You and I// bankzitters fanfiction

Licht

*POV ROBBIE* (dit is nog in het park)

Ik opende mijn ogen. Alles was wit. Had het gesneeuwd ofzo? Het was in ieder geval heel mooi. Ik hou van sneeuw. Ik wilde me laten vallen om een sneeuwengel te maken, maar kwam niet in beweging. Wat was dit? Ik wilde het sneeuw pakken. Het glipte door mijn vingers. Het rare was, dat de sneeuw niet nat was. Ik voelde helemaal niks. Maar het maakte niet uit. Het was zo mooi. Ik moest denken aan de sneeuw-vlog van de Bankzitters. Ik kreeg een fijn gevoel binnen. Ik hou echt van de jongens. Ik trok mijn schoenen uit. Wat raar, ze zaten onder het bloed. Ik ging met mijn blote voeten in de sneeuw staan. Maar de verwachte kou bleef weg.

Wacht... WACHT. Was dit wel sneeuw? Of was ik... Ik ben toch niet dood? Nee, dat mag niet. Ik heb nog een heel leven voor me. Wat moeten mijn kijkers dan doen, bijvoorbeeld?

Oké Rob, probeer na te denken. Wat is er gebeurd voor dat dit licht kwam? Ik zat op een schommel. Te huilen. Waarom ook alweer? Iets met een meisje. Ze had me beledigd. Dat ik klein was. Ze kwam naast me zitten... OJA! IK WEET HET WEER! Ze ging het park in omdat ik iets zei, ik hielp haar en die gast sloeg mij op mijn hoofd. Zoiets.

En nu ben ik dus dood. Robbie van de Graaf, 23 jarige YouTuber, doodgeslagen door een dronken man. Tjeez, dat gaat kranten halen. De dode beroemde.

"Robbie, nee, alsjeblieft! Blijf bij me! Ik hou van je, oké? Doet het voor mij." Een stem. Een mooie stem. Van een engel, denk ik. Bestaan die toch. Ik wil vragen of ze me komt ophalen voor de hemel, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Dat is raar, ik word opgetild. Best logisch, de hemel is boven. Of ik ga naar de hel... nee lijkt me niet. Ik heb nooit iets fout gedaan...

He, het licht verdwijnt een beetje. Het word wat... donkerder. K*tzooi, nu zie ik alleen maar zwart. Opeens voel ik iets. Heel licht. Een knijpje, in mijn hand. Uit mezelf knijp ik terug. Ik voel de hand die mijn hand vasthoud verstijven. Wat doet ie nou raar? Ik voel mezelf op een of andere manier bewegen. Kan dat wel als je dood bent? Waarom voel ik überhaupt iets? Ik ben toch dood? ...Toch? 

Ik voel mezelf over een bobbel gaan. O mijn god. Ik ben niet dood. Ik zit in een auto, en ben net over een drempel heen gegaan. Waar ga ik heen? Ben ik ontvoerd? Shit, dat kan niet gebeuren. Ik moet wakker worden. Kom op! Het lukt niet. Ik huil, maar zonder tranen, zonder geluid. Waarom gebeurt dit mij weer? 

De auto komt tot stilstand. Het ding waar ik op lig, word uit de auto gehaald. Na 3 minuten sta ik weer stil. Heel zachtjes hoor ik de hele tijd een piepje. Piep. Piep. Piep. Alsof ik in een ziekenhuis lig. Wacht. Een ziekenhuis. Ben ik in een ziekenhuis? Godzijdank! Ik word gered! Ik kan weer naar mijn vrienden, naar mijn ouders, naar mijn vriendin... oh nee, ik ben single. Opeens hoor ik een lange piep. Het geluid vervaagd een beetje. Het word weer wit voor mijn ogen. Ik hoor mensen binnen rennen... toen viel ik weg...

*10 minuten later*

Ik probeer mijn ogen te openen. En ja hoor, het lukte gewoon! Ik zag mensen binnenkomen. 4 bekende gezichten, 5 onbekende.. De jongens kwamen meteen op me af. Ik zag dat ze net wakker waren. Ik werd in een soort voorzichtige groepshug getrokken. Toen ze uitgeknuffeld waren, kwamen er 4 meiden op me af. Nu herkende ik ze pas. Ik glimlachte naar hun. Ook zij knuffelde me. Ik zag alleen 1 iemand achter staan. Ik slikte. Lisa. Ze liep naar de gang. Na even praten met de rest, vroeg ik ze of ze Lisa konden halen. Mijn stem was echt dood, best grappig. Matthy haalde haar, en de rest ging naar buiten. Ze kwam schuifelend binnen. Ik klopte op mijn bed, als teken dat ze moest komen zitten. Het was even stil. Ik besloot het ijs te breken: "waarom ging je nog naar een park, zolaat?" Ze slikte even. "Ik weet het niet, ik was er niet bij met mijn gedachten." Ik snapte het. Want dat was mijn schuld. De herinneringen kwamen terug. Ik voelde me zo kut daar over. Blijkbaar zag ze het, want ze vroeg of er iets was. "Het spijt me gewoon, dat ik over je ma begon, ik had dat nooit moeten doen, sorry" een traan ontsnapte. "Hey, niet huilen oke? Dit is allemaal mijn schuld. Ik had je nooit mogen beledigen. Als ik dat niet had gedaan, was dit nu niet het geval." We zaten nu samen te janken. "Hoe gaat het eigenlijk? Heb je veel pijn? Waarom kwam je eigenlijk-" Ik legde mijn vinger op haar lippen, en voelde hoe zacht ze waren. Ik schudde mijn hoofd. "Niet nu. Later beantwoord ik alles." Ze knikte. "Haal de rest maar". Ze liep naar de deur, en haalde iedereen. Toen Eva langs haar liep, fluisterde ze iets. Ik zag Lisa verstijven. Raar.  Terwijl iedereen om mijn bed stond, liepen Eva en Lisa de gang op. We hoorde harde stemmen, en hielden meteen onze monden. Ze hadden ergens ruzie over, ik ving de woorden: "Bekende broer, Prinses, klaar" op. Lisa kwam binnen. "Eva is weggelopen!" Ze legde het uit. Iedereen besloot haar te zoeken, behalve Koen, die bleef bij mij.

Weer nieuw deel!!!! Even voor de duidelijkheid: Ik ben niet gelovig, ik geloof niet in god ofzo dus dit is niet hoe ik denk dat het gaat als je dood gaat. 

Ik hoop dat jullie t leuk vinden!