Epilogue

6 1 0
                                    

Heyow. Thank you dahil naka abot kayo hanggang dito kahit sobrang jejemon nitong Story na 'to. This was my first story pero mas nauna pa yung second Story na natapos. HAHA. And also I want to say sorry sa mga typo's ang wrong grammar dahil sabog pa utak ko ng sinulat ko 'to and ofcourse alam kong sobrang dali ng mga pangayayari sa story na 'to. Tinapos ko lang talaga sya kasi sobrang tagal na tigang sa update ang Story na'to. Yun lang thank you sa pagbabasa ng story na'to. Salamat!

__________________________________________

Epilogue

NAPATINGALA ako sa malaking gate ng lugar kung saan may nakalimutan akong puntahan. Akala ko parang may kulang yun pala ito yun. Matagal na rin pala simula nung mapunta ako sa Lugar na 'to.

Pagkalabas ko ng hospital ay agad kong sinabi kay damulag—kuya Ash, na gusto kong makita si mia at kung alam nya ba kung asan ito.

Luckily they still have connection together. Sabi nya nasa Francisco si mia kaya agad ko syang pinuntahan doon. I was nervous that time kasi ang tagal na simula nung huli naming pagkikita.

Ang malamig na simoy ng hangin sa tabing dagat ang bumungad sakin ng makalabas ng sasakyan. And there I saw the person u was looking for.

“Mia” tawag ko sakanya ng makalapit.

Ang ngiti nya sa labi ng lingunin nya kung sino ang tumawag ay biglang nawala ng makita ako. Dali syang tumayo at akmang tatalikod na kaya agad ko syang hinawakan sa braso.

“Mia. Can we talk?” kalmadonh sabi ko.

Nahihiyang Tumango sya. Niyaya ko sya sa isang floating restaurant sumama naman sya. Pagka upo ko ay umupo na rin sya. Tinitigan ko sya ng mabuti, through the years she became more beautiful. Naging morena ang balat nya dahil siguro sa pagtira sa tabing dagat. She has this angelic face at sa pagkakaalala ko sobrang lambing ng boses nito. Na akala mo isang anghel kapag bumulong sayo. Kaya siguro nagustuhan sya ni kuya.

“I just wanna say sorry”

“I'm sorry”

Sabay naming sabi kaya nagkatitigan Kami at sabay na natawa.

“You go first” sabi nya.

Tumango ako at huminga ng malalim “First things first. I'm sorry for what I did to you back then. Alam kong sobrang sama ng pagtrato ko sa'yo and there are no reason that can  justify my actions but still I want to say sorry sa ginawa ko. Alam Kong hindi madali kaya Okay lang kung hindi mo 'ko mapapatawad ngayon. Naiintindihan ko and I'm willing to wait hanggang sa mapatawad mo'ko, sabihin mo lang kung ano ang pwede kong gawin”

Napailing sya saka mahinang napatawa kaya kumunot ang noo ko. May nakakatawa ba?

“Wala pa ring pinag bago ganun ka pa rin.  Sa tono ng pananalita mo hindi ko alam kung humihingi ka ba talaga ng tawad o nang aasar pero kilala kita. Alam kong hindi basta basta humihingi ng tawad ang isang perkinson” Natatawang sabi nya.

“Actually dapat ako yung humingi ng tawad e. Yung ginawa mo deserve ko naman yun e, yung akin, yung ginawa ko sayo walang kapatawaran 'yun” aniya. Naguguluhang napatingin naman ako sakanya.

Nag panic ako ng bigla syang umiyak.

“Hala. Hoy”

“I'm sorry kiel. I'm sorry kung hindi dahil sakin hindi kayo maaksidente ni ivan”

Mas lalo akong naguluhan sa sinabi nya. Yun yung isang part Pa ng memory ko na gusto kong maalala kung paano kami naaksidente. Ang sabi ni ivan nawalan daw ng preno ang sasakyan nya at hindi nya rin alam kung paano nangyari dahil pinacheck naman daw nya yung kotse nya every month.

“Anong ibig mong sabihin?”

“Tinanggalan ko ng preno yung sasakyan ni ivan. Nung nalaman kong nagkabalikan kayo isang buwan simula noong narinig mo yung pinag usapan namin, na galit ako. I feel betrayed. Kaya sinundan ko kayo nung Niyaya ka ni ivan nagdate kayo. Monthsary nyo nun. Hindi ko alam na ganun kalala ang naging epekto sayo. Hindi ka pala nakaseatbelt narinig ko yun nung binubuhat ka na nila papasok ng ambulansya. I'm so sorry. I'm sorry” humahagogol na sabi nya.

Natahimik ako sa sinabi nya. Sya pala yun. Tsk! Pero wierd imbes na makaramdam ako ng galit ay napanatag ako ng makitang nagsisisi naman sya sa ginawa nya.

Ayoko nalang talaga balikan ang nakaraan.

Ngumiti ako “It's okay. Matagal na yun move on in pag may time. Lahat tayo nagkakamali. Ang impostante, pinagsisihan natin yung nga making nagawa natin at wag ng uulitin”

Tumango sya at maginang napatawa. Baliw rin eh. Iiyak tas tatawa.

“I guess you're not that evil as I'm thinking all this time”

“Sino nag sabi? Demonyo ako no!” sabi ko na nagpatawa samin.

After conversation, hindi ko masabing close or something na kami pero naging magaan na ang loob namin sa isa't-Isa. Bumalik rin sya ng pilipinas at syempre support nako sakanya para kay kuya kaya si damulag ang pinasundo ko sakanya. Nagalit pa si damulag dahil mukhang sabog daw sya nung sinundo nya si mia akala nya daw kasi Isa sa mga kaibigan ko lang. At hindi sya interesado kaya hindi nag abalang Mag ayos.

After a year nagkabalikan silang dalawa at masaya ako ng makitang masaya si kuya. Hindi ko talaga maimagine ang mga nagawa ko noon.

Isang kaguluhan ang bumungad sakin pagkapasok ko sa open field ng Prince academy may nagsusuntokan at kung ano ano pa.

Hindi na talaga nag bago.

“Hoy mga KAPRE!!” sigaw ko dahil hindi pa rin sila tumitigil. Napatingin sila sa gawi ko ng marinig ang sigaw ko.

“Sinong tinatawag mong kapre?” nagulat ako ng biglang may umakbay sakin mula sa likod kaya agad ko syang binalibag.

Napa-aww naman ang mga naka kita.

“Grabe ang bilis mo pa rin” sabi nya habang iniinda ang likod nya.

“Wag ako arturo”

Nalukot ang mukha nya ng marinig ang sinabi ko.

“Sabi ng art ang pangalan ko, hindi arturo. ano ba?!”.

“Inaano kita?” takang tanong ko. Yun kasi ang palaging sagot ko sakanya kapag sinabi nya yun. Yung Huling salita.

Gulat syang napatingin sakin “Nakaka alala kana? Weh?” sinapo nya pa ang mukha ko saka pinisil pisil ang pisngi ko. Hinampas ko ang kamay nya dahil ang sakit na ng pisngi ko.

Nagulat ako ng bigla syang nagtatakbo At sumigaw ng “Nakakaalala na si bossing!”

Natawa ako sa sigaw nya. Yes, they were my friends back then. Kahit Mukhang mga gangster yan mga kaibigan ko yan.

Kaya pala parang pamilyar sila sakin nung dinala ako ni conlan dito. Ayun pala Isa yun sa plano ng magaling na si damulag pati yung away noon sa harap ng school. Loko talaga, Baka raw kasi maka alala ako through sa mga mokong na 'to. Alam ko namang may pagkabasag ulo ako noon, no? Pero peopla change naman, e.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ng taong nagmamaneho ng sasakyan napatingin ito sakin at Ngumiti.

“Chineck kona ang preno ng sasakyan ganun rin ang break nito. Okay naman” aniya na napatawa sakin.

Simula nun palagi nya ng ginawa iyun. Chenicheck nya talaga bago kami bumyahe ayaw nya na raw maulit yung nangyari.

It's been a year nung sinagot ko ulit si Ivan. Marupok ako dhai. Alam nyo naman. Ehe!

Akala ko noon si damulag na ang worst enemy ko nung pumasok ako sa VIDEN but then after what happen? Simula nung maalala ko yung nangyari noon.

I realized that my worst enemy is not someone or anyone. . .

But myself.

My Worst EnemyWhere stories live. Discover now