Everyone Comes With Scars

846 33 1

Michaenglove25 tarafından

Michaenglove25 tarafından

Büyük kırmızı perdenin arkasından, sahnedekileri izlerken gergindi. Birazdan kendisinin de o kalabalığın önünde konuşacak olması düşüncesiyle derin bir nefes aldı.

Minatozaki Sana, Psikoloji Yüksek Lisans öğrencisiydi. Yıl sonu projesi için bir tez hazırlaması gerekiyordu. Aylarca bunun için çalışmıştı. 2 hafta öncesine kadar tez savunmasını tüm okulun önünde yapacağını bilmiyordu. Bu onun için yeniydi.

Gerginliğini atmak için ayağa kalkacakken kolundan tutup onu koltuğa geri çeken Momo'ya bir bakış attı.
"Seni aptal artık sakinleşecek misin? Oturalı otuz saniye bile olmadı. Odada dönüp durmaktan vazgeç." dedi Momo.
Sananın gerilmesine anlam veremiyordu. Çok fazla çalışmıştı ve Tanrım karşısında duran kız bölümünün en iyi öğrencisiydi.
Sana arkasına yaslanırken üzüntüyle bakıyordu.
"Ya bir şeyler yanlış giderse?"
Momo bilmişçe gülümsedi.
"Gitmeyecek. Evrene kötü enerji göndermeyi kes. Her şey mükemmel olacak. Momo sözü" dedi.
Göz kırpıp kardeşine sarıldı.
Sana da ona sarılırken gülümsedi. Aralarında kan bağı yoktu ama bu kardeş olmalarına engel değildi.
Onlar için sadece birbirleri vardı.

"Bu yıl mezun olduğun için şanslısın Minatozaki. Ya geçen yıl benimle mezun olsaydın. Ah senin için çok üzücü olurdu." dedi dalga geçerek.

Sana dediklerine kahkahasıyla karşılık verdi.
"Haklısın, Hirai Mükemmel Momo'nun karşısında kimse duramazdı."

Bir süre daha gülüşüp sohbet ettikten sonra görevli gelip 5 dakika sonra sahneye çıkacağını söylediğinde kalbi heyecanla çarptı. Beraber ayağa kalktıklarında Momo kardeşine sarıldı. Sana, huzurlu kolların arasında derin bir nefes aldı.
"Bana şans dile Momo Chan."
"Şansa ihtiyacın olduğu yalanını da kim söyledi? " Göz kırptı.
Son kez sarılıp Sanayı sahneye doğru itekledi.
Geçen sene aynı heyecanı kendisi yaşadığında yanında Sana vardı.
Şimdiyse arkasından bakarken gururlu bir anne gibiydi.

***

Büyük salona giriş yaptığında ortamda çıt çıkmıyordu.
Derin bir nefes aldı ve öğretmenlerine döndü.
En sevdiği öğretmeni Bay Jung Woo ona gülümsedi.
"Hazır hissettiğinde başlayabilirsin Sana."
Derin bir nefes alıp gözünü kalabalığa çevirdi.
Yüzlerce öğrenci ona bakıyordu. Kendine telkinler vererek konuşmasına başladı.

***

Sana'dan
Son sözlerimi söylemek için biraz soluklandım. Şuana kadar her şey harikaydı.
Yeniden konuşmaya başlarken başımı kalabalığa çevirdim. O an gözüm bir kaç sıra uzağımda keskin bakışlarla beni izleyen bir çift göze takıldı.
"İ-ifade" Bir an için konuşamamıştım. Boğazımı temizleyip gözlerinin içine bakarken konuşmaya devam ettim.

"İfade edilmemiş duyguların ağırlığı,tartıya çıktığınızda görmüş olduğunuz ağırlığınız gibi sayısal verilerle somutluk kazanmasa da; ağlayamadığınızda ya da yeteri kadar sevinmediğinizde, vermek istediğiniz ama bir şekilde hissizleşmek adı altında veremediğiniz duygular bütününde, olduğunuz ama görünmediğiniz her ortamda, kendini açığa çıkarıyor. Biz buna aleksitimi diyoruz. Duygularımıza yabancılaşıyor ve duvar olmaya başlıyoruz. Kendi davranışlarımızı, duygularımızı ve düşüncelerimizi yorumlama becerisinden uzak kaldığımız her an bu duygusuzluk ve ifade edememezlik hâli büyüyerek devam ediyor. Kendimize bir enkaz oluşturmamak ve o duvarlara çarpa çarpa yosun tutmamak adına her duygunun yaşanılabilir ve ifade edilebilir olduğunu bilmek gerekiyor."

Gözlerini hiç kaçırmadan dinlemişti.
Bir an için sadece ona anlatıyor gibi hissetmiştim.

Salonda bir alkış koptuğunda sahneye döndüm.
Momo bana gururla gülümserken Bay Woo yanıma yaklaştı.

"Senden aksi bir performans bekleyemezdim zaten"
Gülümseyerek, elindeki diplomamı bana uzattı.
Gözlerim dolarken ve ne yapacağımı bilemezken sadece;
"Teşekkür ederim" diyebildim.
Sahneye döndüğümde gözlerim bir şeyi arıyor gibiydi.
Sırtıma atlayan Momo ile kahkaha atarak onu etrafımda döndürdüm.
"Hayalimiz gerçek oldu." dedim.
"Başardık Sana, başardık.."

★★★

İlk hikayeme merhaba diyin Millet.
Beğendiyseniz vote atmaktan çekinmeyin. Ve yorumlarınızla eksiklerimi giderebilirim.
Görüşürüz bebeklerim. ♥♡

17.10.2021