bir şeyleri netleştirmişti. Ablam bana utanmış ve üzgün bakıyordu. Bakışları bana hiç birşey ifade etmiyordu. Güneşin hafif ışığı cama vurmaya başlamıştı. Tek istediğim şey yanlız olmaktı. Bir şeyleri kafamda oturtmalıydım.

"Lütfen... Beni yanlız bırak." ağlamaktan kısılmış sesimle zar zor konuştum. Kafasını sallayarak kapıya doğru ilerledi. Son defa bana baktı ve kapıyı kapatıp dışarı çıktı. Kendimi yatağa bıraktım ve gözlerimi kapattım. Hayatım allak bullak olmuştu. Artık ne yapıcağımı ne diyeceğimi bilmiyordum.

Yorgunluğum ağır basıyordu artık ve ağlamaktan ağrıyan gözlerimi açamıyordum. Yavaşça bilincimi yitirmeye başlamıştım.

{1 Hafta sonra..}

"Sakura-sama lütfen artık yatağınızdan çıkın ve yemeğinizi yiyin. Böyle giderse açlıktan rahatsızlanacaksınız." dedi nora kederlice bana bakıp.

"Bir şeyim yok nora. Merak etme, yemeği alıp git ve beni rahatsız etme." diyerek okuduğum kitaba geri döndüm. Eğilip odadan dışarı çıktığında derince iç çektim. Kitap san ki beni anlatıyordu. İhanete uğrayan bir kızın hikayesi. Kitabın bir cümlesi beni çok etkilemişti...

'Bebekken adım adım yürürdüm, büyüdüm koşmaya başladım. Geldiler yürümeyi unutturdular ve şimdi başladığım yere geri döndüm. Adım adım yine başlamaya... Güçlü olmaya...' bu cümleyi okuduğumda içim titremişti. Keşke son kelimeleri bağıra bağıra söyleyecek gücüm olsaydı. Güçlü olmak istiyordum ama artık nefes dahi alacak takatim kalmamıştı.

Yavaşça elimden kitabı bıraktım ve çalışma masama doğru ilerledim. Masadan 1 haftadır ellemediğim şarjda olan telefonumu şarjdan çıkarıp aldım. Sandalyeye oturup telefonu açtım. Kilit ekranı açıldığında sayısız mesaj ve cevapsız çağrı vardı. Derin bir nefes alıp ekran kilidini açtım. İno ve hinata beni çok defa aramış ve mesaj atmışlardı.

En sevdiğim dostlarım kardeşlerimdiler. Ama artık kimseye güvenim kalmamıştı. Benim için çok endişelenselerde artık hiç birşey umrumda değildi. Naruto'dan da bissürü mesajlar ve aramalar vardı. Oda benim için endişelenmişti. Hafifçe gülümsedim. 1 haftadır hiç gülümsemiyordum. Naruto beni her zaman güldüren birisiydi. Başka cevapsız aramaya gitti gözüm. Kaşlarım çatık bir şekilde beni arayan kişinin adına bakıyordum.

Sasuke'de beni aramıştı. Duygusuzca telefona baktım. Sıkıntılı bir şekilde nefes verdim ve telefonu kapatıp masaya bıraktım. Sandalyeye arkamı yasladım ve gözlerimi kapadım. Niye aramıştı ki beni? Acaba ablam ona bildiğimi söylemiş midir? Kesinlikle söylemiştir, başka ne için arasın ki?

Kapı tıktıklandığında 'gir' komutu verdim. Gözlerimi açıp kimin geldiğine baktım. Nora gelmişti, ama soğuk terler atıyordu ve fazlaca endişeliydi.

"Ne oldu nora?" dediğimde kıpırdanmaya başladı. "Sakura-sama sasuke-san geldiler." dediğinde kaşlarım çatıldı. Kesinlikle ablam herşeyi ona anlatmıştı. "Ben şuan kimseyle görüşmek istemediğinizi söylemiştim ama ısrar edince..." dedi tedirgince. Kafamı hafifçe salladım. her zaman ki sasuke işte, ne bekliyordum ki...

"Tamam... misafir salonunda beklesin gelicem." dediğimde başını sallayıp eğildi ve odadan çıktı. İç çektim ve sandalyeden kalktım.

Soyunma odama doğru ilerledim. Hızla mor bir kazak ve altınada siyah bir tayt çıkardım. Hızlıca giyindim ve saçımı tepeden at kuyruğu yapıp odadan çıktım. Yavaş adımlarla koridorda yürümeye başladım. Onun yüzünü bir kere bile görmek istemezken ondan kaçarken beni görmek ve yakalamak istiyordu. Merdivenden indim ve misafir salonuna doğru ilerledim. Kapıyı açtım ve oracıkta donup kaldım. Tam karşımdaydı. Kitaplığın orada durmuş elinde bir kitap ile orada asilce duruyordu. Geldiğimi farkettiğinde bana doğru döndü ve gözlerimiz buluştu.

Birbirimize öylece bakıyorduk. İçinden neler geçirdiğini az çok tahmin edebiliyordum. Neler diyeceğini kafasında tartıyordu şuan.

İkimizde öylece bakıyorduk... Sadece bakıyorduk...

✍️

Çok uykum var ben gidiom uyumaya ve geri döndüm baya yb geleceğini düşünüyorum yani umarım

iyi geceler!!💞

Vote (10) ve yorum (10) yapınn