You and I// bankzitters fanfiction

Help

*POV ROBBIE*

"Gecondoleerd met je ma trouwens." De woorden waren uit mijn mond voor ik er erg in had. Ze draaide haar hoofd naar mij en we hadden oogcontact. Maar dit was geen oogcontact zoals altijd in boeken en films word beschreven. Dit was een oogcontact bestaand uit een mengeling van woede, verdriet, spijt en haat. En weet je wat het gekke is? Misschien zat er ook nog een drupje liefde bij. Niet van haar kant, nee ze haatte mij, van mijn kant. En opeens stond ze op en liep ze weg. Correctie: Rende ze weg. Ik riep haar nog na, tenminste dat probeerde ik. Er kwam alleen geen geluid uit mijn keel. Daar ging het meisje wie mij nog geen 2 uur geleden helemaal had beledigd, en ik er net pas weer achter kwam hoe hard ik voor haar viel. Ze rende weg voor mij, omdat ze mij haat. Ik keek naar mijn handen en besefte me nu pas hoe hard ik het verkloot had. Ik kende haar nog maar net, maar wist zeker dat ze niet zomaar iemand was. Ik duwde mijn vuisten tegen mijn ogen om mijn tranen tegen te houden, maar het lukte niet. Dus ik liet ze maar stromen. Meerdere mensen liepen voorbij en keken mij verbaasd aan. Het deed me niks. Ik zat zo misschien wel 10 minuten toen ik besloot achter Lisa aan te gaan. Mijn excuses aanbieden. Onderweg belde ik haar nog, maar ze drukte me weg. Was te verwachten. Opeens hoorde ik een gil. Ik verstijfde. Die stem... Lisa was in gevaar. Ik rende naar de plek waar het geluid vandaan kwam, en zag dat het een park was. Is ze nou letterlijk zo laat in haar eentje een park ingegaan? Zonder tijd om stil te staan bij haar domme besluit, rende ik het park in. Ik zag haar zitten, met 4 dronken gasten om haar heen. De mannen raakte haar overal aan, en dat maakte me zo boos dat mijn adrenaline de baas werd over mijn lijf. Ik sprong op de man die bij haar borstkast aan het voelen was (cringe om dit te schrijven hahahaha) en sloeg hem overal waar ik kon slaan. Ik zag dat de andere 3 zich verbaast omdraaide, weg van Lisa. Ik gebaarde dat ze moest gaan, maar ze stond alleen maar op. Opeens voelde ik iets op mijn hoofd en werd alles zwart.

*POV LISA*

Ik gilde, want de mannen begonnen mij aan te raken. Op een heel nare manier, om maar zo te zeggen. Opeens zag ik iets heel raars gebeuren: de man die mij bij mijn borst aan het aanraken was, stopte opeens. Hij draaide zich om, maar er zat iemand op zijn rug. Robbie. Ik keek met grote ogen naar hem, en hij gebaarde dat ik moest gaan. Maar ik wilde hem niet zo achterlaten, dus ik ging alleen achter het bankje staan. Ze waren even samen in gevecht, toen een andere man Robbie keihard op zijn hoofd sloeg. Robbie viel meteen van zijn rug af, en bewoog niet meer. De mannen schreeuwden en rende weg. Ik stond nog steeds in shock, maar dat veranderde snel. Robbie bewoog niet. Ik snelde naar hem toe, en legde zijn hoofd op mijn arm. Ik legde mijn arm in zijn nek en voelde zijn hartslag. Ik voelde bijna niks, maar wel nog iets. Ik belde 112: "112, waarmee kan ik u van dienst zijn" Mens, doe niet zo rustig, dacht ik. "Ik heb een ambulance nodig, supersnel!" Shit, Robbie's hartslag werd lager. "SNEL, HIJ GAAT BIJNA DOOD!" Ik kon wel janken. "Oké, verteld u mij waar u bent, wij komen meteen naar u toe." Ik gaf het adres door, en moest vervolgens beloven dat ik haar aan de lijn hield. Net toen ik dichtbij sirenes hoorde, begaf zijn hartslag het. "...nee, Robbie..." ik besefte het nog niet. Vervolgens schreeuwde ik keihard; "ROBBIE NEE ALSJEBLIEFT, BLIJF BIJ ME! IK HOU VAN JE OKÉ?! HOU VOL, DOE HET VOOR MIJ!" De broeders waren er nu. Toen ze Robbie aan het zuurstof-infuus legde, herkende ik de broeder. Onze blikken kruisten elkaar. Dit was de broeder die zo geïrriteerd had gereageerd toen Ria de hoofdwond had. Hij glimlachte flauwtjes. Ik ging naast Robbie in de ambulance zitten, en hield zijn hand vast. Ik begon te huilen en zakte langzaam met mijn hoofd tegen zijn borst. "Waarom moest je me nou helpen? Het is allemaal-" O mijn God. Dit is allemaal mijn schuld. Als ik hem in de badkamer niet had uitgescholden, was hij nooit weggelopen. Ik begon harde te huilen, maar opeens voelde ik iets heel ligt bonzen. Ik kwam met een schok omhoog en voelde op zijn borst: er was weer heel lichte hartslag. De broeders hadden het blijkbaar ook door, want ze deden de deuren dicht en begonnen te rijden. Met een hand in Robbie's hand, en de andere bezet door mijn telefoon belde ik Matthy. "Tjeez, Lies, het is 4 uur 's nachts, is er iets gebeurd ofzo?" In horten en stoten vertelde ik hem het. Hij reageerde heel rustig, maar ook gestrest. Hij zou het aan de andere jongens vertellen, en met hun en de meiden (als steun voor mij) naar het ziekenhuis komen. Drie kwartier later waren ze eindelijk bij mij in de wachtkamer. Ze zagen er allemaal slecht uit. De meiden stormden op mij af en trokken me in een groepshug. Dat deed me nog harder huilen. Op dat moment kwam er een verpleegster met een verdrietig gezicht op ons af. Het gezicht zei voor mij genoeg. Ik zakte tegen de muur en gleed langzaam naar beneden. Ik hoorde Koen met de verpleegster praten. "Lies, kom je? We kunnen naar Robbie"...

Zo lang worden de hoofdstukken ongeveer, denk ik.