(Unicode)
ညစာစားချိန်၌ ကြီးတော်တို့အခန်းမှာပဲ သွားစားဖြစ်၏။ ကိုယ်တိုင်က ထမင်း၊ဟင်းတွေ ဘာတွေမချက်တတ်တော့ ကြီးတော်ချက်ပေးတာသာ စားနေကြမို့။ အစ်မကလည်း ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်၍ ထမင်းစားဝိုင်း၌ အစ်ကို့ကို အကဲခတ်နေသည်။
" မောင်လေး အစ်မနာမည်က မေသူ"
" ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော့်နာမည်က သော်တာချမ်းအေးပါ"
" မောင်လေး ဒီဟင်းတွေ စားရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြေပါတယ်"
ပြေတယ်သာပြောနေသည့် အစ်ကို့ကို အစားနည်းလိုက်တာဟု မိုးငြိမ်း တွေးနေမိသည်။
" ဟယ် စားနေကြပြီလားတော့၊ ကျုပ်က ကလေးအတွက် ငါးကြင်းဆီပြန်လေးလာပေးတာ"
" အရီးရယ် ဒုက္ခရှာလို့၊ ကျွန်မတို့ကျွေးတာတောင် ကလေးက နည်းနည်းပဲ စားနိုင်တယ်"
" ဟယ် ဟုတ်လား၊ ကလေးထမင်းစားနေတာလည်း နည်းနည်းလေး၊ ဝရော ဝရဲ့လား"
" ဟုတ် ဝပါတယ်"
" အဲ့ကြောင့် ဒီလိုပိန်ပိန်သေးသေးလေးဖြစ်နေတာ နေမယ်"
" ဟာ အရီးကလည်း ဟင်းပေးပြီးရင်လည်း ပြန်တော့၊ အစ်ကို့ကို ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ"
" မိုးငြိမ်း ငါရပါတယ်"
" မိုးငြိမ်းတို့များ သူ့ဟာလေးကို သည်းကဲနေလိုက်တာတော်၊ ကျုပ်ပြန်ပါ့မယ်"
" ဒီအရီးကတော့"
အားလုံးထမင်းစားလို့ ပြီးသွားတော့ သူတို့အခန်းပြန်ကြသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ မိုးငြိမ်းမှာ မနေနိုင်၊ မေးမိသည်။
" အစ်ကို ထမင်းစားလို့ အဆင်မပြေဘူးမလား"
" ဟမ် ပြေပါတယ်"
" ဟန်ဆောင်နေစရာ မလိုဘူး အစ်ကို"
" မိုးငြိမ်းက ဘယ်လိုထင်လို့လဲ၊ ငါက အိမ်မှာလည်း နည်းနည်းပဲ စားနိုင်တာမို့လေ"
" ထားလိုက်ပါတော့ ကျွန်တော်ကသာ တွေးပူနေတာပါ"
" အာ... ငါ ဟန်မဆောင်တတ်ပါဘူး၊ ငါစားလို့ တကယ်အဆင်ပြေတာမို့ပါ"
YOU ARE READING
အိမ် {Completed}
Romanceအချစ်က ဘဝတစ်ခုမဟုတ်ပေမဲ့ အစ်ကိုနဲ့ ဘဝတစ်ခု အတူတည်ဆောင်ရင်း အချစ်ကို ကျွန်တော် တွေ့ခဲ့တယ်။ အခ်စ္က ဘဝတစ္ခုမဟုတ္ေပမဲ့ အစ္ကိုနဲ႔ ဘဝတစ္ခု အတူတည္ေဆာင္ရင္း အခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ့ခဲ့တယ္။
