Słodki zapach papierosów

Rozdział 5

Kyle wrócił do domu i pierwsze co zrobił, to usiadł przy komputerze. Przesłał zdjęcia z sesji na dysk, a następnie rozpakował i przeglądał każde bardzo uważnie. Po dłuższej chwili złapał się na tym, że przestał przeklikiwać zdjęcia i gapi się na twarz chłopaka. Oczy miał skierowane lekko w bok. Grzywka opadała mu falą na oczy, a usta były spokojne, ale jednocześnie wykrzywione jakby w grymasie. Jakby kpił ze wszystkiego wokoło lub gardził, ale nie chciał, żeby ktokolwiek to dostrzegł. Widział już kiedyś ten wyraz twarzy. Szybko odgonił z głowy to wspomnienie, ale krzyki usłyszał.

"Zabiję cię ty gnoju! Ty sukinsynu! Wykorzystałeś go!"

Zamknął natychmiast plik ze zdjęciami.

— Wybij go sobie z głowy — powiedział sam do siebie. — Poza tym więcej go przecież nie spotkasz — wpierał, mając na myśli chłopaka z dzisiejszej sesji i nie wiedzieć czemu, czuł z tego powodu żal, a zaraz po nim irytację.

Co cię opętało? — prowadził dalej wewnętrzny monolog. — Dziesięć lat jesteś sam. Jest ci dobrze i teraz nagle znów czujesz coś, od czego chciałbym przypomnieć, było ci źle! I wszystko z powodu chłopaka, którego znasz dzień? 

Miał na myśli przynależność. Tak naprawdę tęsknił za nią od czasu do czasu, ale dziś nie wiedzieć czemu, poczuł to dotkliwiej.

— Usiądę do obróbki zdjęć jutro — dodał znów na głos i wstał od biurka. — Mam przecież czas do weekendu. Rokh mi głowy nie urwie — przekonywał.

Poszedł do kuchni. Zjadł kolację, pooglądał telewizję, ale myślami był gdzieś daleko. Właściwie to w pliku ze zdjęciami. Myślał o chłopaku.

Z kim był umówiony? Co to za znajoma? — pytał sam siebie. — Chase? Kurwa, co to za imię?

Pluł sobie w brodę, że nie zerknął na umowę, którą pomagał mu wypełnić. Wpadł na cudowny pomysł, że jutro zadzwoni do Rokh.

Co niby powiem? O co niby zapytam? — drwił sam z siebie.

Pożałował, że nie zabrał Coreya na imprezę. Spojrzał szybko na zegarek. Dochodziła dwudziesta pierwsza.

Kurwa, impreza u Sandera — przypomniał sobie i spojrzał znów na komputer. — Zdjęcia muszą poczekać do pojutrza. Jutro będę umierał na kaca. Muszę zapomnieć o tym chłopaku.

Zebrał się z sofy, założył czystą koszulę i wyszedł z mieszkania.

Drzwi knajpy Why Not, w której odbywała się impreza, przekroczył chwilę po dwudziestej drugiej.

O tak! Dziś, Dlaczego Nie! — Uśmiechnął się sam do siebie w myślach i popchnął hebanowe drzwi knajpy, zostawiając za sobą chłodne marcowe powietrze. Przywitał się z ciepłem i zapachem alkoholu, którego potrzebował, żeby wybić sobie z głowy myślenie o chłopaku, a knajpa okazała się pełniusieńka.

Jakby nie było, ten diabeł ma pełno znajomych — pomyślał o Sanderze.

Rozejrzał się za nim wokoło. Półnagie dziewczyny przechadzały się z kolorowymi, wymyślnymi drinkami w dłoniach, a obwieszeni złotymi łańcuchami faceci palili zioło w boksach. Kawałki z nowej płyty Sandera z ciężkim rapem leciały z głośników, ale jego nigdzie nie było widać na horyzoncie.

— Oooo ty skurwikłaku! Co tak późno? — zarzucił mu uchlany już solenizant, wyskakując Kyle'owi zza pleców. Albo właściwie to jeszcze niewytrzeźwiały.

— Miałem trochę roboty. Wstałem o piątej, musiałem odpocząć — wytłumaczył się solennie przed kumplem.

Przed nikim nigdy tego nie robił, ale Sander był wyjątkiem. Niski, przypakowany kolo w hawajskiej koszuli i opaską na czole, spod której sterczały kasztanowe dready. Bardziej wyglądał na reagge rastamana niż na rapera, ale to był Sander. On mógł wyglądać jak chciał, a i tak wszyscy słuchali jego muzyki. Był jedynym przyjacielam Kyle'a, jeszcze od czasów liceum. Razem kończyli uniwersytet. Później ich ścieżki zawodowe się rozeszły, ale przyjaźni nigdy.