My Worst Enemy

Chapter 35

Chapter 35

NARINIG KO ang mahinang mga bulong-bulongan sa paligid. Parang ayaw nitong may makarinig. Dahan-dahan binuksan ko ang mata at ang puting kisame ang nakita ko.

Hospital.

Ilang taon na ba ang nakalipas simula noong nakita ko 'to? High school ako non. Two years or three?

“She's awake” sabi nung isang tao kaya agad ako napalingon dito.

Nagulat ako ng makita ang matandang lalaki sa birthday party na dinaluhan namin.

“hija. Are you okay? Kamusta ang pakiramdam mo?” nag aalalang tanong nito.

“He's tito William. Our father's brother” seryosong sambit ni Ash—ay kuya. Nasasagwaan ako.

Hindi nako sanay.

“Your brother told me everything. I was so worried. Hindi ko natupad ang pangako ko sa daddy mo na bantayan kayo ng maayos bago sya mawala”

Mawala?

“Anong ibig nyong sabihin?” napatingin ako kay damulag “Where's daddy kuya Ash?”

Nanlaki ang mata ni damulag sa sinabi ko pati ma rin si tito William.

“Do you remember me now?” he said. Hoping.

Tumango ako kahit labag sa loob ko. Hindi ako makapaniwalang kapatid ko 'to!

Nagulat ako ng biglang itong tumakbo papunta sakin at niyakap ako ng mahigpit.

“Damn! Finally!” bulong nya.

“Wait. Tatawag lang ako ng doktor” ani tito ng makabawi at Mabilis na lumabas.

“Hoy! Wag ka ngang lumapit sakin. Si damulag ka pa rin! Akala mo nakalimutan ko na yung ginawa mo sakin?”

Kinalas nito ang yakap nya. He cupped my face “I'm sorry. Sorry sa ginawa ni kuya ah. Alam kong mali yung ginawa ko sayo but I'm so desperate to bring my sister back. I don't know why dad did that. Tinago ka nya at wala akong alam kung asan ka. Nalaman ko na lang nung nagtrabaho sa kompanya ang dating sekretarya ni daddy at doon ko nalaman na nasa pangangalaga ka nya and she said you lost your memory. Please don't think that I'm taking revenge on you for what you did to mia. No. I won't ever do that. I'm just—” hindi kona sya pinatapos sa sasabihin nya at ako na mismo ang yumakap sakanya ng makita kong lumandas ang luha sa mata nya.

This is my first time to see my brother cry.

“It's okay kuya. Naiintindihan ko”pag aalo ko. Kumalas lang ako ng bumukas ang pintuan at pumasok ang isang doctor at nurse. Sumunod ay silang lahat ng kaibigan ko at sila red.

Nagulat ako ng biglang pumasok si ate at lance.

Sinuri ako ng doktor at tinanong ng ilang katanungan bago umalis.

Napalingon ako kay ate. Malayong malayo ang itsura nya ngayon kisa noon. Ngayon bakas ang pagiging professional nya.

“Ate” tawag ko.

“I'm not your ate. Miss, perkinson. I'm just your late father's secretary” seryosong Saad nya.

Napasimangot ako. Ang galing nya talaga actress.

Pumalakpak ako “Galing. Na perfect mo yung english mo, teh”

Sa isang iglap nawala ang pagiging seryoso nito at bumalik sa pagiging makulit kong ate. Kahit palagi akong senesermonan nyan, baliw rin yan.

“Thank you! Thank you!” aniya saka nagpa-flying kiss Pa sya at kunwaring hinahawakan ang korona nya kuno.

“Pero hindi ko pa rin nakakalimutan yung pag Iwan mo sakin” seryosong Saad ko.

Natigil naman sya saka tinuro si damulag na nasa kanan ko “Yan ang sisihin mo”

“What?” inosenting Saad nya ng masama ko syang tinignan “You were a spoiled brat kaya bagay lang sayo yun, para matuto ka” masungit na sabi nya.

Napaismid ako sa sinabi nya. Akala mo sya hindi.

“Nakakaalala ka na talaga kiel?” biglang singit ni Chelsea. Matalim ko syang tinignan kaya napayuko sya.

Naguilty naman ako.

“You owe me an explanation” turo ko sakanila ni apat—kasama na doon si conlan na agad nagreact.

“Bakit ako? Nadamay lang kaya ako. Wag ka” inirapan pa 'ko. Natawa nalang ako.

Napatingin ako kay Ivan na nakatingin rin sakin.

“Bibili muna ako ng tubig” biglang sabi ni red.

“Ako rin” sabay na sabi nila Charles at Thristan.

At sunod-sunod na yun. Ayaw pang umalis ni damulag at kailangan pang hilahin dahil  masama ang tingin nito kay ivan. Akala ko ba close ang dalawang 'to?

Natatawang pinanood ko silang lumabas lahat. Naagaw ng isang tikhim ang atensyun ko. Seryoso ko syang tinignan.

“Ba—kiel” mahinang sabi nya.

Tinapik ko ang espasyo sa gilid ng kama ko. Gulat man nung una ay agad naman syang sumunod at umupo. Matagal na katahimikan ang bumalot sa buong kwarto.

“I'm sorry” bulong nya pero sapat na upang marinig ko.

“Gusto kong malaman kung totoo ba yung narinig ko nung time na yun” deretsong sabi ko.

“Yes” he answered. Honestly.

Napapikit ako at huminga ng malalim.

“But believe me kiel. I tried to stop myself from hurting you kaya lumayo ako non—”

“Bakit hindi mo ginawa?”

Napasinghap sya “Because I realize that I love you. Totoo na yung nararamdaman ko, hindi na pagpanggap. Nung narealize ko na mali yung ginawa ko. Pinutol ko ang lahat ng communication namin ni mia at nag fucos ako—”

“Peke lang ba lahat ng pinakita mo sakin noon? Ivan?” I tried my best not to cry.

“Hindi. Totoo lahat yun. From the very beginning. Nung nakilala kita maraming akong narealize. Yung kinukwento ni mia, alam kong totoo yun. But the moment I saw you, alam kong may mali. You didn't bully her just because you want to but because you were just devastated. Devastated and miserable. You want someone to care for you dahil nawala 'yun sa' yo nung pumasok sa buhay ni Ash si mia. That's why I said to myself that I well be that one. That one to take care of you and make you feel that you are not alone kahit wala sa tabi mo ang kuya mo”

Ayoko mang aminin pero alam kung totoo yung sinabi nya. Kahit isang beses sa pinagsamahan namin hindi ko naramdaman na hindi sya totoo sa lahat ng ginagawa nya. Kaya nga nahulog agad ako diba? At nung time kahit wala akong maalala.

I didn't say anything and just hug him agad naman nyang tinugon iyun.

He cried.

Kung meron man akong gustong gawin ngayon yun ay ang ayaw ko ng maalala ang mga bagay na nangyari noon. I had enough of it. All I have to do right now is to make things right.

In this world full of shit things in life. You, yourself is your worst enemy.