You and I// bankzitters fanfiction

Empty

*POV LISA*

Ik lig op zijn kamer. Te huilen. In zijn bed. Om hem. Om het feit dat hij weg is. Om het feit dat het een raadsel is hoe het is gebeurt. Het enige wat ik weet is dat hij met Kel had afgesproken, maar daarna weet ik niks. Kel was er ook kapot van, want hij voelt zich medeplichtig. Er word op mijn deur geklopt. "Lisa? Raoul hier. Ik heb wat pasta voor je gemaakt. Ik leg het voor je deur oké?" Ik slik. "Bedankt Roel" zeg ik met een gebroken stem. Zodra hij weg is, pak ik het eten, leg het op zijn bureau, loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. Ik zie er niet uit, ik ben te lang binnen gebleven.

Het is nu een week geleden. Ik denk elk moment aan hem. Waarom overkomt ons dit nou weer? De jongens zijn ook gebroken, al kunnen zij het beter wegstoppen. De meiden probeerde me de eerste dagen heel erg te steunen, maar ze hebben het opgegeven. Ik vind het ook zielig voor Manuela. We zijn net vrienden, gebeurt dit. Ik krijg een flashback naar de begrafenis 2 dagen geleden:

*FLASBACK*

"Dan wil ik bij deze vragen of Raoul de Graaf naar voren kan komen". De begrafenis ondernemer stapt weg bij het graf en maakt plaats voor Raoul. Raoul wenkt Matthy, Milo en Koen. Ze staan daar nu met z'n vieren bij Rob. Ik maak een foto. Raoul begint met praten. "Rob. Oude vriend. Waarom moest dit nou gebeuren? Of een betere vraag, wat is er gebeurt? De politie heeft je daar gevonden met 2 steekgaten. Niemand weet iets. Alleen dat je bent... ver-vermoord". Raoul barst in tranen uit. Amber loopt naar hem toe en knuffelt hem. Matthy neemt het over. "Hey Rob. Ik ben gisteravond opgebleven tot 3 uur zodat ik een goede speech kom maken, maar het lukte niet. Steeds vielen er tranen." Kelvin drukte me even tegen hem aan. "Maar ik moet iets zeggen. Dus ik improviseer maar wat. Rob, je was een goede vriend. We mochten je altijd pesten, zonder dat je het erg vond. Als iemand in de problemen was, was jij voor hun. Ik weet zeker dat jij nu kijkt van boven, en dat je lacht over hoe groot gedoe dit is. Wedden dat je een worstenbroodje aan het eten bent? Rob, ik ga je missen met heel mijn hart." Koen en Milo wilde liever niks zeggen, dus de jongens gingen weer terug. "Lisa Boerma en Kelvin Boerma, willen jullie ook even komen?" De ondernemer vroeg aan ons of we wat wilden zeggen. Kelvin en ik liepen hand in hand naar voren. Ik schraapte mijn keel en begon met praten. "Rob. Mijn vriendje. Zo kan ik je noemen, ook al is Kelvin daar niet heel blij mee." Een paar mensen lachten. "We waren net een paar uur samen. Je werd door Kelvin gebeld, je ging weg, Kelvin kwam terug, jij niet. Een paar, en ik ga geen namen noemen, denken dat het Kel's schuld is. Nee, dat geloof ik niet. Maar genoeg over ons. Je was een van de beste personen die ik ooit heb ontmoet. Weet je nog, hoe we elkaar ontmoette? Wij lagen in de berm, met een bewusteloze Ria. Roel moest plassen, en wij schreeuwde naar jullie. Of weet je nog dat ik je tegenkwam in de supermarkt, en dat ik je toen appte omdat jij het op het bonnetje had geschreven? Of toen ik je had uitgescholden, jij wegliep, ik ook, en jij mij redde van die mannen en zo in het ziekenhuis kwam? Ik dacht dat ik je toen al verloor. Maar God, of wie dank ook, heeft je nog 3 dagen extra gegeven. 3 kleine dagen. Je verdiende dit niet. Rob, ik zou je nooit vergeten. Uit het zicht, maar niet uit het hart. Doei lieve Brabander." Ik liep met ogen vol tranen terug naar mijn plek. Rob's ouders zeiden nog iets, en toe werd hij in het zand gelegd. Iedereen schepte een beetje en en legde een steentje neer. Toen liepen we weg. Voordat ik werd weggetrokken door Kelvin, gaf ik nog een kus op zijn grafsteen. Toen ik wegliep, fluisterde ik nog even: "Dag lieve Robbie".

*EINDE FLASHBACK*

Ik liep naar mijn kamer en at wat van Raouls pasta. Het was erg lekker, hij kan ook goed koken. Beneden hoorde ik iedereen lol maken. De jongens, meiden, Manuela, maar zonder mij en Rob. De deurbel ging en ik keek uit het raam van Rob. Ik zat al een week op zijn kamer, zonder naar buiten te gaan. Nou, wel naar de begrafenis, maar verder niet. Kelvin stond buiten. Matt deed de deur open en gaf Kel een knuffel. Ik zag Kel iets vragen, en Matt wees naar boven. Ik maakte even oogcontact met hem, en hij glimlachte lief. Hij liep door en een halve minuut later werd er op de deur geklopt. Ik deed open en gaf hem meteen een knuffel. De haartjes van zijn jas prikte in mijn gezicht, maar dat maakte niet uit. Na de knuffel legde hij zijn jas op het bed, deed zijn schoenen uit, en at ook een beetje van de pasta. Na even praten zei hij dat hij naar de wc moest, dus ik zei dat het beneden was. Toen hij weg was, wist ik niet wat te doen. Ik besloot een gekke selfie van mezelf te maken met zijn telefoon, als die hier nog lag. Ik keek even rond, maar zag hem niet. Ik voelde in zijn binnenzakken van zijn jas. Niks. Ook niet in zijn linkerzak. Toen ik in de rechter voelde, kwam mijn hand opeens iets scherps en groots tegen. Ik pakte het, en verstijfde van top tot teen. Ik zag een groot mes, de punt onder het bloed. Ik kon me nog net inhouden om te gillen en huilen. Wat was dit? Waarom zit dit in zijn zak? Heeft het toch iets met Rob te maken? Oh God, zeg alsjeblieft van niet. Ik hoorde hem de trap opkomen. Ik wilde het mes wegleggen, maar ik was te laat, dus ik besloot het gewoon te vragen. Kelvin kwam binnen en zag het mes in mijn hand. Zijn ogen werden groot. "Lisa, ik-" "Kelvin, wat is dit?!"

24 delen, 1 verhaal, 1 schrijver (of hoe je het wilt noemen), 1 einde. Ja, dit is het einde. Verzin maar zelf hoe het is afgelopen.

Bedankt dat je tot het eind hebt gelezen. Ik had het niet verwacht ;).

Mijn volgende verhaal komt binnenkort uit, ik neem ff 1-2 weekjes pauze.

Ik hou van jullie! <3

S.O. naar @merdina09 @Furb565 @Eurydice2009 en alle andere die steeds doorhamerden dat ik verder moest schrijven en altijd het meteen lazen en erop voten enz.