[✓] ꜰᴇᴀʀʟᴇꜱꜱ » 𝘣𝘢𝘫𝘪𝘧𝘶𝘺𝘶

1.6

Her şey rahatsız ediyordu artık onu. Rahatça nefes alamaz oldu Keisuke. Rahatça uyuyamaz, oturamaz, düşünemez...

Gecelerce araştırma yaptı bu lanet hastalık hakkında. Öğrendiklerini unutmak istedi, masum hayaller kurmak istedi kendi kafasında. Chifuyu'nun aynı o attığı temelsiz yalanlardaki gibi sağlıklı olduğunu düşünmek istedi.

Ama düşündükte her parça oturuyordu yerine bir bir. Hiçbir şey mantıksız değildi. Sağlıklı bir insanın yaşayabileceği şeyler değildi bunlar.

Günlerdir neden bunu sakladığını düşünmekten gözüne uyku girmemişti. Saklaması için ciddi bir seviyede olması gerekirdi fikrince. Bu da onu daha da çok korkutuyor, korktukça daha çok düşündürüyor ve bu kısır döngü asla bozulmadan devam ediyordu.

Ona sormaya cesaret edememişti bile. Bünyesi Chifuyu'nun kuracağı saçma yalanları duymaya hazır değil. Bilmek istediği tek şey gerçekler.

Her şeyin yolunda gitmeye başladığı bir dönemde şimdi böyle bir şeyin çıkması berbat olmuştu. Tam kafasını dağıtabilecek vakit yaratmayı başarabilmeye başlamışken, en başa dönmüştü. Elinde ne varsa kayıp gidiyor gibi hissetti. Yine her şey kötüye gidiyordu sanki. Kafasını kötü düşüncelerden arındırmamaya başladı yine.

O hâle tekrar düşmek istemese de... çoktan dibini boylamışken bulmuştu kendini işte.

Ya yanındayken ciddi bir darbe alsaydı ve hastalığını bilmediği için önemsemeyip onu hastaneye götürmeseydi neler olurdu? Neler olurdu eğer iç güdüleri yüzünden aceleci davranması gerektiğini hissedemeseydi ve hafife alsaydı her şeyi?

Chifuyu'ya bir şey olsaydı kendini nasıl affederdi ki?

Nasıl yatardı geceleri rahatla, nasıl rahatça gülüp eğlenebilirdi, nasıl hiçbir sorun yokmuş gibi davranabilirdi...

Kendinden nefret etmeden yaşayamazdı Keisuke. Her ne olursa olsun Chifuyu'nun başına bir şey gelseydi kendinden nefret etmeden yaşayamazdı.

Asla öğrenmeseydi belki de günün birinde boşluğuna gelecekti ve düşüncesiz davranarak ciddiye almayacaktı onu. O acı çekip yardım çığlıkları atarken Keisuke görmezden gelseydi nasıl yaşamaya devam edebilirdi kaygısızca...

Düşününce oğlanın neden sürekli ölmekle ilgili şakalar yapıp durduğu açık açık ortadaydı. Üzülmesi gereken şeyleri elinden geldiğince düşünmemeye çalışıyor ve sürekli dalgasını geçerek meşgul etmemek için elinden geleni yapıyordu beynini. Keisuke buna katlanamıyor işte.

Kaç geceler boyu tavanı izlemişti emin değildi bile. Uyku tutmuyordu artık, uyusa bile sürekli hayatında iyi giden her şeyin mahvolduğu ile ilgili kâbuslar görüp duruyordu. Hayal etmesi bile diken diken ediyor insanın tüylerini. Hepsiyle nasıl yeniden başa çıkacak bilmiyor Keisuke.