Artık okulun son senesindeydik. Okulun kapanmasına 1 hafta kalmıştı. Ben annemlerin yanına dönecektim. Neslihan ile Yeliz ise iş aramaya başlayacaklardı. İstanbul'da iş imkanı daha fazlaydı. Eğer iş bulurlarsa ikisi bir ev tutacak ve İstanbul'a yerleşeceklerdi. Böylece birbirimizden ayrılmamış olacaktık. Ben okuldan yurda dönüyordum ki, yurdun önüne gelmiş bir ambulans olduğunu gördüm. Kim bilir kime ne olmuştu? O sırada yurttan Neslihan'ın çıktığını gördüm. Ağlıyor muydu o? Evet ağlıyordu. Hemen yanına koştum. Ben yanına ulaşamadan, Yeliz'i sedye ile ambulansa bindirip götürdüler. Ne olmuştu hiç bir fikrim yoktu. Neslihan telaşla olanları anlattı. Hani benim çinilerimi kıran kızlar vardı ya, işte onlar olayı bana söyleyenin Yeliz olduğunu öğrenmişler. Yeliz tuvalete girdiği sırada kokulara alerjisi olduğunu bildikleri için, kaç şişe parfüm, oda kokususuysa artık hepsini içeriye boca edip kızı orada kilitli bırakıp gitmişler. Herhalde astımı olduğunu bilmiyorlardı, eğer biliyorlarsa bana rakip olmak gibi bir amaçları vardı. Neslihan uzun süre odaya dönmeyen Yeliz'i tuvalette bulduğunda durumu çok kötüymüş hemen ambulansı çağırmış gerisini o da bilmiyor, artık hastaneye gidince öğrenecektik.
Apar topar hastaneye gittik. Yeliz bir süre sonra toparlanmıştı, bizi yanına aldılar. Onu görünce rahatlamıştık. Şimdi plan zamanıydı. Ele başının Tuğba olduğundan adım kadar emindim ve onu çiğ çiğ yiyecektim. İnsanı zorla Hannibal'a bağlatıyorlardı. Neslihan ve Yeliz'i hastanede bırakıp yurda döndüm. Tuğba'yı aramaya başladım. Kız odasında yoktu ama telefonu buradaydı. İnsan, eğer unutmadıysa telefonunu bırakıp tuvalete bile gitmez. Nereye giderken telefonunu bırakır? Tabii ki cevap banyoydu. Önce odama uğradım, banyo malzemelerimi aldım ki dikkat çekmeyeyim. Gündüz olduğu için yurt boş sayılırdı. Tuğba'nın girdiği duşakabini buldum. Kapıyı açmamla kız neresini örteceğini şaşırdı. Ama ben şaşırmadım ve havlumla ağzını kapattım. Elimdeki jileti boynuna dayadım. Gırtlağını kesmemi istemiyorsan cebimdeki diğer jileti alıp bileklerini kesmesini istedim. Korkudan gözleri büyümüş bir halde, kafasını hayır anlamında sağa sola salladı. Ben gırtlağını kesersem kesin öleceksin, ama sen bileklerini kesersen belki kurtulabilirsin dedim. Salak inandı ve bileklerine küçük bir kesik atarken. Ben ona yardımcı oldum kesiği dönüşü olmayacak boyutlara ulaştırdım. İşin bittiğine emin olduktan sonra, üzerimdeki kıyafetlerin üzerine giydiğim, çömlek yaparken kullandığım önlüğü çıkardım, havlumu aldım bir poşete doldurdum. Odama çıkıp havlu ve önlüğü ebruda kullandığımız boyalar boyadım. Sonra sırt çantama koyduğum poşetle yurttan çıktım. Okula gidip atölyeye uğradım. Her yerini boyadığım önlüğü kile buladım, artık kandan eser kalmamıştı. Ellerimizi sildiğimiz paçavra bezlerin olduğu büyük çöp kovasının kapağını açtım. Çöpler akşamları boşaltılıyordu. Üstteki paçavra parçalarını kaldırıp eşyalarımı attıktan sonra yine aynı paçavralarla üstünü kamufle ettim. Kovanın ağzını kapattım. Okulda biraz oyalanıp hastaneye gitmek için oradan ayrıldım. 3. vukuatımın yankılarını beklemeye başladım.
Hastaneye gittiğimde, Yeliz'in çıkabilecek kadar iyi olduğunu söylediler. Yurttan bir görevli yanlarına gelmişti. Kendi sorumluluklarında olan bir kıza sahip çıkmak, demek daha yeni akıllarına gelmişti. Ama bugün onlar için hiç iyi bir gün değildi. Kadının telefonu çaldı ve o acı haber geldi. Yeliz'e yaptıklarının vicdan azabına dayanamayan Tuğba, bileklerini kesmek suretiyle intihar etmişti. Onu duşakabinden sızan kanı fark eden temizlikçi bulmuştu. Hemen ambulans çağırılmış ama müdahale yapılamadan kız çoktan ruhunu teslim etmişti. Ne kadar acıydı gerçekten, ne kadar dokunaklı. Neslihan bu dokunaklı olayı dinlerken, Yeliz elime dokundu. Göz göze geldik. Tuğba'nın başına gelenler değil ama, Yeliz'in o bakışı içime dokundu.
