You and I// bankzitters fanfiction

So am I

*POV EVA*

Ik stap de taxi in. Gelukkig heb ik een aardige chauffeur, dus ik kan mijn plan uitwerken. Hij vraagt me waar ik heen wil. Ik vertel hem dat ik een reiziger ben, uit Friesland. "Zo klink je anders niet" lacht hij. Ik vertel hem glimlachend dat ik toneel speel, en daarom mijn accent ben kwijtgeraakt. Onzin natuurlijk, ik kom gewoon uit Amsterdam. Ik vraag hem wat zijn favoriete plekje in de stad is. Hij verteld me uitgebreid over een meertje met zand ofzo, midden in een bos. Ik doe alsof ik het allemaal geweldig vind, terwijl ik zo in slaap zou kunnen vallen. "Kunt u me daar heen brengen?" Hij twijfelt: "Ik weet niet, het is 4 uur 's nachts en het is daar super afgelegen, straks gebeurt er iets en is het mijn schuld." Ik verzeker hem dat het niet uit maakt. Ik hang een heel verhaal op, over dat ik een tussenjaar bij mijn studie heb genomen om mezelf te vinden, en dat dat heel goed kan op zulke plekjes. Allemaal psychologisch gelul, ik praat gewoon het advies van mijn psycholoog na. Maar hij gelooft het wel, de sukkel. Na 10 minuten heeft hij mij er heen gereden. En eerlijk, het is veel mooier dan ik had verwacht. 

Het water was blauw en helder, je ziet zo alle keien onder het water liggen. Er zwemmen zelfs een paar vissen daar, wat mij toch aan het lachen maakt. Het zand is warm, en heel fijn. Je tenen kan je er lekker in boren zonder dat ze vast zitten. En de kleur is zo mooi wit, witter dan mijn tanden. De sterrenhemel is prachtig. Het was alsof iemand van boven glitters had gegooid en die uitgespreid heeft over de lucht. Het bos om het meertje heen was donker, een beetje Dark Academia vibes.  Dit plekje doet wat met mij.

"Wow..." ik keek mijn ogen uit. De taxi-chauffeur was nu ook uitgestapt. "Ik zei het je toch? Als ik ruzie met mijn vrouw heb gehad, ga ik hierheen, om over mijn excuses na te denken." Normaal gesproken had ik dat slap gevonden, maar nu snap ik het. Ik bedankte de chauffeur, en gaf hem 5 euro fooi. Ik ging in het zand liggen, net voor het water. Zo staarde ik misschien wel 20 minuten lang naar de sterren. 

"Hoi?"  Ik schrok op en keek recht in het gezicht van mezelf. Maar toen ik beter keek, was het een meisje van mijn leeftijd die op mij leek. En niet zo'n beetje ook. Dezelfde kleur ogen, dezelfde haarkleur. Ook zij had een super lichte huid. Ze leek verdrietig. "Hoi, wat brengt jou hier?" Ze haalde haar schouders op terwijl ze naar de grond keek. "Mijn vader werd weer eens boos en begon met slaan, dus ik ging hier weer heen." Ze pakte haar tas, en haalde er een slaapzak uit. "Mijn naam is Manuela, jouwe?" "Eva." "Zo heet mijn moeder..." Oké. En? "Maar mijn moeder is weg". Kut voor haar, maar wat boeit het mij? Dood waarschijnlijk. "Ze is vreemdgegaan". Mens stop met praten. "Oké ik kan dit ook niet. Ik ben gestuurd door Lisa." Ik bevroor. Typisch Lisa. "Wie ben je?" "Manuela, dat zei ik al." "Ik bedoel, hoe ken je Lisa?" Ze legde me het hele verhaal uit. Typisch iets voor Lisa om iemand die je net kent naar mij toe te sturen. "En waar is Lisa nu?" Aarzelend wijst Manuela naar links achter. "Dus ze hebben ons afgeluisterd?!" Manuela schudde haar hoofd. "Nee, zeker niet." Ik pakte mijn tas en stampte boos naar haar toe. Dat hadden ze niet zien aankomen. Lisa zette grootte ogen op, en toen zag ik pas dat iedereen er bij was. Wat een idioten. Ik liep keihard voorbij hun, en beukte nog even expres tegen Matthy aan. "Eva kom terug!" Hoorde ik Raoul nog roepen. Wat denkt hij zelf. Ik dacht dat we beste vriendinnen waren, maar nee hoor, er komen natuurlijk jongens tussen, en een meisje wat ze zijn tegengekomen ofzo. Prima als zij dat willen, maar ik ben weg. Ik voel dat iemand mij vast grijpt, dus ik draai me woedend om. Ik zie Matthy staan. Voordat ik iets wil zeggen, legt hij een vinger op mijn lippen. "Je doet raar. Ik weet niet wat er is, maar ik wil het graag weten. Ik ben bezorgd over je, oke? Dus wil je alsjeblieft meegaan naar de rest en het ons vertellen?" Ik kan zijn lieve blik niet weigeren, dus ik loop maar mee, met zijn hand op mijn schouder. "O, dus nu wil je wel komen? Nadat je vriendje je heeft gehaald?" zegt Yasmine vals tegen me, waardoor ze een trap van Milo krijgt. "Eva, wil je ons alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?" zegt Milo bijna smekend. "Prima..." ik zie iedereen blij kijken, "Maar alleen als zij weg gaat". Ik wees naar Manuela. Hun lachen verdween als sneeuw voor de zon. Lisa zuchtte. "Manuela? Wil je alsjeblieft even weggaan?" Ze knikte en liep weg. "Nou goed dan. Ben ik echt de enige die door heeft dat Lisa en Matthy iets hebben?!"  

Weer een nieuw deel! Vinden jullie t leuk? 

Er komen nu nog 15 delen...