Sahte Cariyeyi Zalim İmparator Yakaladı

Bölüm 6

"Ha, sorumluluk mu?"

Helen gözlerindeki paniklemiş ifadeyle ona baktı.

"Evet. Sorumluluk."

Adam tekrarlarken mutlu bir şekilde gülümsedi.

O kadar yakışıklı görünüyordu ki Helen yüzünün kızardığını hissetti.

"Çok teşekkür ederim. Bana yardım etmen ne kadar önemli anlatamam."

"Ah, daha sorunu çözmedim bile."

"Bu gizemi benim için çözersen sana her şeyi veririm ya da bir sorunun varsa, çözmene yardım edeceğim."

"Gerek yok."

Karşılıklar çok fazla baskı yapmaya başlamıştı.

Helen tutkulu adamın bakışlarından kaçındı.

Dün gece vahşi bir kurt gibi davranırken, bugün ne yapıyordu? Helen merak etmişti.

Sürekli teşekkür ettiği için, adama hiçte yakın olmayan koltuğundan kalktı.

Adam, Helen'in diğer tarafa geçişini izlerken hayal kırıklığına uğramış gibi görünüyordu.

"Yanıma oturamaz mısın? Daha önce kimse yanıma oturmamıştı."

Bir keresinde cesetlerin yanında oturmuştu, gelip onu öldürmek istemişler ama o asla sorularına cevap vermemiş ve onlarla konuşmamıştı.

Ertesi günse üst üste yığılan cesetler ortadan kaybolmuştu.

"Tanıdığım, nefes alan ilk insansın."

Adam konuşurken Helen, omurgasından yukarıya doğru bir sancının çıktığını hissetti.

"Tanıdığın nefes alan ilk insan mı?"

Helen korkmuştu. Kütüphaneye girer girmez adamın kılıcı boynuna tuttuğu an aklına geldi.

Onu öldürmek için mi geldiğini sormuştu. Helen geçen gece olanları hatırlayınca irkildi.

"Seni korkutmak istememiştim. Bir daha olmayacak."

Adam sanki düşüncelerini okumuş gibi söyledi.

"Benden korkuyor musun?"

"...."

"Neden cevap vermiyorsun?"

'Başın belada. Sana yardım edebilecek tek kişiyse benim.'

Adamın kafasında kırmızı bir uyarı ışığı yanıp sönüyor gibiydi.

"Bana bak ..."

Gergin olan Helen, adam ona doğru uzanırken irkildi.

"Sorun ne?"

Adam elini geri çekti.

"Özür dilerim."

Cesareti kırılmış gibi omuzları düştü ve sanki Helen'in göz teması kurmaktan korktuğunu fark etmişti çünkü artık pencereye bakıyordu.

Bir an sessizlik oldu, sonra Helen cesaretini toplayıp sordu.

"Adın ne?"

"Benim adım mı?"

"Sana "sen" diye seslenip duramam..."

Korkunç bir adamdı, ama eğer ona yardım edebilirse, tekrar huzurlu hayatına geri dönecekti.

Ama sorusunu sorduğunda, adamın mutsuz suratındaki alnı daha da kırışmıştı.

"Bilmiyorum."