Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. .
.
.
.
.
Kucağımdaki dondurma kabını daha sıkı tutarak bir kaşık daha aldım. Battaniyenin altında titrerken dondurma yemek ancak benim yapacağım bir saçmalıktı zaten. Burnumu sertçe çekerek önümdeki bilgisayara daha da odaklandım, ağlayacağımı biliyordum ama yorumlarda çok övülünce bu dram filmini izleme kararı almıştım. Ne dün ne de bugün okula gitmemiş, kendimi eve kapatmıştım. Yaptığım yanlış olduğunu ve çok pişman olacağımı biliyordum ama hiç bir şey olmamış gibi eski rutinime devam etmek sandığımdan daha zor olmuştu. Finallerime bir iki gün kalmıştı ama kafamı toplamazsan bildiğimi de yapamazdım. Bu dönemde beni en mutlu eden şey şüphesiz evden çalışabileceğim bir iş bulmak olmuştu. Bir yazılım şirketinin güvenlik departmanında çalışacaktım, grup halinde çalışacağımız için de daha az yorulacaktım. Her yönden bayılarak kabul ettiğim bir iş olmuştu.
Midemin bulandığını hissederek, kucağımdaki kabı yanıma koyarak ayaklandım. Saatlerdir aynı pozisyonda oturmaktan tutulan bedenimi hafifçe esneterek duvardaki saate baktım, 03:47. Gözlerim kocaman açılırken en son ne zaman bu saatte uyuduğumu düşünmeye başlamıştım. Sorumluluklarının farkında olan bir insandım ve sorumluluklarım düzenli bir hayatı gerektiriyordu. Bir kaç gündür üstümde olan umursamamazlık maskesini yine takınarak kendi kendime omzumu silktim, son yaşadaklarım ile fazlasıyla rutinlerimin dışına çıkmıştım zaten. Yıllardır kendime verdiğim 'ağlamama' sözünü bozmuştum mesela. Yıllar sonra tekrar kendimi sorgulamaya başlamış, suçu kendimde aramış, 'sevilecek insan profili' oluşturmaya çalışmıştım. Yine düşüneceğimi anlayıp, sulanan gözlerimi ellerimle sertçe silerek odama adımlamıştım, yatmam lazımdı.
Vücudumdaki ağrıyla gözlerimi zorlukla açtığımda ilk gördüğüm şey dün gece kapatmayı unuttuğum pencerem olmuştu. Birbirine yapışan kirpiklerim yüzünden gözlerimi zorlukla kırpıp telefonumu elime aldım, çok boşlamıştım ama bugün derse gitmem lazımdı. Sabahki dersimi kaçırdığımı fark edip sinirle ofladım. O saatte yatarken kalkabileceğimi düşünmüş müydüm gerçekten? Öğleden sonraki dersime yetişebileceğimi fark ederek hızla kalktım.
Hava çok mu soğuktu bilmiyorum ama resmen donuyordum! Sabah kat kat giyindiğim için kendimi tebrik ederken, üstümdeki şişme monta daha sıkı sarıldım. Kafam eğik, hızlı adımlarla yürürken önüme atlayan bedenle kısık sesli bir çığlık atarak durdum. Korkudan nefes nefese kalmış halde kafamı kaldırdığımda karşımda Adar abiyi görmeyi asla beklemiyordum. Şaşkınlıkla ona bakarken o da bana bakmaya başlamıştı. Saçma bakışmamıza son vermek istercesine boğazımı temizledim. Yüzüme boş boş baktığını farkederek konuştu,
