"Huzurum..." Efsunu olduğum kara gözleri gözlerimde gelip giderken saniyeler boyunca sessiz kaldı. "Gittiğin yerlerde çiçekler görürsen seni bekleyen baharı sakın unutma..." dedi.
Lakin sert bir zemheri de kalacağımı, şiddetli bir kara kışın bizi b...
Bir kez daha en başından tatlı bir masal esintisine başlıyoruz.
Kitabı okumaya başladığınız tarihi buraya bırakırsanız çok sevinirim.
Satır arası yorum bırakırsanızda harika olur.
Keyifli okumalar dilerim...
🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷
******
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karanlığın asaletiyle çevrelediği gecenin serinliğine yakışan bir esinti yüzüme çarptığı sırada, alımlı bir ihtişamla karşımda duran adamın kendi masalımın başlangıcı olduğunu asla bilmiyordum. Kara gözlerine bakıyordum; hemde gözümü bile kırpmadan yapıyordum bunu.
Lakin karanlıkta kalarak korkuyu iliklerine kadar hisseden biçare küçük bir çocuğun minik yüreği gibi kabarmıştı içime doluşan kaygılar. Tek başıma ürkütücü bir karanlıkta yapayalnız kalmıştım; ve bu ürkütücü karanlık dalga geçermişcesine sonu belli olmayan bir boşlukta kendini aciz hisseden beni yutmuş ve adeta esareti altına almıştı.
Lakin zannediyordum ki kuytu bir duvar kenarına çöksem saklanmış olacak, sakladığım yerde beni kimse bulamayacak ve ben günler sonra nihayet tekrar güvende olacakmışım gibi bir his uyanıyordu içimde. Üstelik sindiğim o kuytu köşede içime çöreklenen bu can yakıcı korkudan da biran evvel kurtulacak ve ben yaşadıklarımı hiç yaşamamış sayarak sarsıcı bir kâbus gördüğümü düşünecektim.
Fakat müfrit atan kalbim göğüs kafesimi fazlasıyla zorlarken esasında korkunç hislerimden uzaklaşmak namına bir çok şeyi yapmak istesemde olmuyordu. Yaşadığım onca dehşetten sonra bu gücü kendimde mümkün değil asla bulamıyordum.
Lakin kendi zihin çıkmazımda dolanan onca karmaşık düşüncenin arasına ansızın telaşlı fakat bir o kadar da bu kavrama zıt düşen sakin bir ses sızdığı sırada, içinde kaybolduğum karanlıktan çıkabilmek adına bir nebze de olsa uğraştım.
"Korkma sana yardım için burdayız. Sakın hareket etme," dedi.
Bu sesi işitmeden dakikalar öncesinde kaçarken nereye varacağımı bilmeden koşmuştum. Gecenin karanlığında yolumu yönümü görmeden bilmeden arkama bile bakmadan kaçmıştım. Tek derdim içine düştüğüm bu cehennemden kurtulmaktı. Ciğerlerim isyan bayrağını çektiğinde ve bacaklarımın dermanı kalmadığında adım adım yavaşlamaya başlarken ciddi manada bitik bir haldeydim.
Kısa bir süre toparlanmak için kendime izin vererek durmuştum fakat, içimde ki korku gitgide bu duruma müsade etmemeye başladığında, küçük taşlarla kaplı olan arazide tekrar yavaş yavaş ilerlemekten başka hiçbir çıkış yolumun olmadığının maalesef ki farkına varmıştım.
