ကောင်းကျိုးမပေးသော သမီးပျို Part 4 ေကာင္းက်ိဳးမေပးေသာ သမီးပ်ိဳ Part 4

၆၀၉

ကောင်းကျိုးမပေးသော သမီးပျို
အခန်း(၆၀၉)

ရှန်ယန်ရှောင်ကတော့ ပါးလေးကိုလက်နှင့်အုပ်ကာ ချစ်စရာကောင်းသလို မုန်းဖို့လည်း ကောင်းလှတဲ့ ငနာတွေကို ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။
ဒီလိုဘော်ဒါတွေနဲ့ဆိုရင် သူမအနေနဲ့ ဒီဘဝမှာ ရှင်သန်နေထိုင်ရခြင်းအပေါ် နောင်တရဖို့ မရှိတော့ပါဘူး။
“လနတ်ဘုရားတိုက်မှာတော့ သူတို့ရဲ့မွေးနေ့ရောက်ရင် နတ်သူငယ်တွေက ကြယ်တို့ရဲ့ အောက်မှာ ကခုန်ကြတယ်လို့ ငါကြားဖူးတယ်။ငါတို့ရဲ့ မွေးနေ့ရှင်လေးနဲ့ သူမရဲ့ ပထမဆုံး အကအတွက် ငါ့အနေနဲ့ ကဖော်ကဖက်ဖြစ်ခွင့်ရှိမလားလို့လည်း သိချင်ပါရဲ့”ဟုဆိုပြီး ကြူရှီယာက နောက်သို့သိမ်မွေ့စွာဖြင့် ခြေနှစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ခါးညွတ်၍ လက်တစ်ဖက်အား ရှန်ယန်ရှောင်ထံ ကမ်းလိုက်သည်။
ငြိမ့်ညောင်းသောဂီတသံက ဒီအချိန်မှာပဲ ထွက်ပေါ်လာပြီး ချီးကျူးစရာကောင်းလှတဲ့ ဂီတသံက လူအားလုံးဆီ ပျံ့လွင့်ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။
“ငါက မကတတ်ဘူးဟ နင့်ခြေထောက်ကို ငါတက်နင်းမိမှာမကြောက်ရင်တော့ ကလို့ရပါတယ်”ဟူ၍ မျက်ခုံးပင့်ကာ ပြောလိုက်ပေမယ့် သူမရဲ့လက်ကတော့ ကြူရှီယာဆီ ရောက်နေပါပြီ။
လုလင်နဲ့လုံမလေးတို့ ကွင်းအလယ်ကိုသွားလိုက်ချိန်မှာ ကျန်သူတွေအားလုံးက နောက်ဆုတ်ပြီး နေရာလွတ်ဖန်တီးပေးလိုက်ကြပါသည်။ညကောင်းကင်အောက်မှာတော့ လူငယ်တို့ အတူကခုန်နေပြီဖြစ်လေသည်။
ကြူရှီယာက အမျိုးကောင်းသားတစ်ယောက်ကဲ့သို ညင်သာညက်ညောစွာဖြင့် ရှန်ယန်ရှောင်၏ လက်ကိုကိုင်ဆွဲ၍ ဦးဆောင်ကလိုက်တာဖြစ်သည်။
ရှန်ယန်ရှောင်လည်း လက်ကိုမြှောက်ကာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တော့ သူမရဲ့ နဂိုနေရာကို ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်ကာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ရဲ့ နွေးထွေးသောလက်တစ်ဖက်က သူမလက်အား ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးဖြစ်နေပါသည်။
“နင့်ရဲ့နောက်ထပ်ကဖော် ငါဖြစ်ပါရစေ”
တန်နာဇီရဲ့ စွဲမူးဖွယ် အပြုံးဟာ ခါတိုင်းနှင့်မတူ တစ်မူထူးခြားနေပါသည်။ရှန်ယန်ရှောင်ရဲ့ လက်လေးအား ဆွဲကိုင်ပြီးတော့ ဘာကိုမှဂရုမစိုက်စွာနဲ့ဘဲ သူမအား ကြူရှီယာထံမှနေ ခေါ်သွားပါတော့သည်။
သာယာလှတဲ့ ဂီတသံနှင့်အတူ ငနာငါးကောင်တို့က ရှန်ယန်ရှောင်အတွက် အပြိုင်အဆိုင် လုကြပါတော့သည်။
ရှန်ယန်ရှောင်ကတော့ လိပ်ပြာလေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ ကဖော်တွေနှင့်အတူ ပျော်ရွှင်စာ ကခုန်နေပါသည်။
ဒီအချိန်မှာတော့ အားလုံးရဲ့ရင်ထဲမှာ အပျော်တွေသာ အပြည့်ရှိနေပါသည်။
ကကွက်တိုင်းနဲ့အတူ အနက်ရောင်အငွေ့တို့ ပေါ်ထွက်လာခြင်းကိုတော့ မည်သူမျှ သတိမပြုမိခဲ့ကြပါလေ။ညကောင်းကင်အောက်မှာ သွယ်လျလျသဏ္ဍာန်တစ်ခု ဖြစ်တည်လာ ခဲ့သည်။
ရှန်ယန်ရှောင်ဘေးမှာ ရှိနေသူတွေကိုကြည့်ကာ အေးစက်သောမျက်နှာက အနည်းငယ် နူးညံ့သွားခဲ့သည်။သူ့မျက်ဝန်းတွေက အနည်းငယ်ကျဉ်းမြောင်းနေပြီး ကြည့်ရသည်မှာ ရယ်မောနေသည့်ပုံပေါက်နေပါသည်။သူက ခေါင်းကိုမော့လိုက်ပြီး သေသေချာချာ ပြုလုပ်ထားတဲ့ ကြယ်စုံညအား ကြည့်လိုက်သည်။သူ့လက်တစ်ဖက်အား ဝှေ့ယမ်းလိုက်တော့ မြေအောက်မြို့တစ်ခုလုံးကို အငွေ့တွေဖုံးလွှမ်းသွားသည်။
အပေါ်မှာ ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ မီးလင်းကျောက်တွေဟာ တစ်ကယ့်ကြယ်စင်တွေအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားကသို့ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်နဲ့ မြေအောက်မှာ လင်းလက်နေပါသည်။
မီးလင်းကျောက်အကြီးကြီးနဲ့ ပြုလုပ်ထားသော လမင်းဟာလည်း ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဖျော့တော့နူးညံ့သော အလင်းလေးလွှတ်ထုတ်လိုက်ကာ တစ်ကယ့်လရောင်ဖြာကျနေသလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
အားလုံးကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်သွားတဲ့ လေပြည်ထဲမှာ ချိုသာသောရနံ့တို့ပါဝင်နေပြီး အားလုံးရှူရှိုက်မိလိုက်ပါသည်။အားလုံး တစ်ကယ်ပဲ ပျော်ရွှင်နေကြပြီး ဒီအခိုက်အတန့် လေးက အရမ်းပျော်စရာကောင်းလှတဲ့ ပွဲတော်ကြီးတစ်ခုအလား ထင်မှတ်ရလောက်ပါသည်။
ရုတ်ချည်းဆိုသလို ငွေရောင်အလင်းတစ်ခုက လူလုပ်ကောင်းကင်မှာ ဖြတ်သန်းသွားပြီး ကြယ်ကြွေတာနဲ့ တူလှပါသည်။ထို့နောက်မှာတော့ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ကြယ်ပျံတွေအများ ကြီးကြောင့် ကောင်းကင်တစ်ခွင်လုံးမှာ တစ်လက်လက်ဖြစ်နေပါတော့သည်။
ရှန်ယန်ရှောင် အပေါ်ကိုမော့ကြည့်မိတော့ ကနေဆဲဖြစ်ပြီး ကြယ်ပျံတွေအား ကြည့်လိုက်ကာ သူမရဲ့ မျက်လုံးထဲတွင် အံ့အားသင့်သောအမူအယာတို့ ဖြစ်ပေါ်သွားခဲ့သည်။
“ယန်းရှီက ကြယ်ကြွေတာလုပ်နိုင်လောက်အောင်ထိကို တော်လှပါလား”
ရှန်ယန်ရှောင်အနေနဲ့ ကြယ်ကြွေတာကို တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးပါ သို့သော် အခုသူမရဲ့ မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်လိုက်ရတော့ ဘယ်လောက်တောင်လှတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားသည်။ သူမရဲ့ အရင်ဘဝတုန်းက တစ်ညလုံးနေပြီးတော့ ကြယ်ကြွေတာကို ထိုင်ကြည့်သူတွေ ရှိကြတာ အံ့ဩစရာတော့မရှိတော့ပါဘူး။