capo dei capi

6.

Dopiero, gdy dojechałam na miejsce zdałam sobie sprawę jak wielki jest ten ślub. Jak ważna dla jego rodziny jest ta ceremonia. Pod małym, sycylijskim kościółkiem stała masa samochodów. Było chyba z dwudziestu ochroniarzy, a gości na pewno ponad stu. Ja znałam tylko mojego przyszłego męża. Znałam to może i tak za wiele powiedziane, ale przynajmniej wiedziałam jak wygląda. 

-Tato, ja nie chce tego robić. 

-Musisz córciu, poczekaj tu chwilę, przywitam się i zaczynamy.- odszedł ojciec i podszedł do jakiejś starszej kobiety. Było mi gorąco pod tym kościołem i na myśl o wejściu tam z moim tatą pod rękę chciało mi się rzygać. Jak oni mogli tak dobrze umieć grać, że wszystko jest w porządku? Nie dam rady. To jest ostatnia szansa żeby stamtąd spierdolić.

-Tato, zostawiłam w samochodzie telefon, za sekundę będę.- na co ojciec kiwnął głową. Każdy z ochroniarzy obserwował mnie wzrokiem,  ale na szczęście żaden nie podszedł razem ze mną do samochodu, tylko na pilota z daleka mi go otworzyli. Przy tylnych drzwiach szybko zdjęłam buty, bo w 12 centymetrowych szpilkach raczej ciężko byłoby prowadzić samochód. Dobra, teraz albo nigdy. Z prędkością światła usiadłam za kierownicą i zablokowałam drzwi do samochodu. Jednak nie przewidziałam, że tak ciężko będzie wyjechać spod kościoła. Ani nie przewidziałam, że nie miną trzy sekundy zanim pięciu ochroniarzy będzie pędzić w moją stronę. Zdążyłam wyjechać na drogę, kiedy mój samochód otoczyły inne należące do ochrony. No to lipa.

-Myślałaś, że spierdolisz?- zaśmiał się jeden z nich podając mi buty. O wszystkim pomyśleli. 

-Wysiadaj i zapierdalaj do kościoła, bo masz już pięć minut spóźnienia.- powiedział drugi i ścisnął mój nadgarstek wyciągając mnie z samochodu. Po chwili znalazłam się z powrotem pod miejscem mojej męki i tata z miną zwiastującą, że dumny nie jest prowadził mnie do kościoła.

Stał przy ołtarzu. Miał dobrze dopasowany garnitur i nawet przez sekundę na mnie nie spojrzał. Przecież to on chciał tego ślubu! Czyżby się rozmyślił? Trochę za późno...

Dopiero kiedy znalazłam się obok niego zdjął welon z mojej twarzy i spojrzał mi o czy. Jego były śliczne, jasnoniebieskie, głębokie. Uśmiechnął się słabo i  z powrotem zwrócił wzrok na księdza.

-Czy ty, ,Luca, bierzesz sobie za żonę Ines?

- Biorę.- odpowiedział bez zastanowienia.

-A ty, Ines, bierzesz sobie za męża...

-Biorę.- powiedziałam bez tchu. Zakończmy już to. Ksiądz uśmiechnął się i ogłosił nas małżeństwem. Przyszedł czas na najgorsze. Luca przysunął się do mnie i dotknął dłonią mojego policzka, po chwili zastanowienia złożył delikatny pocałunek na moim... policzku. Po czym znowu na mnie spojrzał i dopiero, gdy cały kościół zaczął bić brawo szepnął:

-Nie pocałuję cię, póki sama nie będziesz tego chciała.

-Szkoda, że nie przyszło ci do tego pustego łba ,,nie poślubię cię, dopóki sama nie będziesz tego chciała."- uśmiechnęłam się i złapałam go pod rękę wychodząc z kościoła.

-Uważaj na słowa.- odpowiedział groźnie i otworzył mi drzwi samochodu. Droga na wesele trwała niespełna piętnaście minut. Spędziliśmy ją jak zwykle w milczeniu. Już wiem, co będziemy razem robić w tym małżeństwie. Milczeć.