KAFES ✖

''Kim,Kimse''

Birde rica etsem diğer kitaplarıma da bakar mısınız? NEFES adlı kitabım bilim kurgu, TUTSAK RUHLAR ise hayatların denemelerini yazıyorum.

Bu arada - kimsenin kölesi olmayın.Siz güçlüsünüz,vazgeçmeyin.Başınızı kaldırın ve meydan okuyun.

✖

Tek bir şarkı,tek bir sözüyle sizin hayatınızı anlatabilir ve siz bu şarkıyı her sigara yaktığınızda duymak istersiniz.Çevrenizdeki seslerden soyutlanarak sadece şarkıya sığınmak istersiniz.Bir şarkıya sığınacak kadar ne yaşadım bilmiyorum ama çevremdeki insanlardan soyutlanmak,içinde kendimi bulduğum şarkıyı dinlemek,insana huzur veriyor.

Şarkıya sığınacak kadar yaşadığım yaşamım beni içine çeken şarkının sözleri,arka fonda çalan klarnet sesiyle yükseliyor ruhum.

Beynimin içinde dolanan kelime oyunları,ruhumu adeta kavanozun içine sıkıştırılan ateş böcekleri gibi oluyor.Sırf güzellikleri için,ışıkları için bir kavanoza haps ediliyorlar.Benim ruhumun güzel olduğunu anladıkları an haps ettiler karanlıklarına.Haps ettiler nefretlerine,acılarına.Haps ederek yok ettiler beni.Benim yanımda ateş böceğinde olduğu gibi ışık saçan hiç bir şeyde yoktu.Halada yok.Beni haps eden kötü ruhlar,ruhumun güzelliğini emerek,nefretiyle geri verdiler bana.

Acılar yıpratır,mutluluk sadece bir başlangıçtır.

Dengesizlikler içerisindeyim.Hiçliğin kıyısında var oluşluğun sebebi.

Ben Bulut.

On yedi yaşımda olmama rağmen kendimi ölümün döşeğindeki biri gibi hissediyorum.Küçük yaşta olgunlaşmak,büyüdükçe çocukluğumu kaybetmem,sürünmem...Aslında tam olarak ne hissediyorum onuda bilmiyorum. Benim bir yaşam anlayışım yok ki,yaşamdan da beklentim olabilsin.Ben kendimi hayatta,gelecekte nerede mi görüyorum?

Ben kendimi hiç bir yerde görmüyorum

Karanlığın içine saklanmış ,arkadaşları tarafından sobelenmemek için,karanlığa gizlenmiş çocuktum.Ve hala saklandığım karanlıkta yaşıyorum.Artık birinin beni bulmasını,sobelemesini istiyorum.Ben artık saklanmıyorum,saklanamıyorum. Korkuyorum. Benliğimi gizliyorum,ruhumu gösteremiyorum.Benim ruhum maskenin,maskelerin ardında.

Ben kendimi uzun bir paragrafta ki virgül olarak görüyorum.Duraklama noktasıyım ben.Cümleleri ayıran,kelimelere anlam katan.Ben kelimelere anlam bile katamıyorum.Kirletiyorum.Ben,bir virgül olmayı bile beceremiyorum.Aslında cümleleri bitiren,devam etmesini beklerken sadece küçük bir çizikle bitirenim ben.

Ben nokta gibiyim.Kalemin sadece değmesiyle oluşan,hikayeyi bitirip başka bir dünyaya geçiş yapanım ben.Ben,çabuk yapılan,tek bir çizikle oluşanım.

Ben Bulut'um.Kendini virgülle,nokta ile bir tutanım.Ruhunu satan hiç olmamış kişiyim.

Ben Maske yim.Ruhları emen benliği alan kişiyim.Ben ateşim.Dokunmadan insanları yok edenim.Ben rehini mi küllerinde tekrar,tekrar oluşturup tekrar yakanım.

✖

Felsefe dersi de bitmişti sonunda.Pek anladığım söylenmezdi felseden ama insanı düşündüren sözleri beynimin dolu olmasını umursamadan bir boşluk bulup düşüncelerime sızıyor ve düşündürüyordu.