*Zawgyi#
...................
ၾကာလာၿပီ... ဖုန္းမဆက္ စာမပို႔ သတင္းမၾကားဘဲ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနသည္မသိ... တစ္ကယ္ပဲ ေဟသာ့ေၾကာင့္လား... ဘာကမ်ား အဲ့ေလာက္ထိ နာက်င္ေစခဲ့မိတာမ်ားလည္း..... သတိရတယ္....ဟင့္အင္း...ဒါမွမဟုတ္ လြမ္းတယ္လို႔မ်ား ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလား.....
ခါတိုင္း တူတူသြားေနၾက ေနရာေတြက တစ္ေယာက္တည္းလာမိေတာ့ စိမ္းသက္သက္ပင္ ျဖစ္ခ်င္သေယာင္..... ေစာင့္ေနၾက ကားမွတ္တိုင္ေလးေတာင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားလို႔ အံၾသတႀကီး ၾကည့္ေနသလို..... တူတူလာေနက် ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း လာမိရၿပီတဲ့လား.....ျမင္ေနၾက ျမင္ကြင္းေတြ အသစ္အဆန္းပုံစံနဲ႔ ျမင္လႊာထဲမယ္ အဲ့ သေဘာတက် ပုံရိပ္ေလးသာ ျမင္ေယာင္ေနမိျပန္ေလေရာ...
အြန္း...ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္... လြန္းနဲ႔ စ ေတြ႔တုန္းက ပုံရိပ္ေလးဆီ..... ကိုယ္က ေနာက္က်လို႔ရယ္ အစစအရာရာ အေသးအမႊားလိုအပ္သည္မွစ ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သူ.....
ကိုယ့္ မ်က္ႏွာ အေျခေနၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ကိုယ့္အေၾကာင္း သိခဲ့သူေလးရယ္ပါ... ဒါနဲ႔မ်ား ဘယ္လိုေၾကာင့္ ခုေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆိုးသြားရေလသလဲ...
လြန္းက လွတယ္...ဟင့္အင္း လွတာထက္ ေခ်ာတာဆို ပိုမွန္လိမ့္မည္... သူ႔ေဘးနား ေရာက္လာတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြျဖင့္ မနည္းမေနာရယ္.....
''ေဟ့ လြန္း.....''
အနားမွ ျဖတ္ရင္း ၾကားလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ အသဲသန္ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့... ဟုတ္ပါတယ္ ဒါ...ဒါ လြန္းရဲ႕ ေနာက္ေက်ာျပင္ေလးပဲ ဒါမယ့္ ေဘးမွာ တြဲရပ္ေနတဲ့ လူႏွင့္မို႔ စိတ္ထဲ အဆင္မေျပေလာက္ေအာင္... ဘယ္သူမ်ားလဲ...
လမ္းေလ်ွာက္ရင္း စကားေျပာသြားၾကသည္မို႔ သူတို႔စကားေတြ မၾကားႏိုင္ေတာ့... ဘာလဲ ျပန္လာတာေတာင္ မေျပာဘူးရယ္...
''မမေဟသာ...''
''ေၾသာ္...အေစာ... ဘယ္လဲ ၿပီးၿပီလား အတန္းက မွဴး ေရာ...''
''မွဴးက သူ႔ေမေမလာလို႔ အေဆာင္ကို အရင္ျပန္ႏွင့္တာ မမရဲ႕ ''
''ဟုတ္လား ဗိုက္ေရာ ဆာေနၿပီလား... ၁၂ေက်ာ္ၿပီရယ္ ကန္တင္းမွာ တစ္ခုခု စားၿပီးမွ ျပန္ၾကမယ္ေလေနာ့...''
