Ghostgirl

hoofdstuk 3

Dinsag, 8:40

Ik teken nog snel een geschrokken smiley op het briefje voor ik het via Sam weer door laat gaan naar Meagan. Haar ogen worden groot wanneer ze de boodschap in zich op neemt. Ze kijkt me aan met een 'Wat?!' gezicht. Ik knik zelfgenoegzaam. Enthousiast buigt ze zich weer naar voren om ijverig een zin naast mijn tekstje te schrijven.

Het zogenaamde tekstje ging dus over Quinten. En Meagan beweert dus al jaren dat zijn reputatie van schattige buurjongen snel zal overgaan naar hartstochtelijke minnaar. Ik heb niks tegen Meagans wilde fanatasieën, maar dat idee ging er nu toch wel over. Ik zie hem meer als een goede vriend waarmee je nooit, maar dan ook absoluut nooit een relatie zou mee beginnen.

'Miss Iparis, bent u even goed in het beantwoorden in mijn vragen als uitbeelden naar Meagan,' onderbreekt mevrouw White mijn gedachtegang plotsklaps.

'Ja,' zeg ik.

'Goed, leg dan eens kort de filosofie van Socrates aan me uit.'

Makkie. 'Met Socrates krijgt de filosofie een sociaal aspect, en komen vragen over menselijk gedrag in de belangstelling,' zeg ik langzaam.

'Mooi en hoe heetten de volgelingen van Socrates,' zegt ze streng.

'De Sofisten,' mompel ik.

'Wat? Praat eens luider Linde,' zegt ze.

Ik veer op. 'Zit uw gehoorapparaatje niet zo goed of zo?' vraag ik.

Er stijgt wat gemompel op in de klas en mevrouw White kleurt al mooi rood. Bovendien is de leerkracht al niet van de jongste meer en is deze opmerking beslist op zijn plaats.

'Ik heb geen gehoorapparaat. Leg je agenda maar van voren. Ik zal zodadelijk een nieuwe nota inschrijven voor je ongepaste gedrag,' zegt ze zuur.

Ik leun nonchalant naar achter en neem mijn agenda. 'Hij is al vol,' zeg ik.

Ze buigt zich naar me toe en kijkt me door haar brilglazen met fijngeknepen ogen aan. 'Ik regel wel een extra strafblad.'

'Is goed,' zeg ik luchtig. 'Plak het maar bij de andere twee.'

Ze maakt een klein afkeurend geluidje. 'Kom na de les eens bij me, Linde.'

Ik glimlach en wuif met mijn handen als teken van vreugde. 'Joehoe,' zeg ik droog.

Mijn glimlach verflauwt wanneer ik een gedaante achter mevrouw White zie verschijnen. Shit. Ik haat het wanneer er geesten tijdens de les komen opdagen. Het is een Sneller. Eerst blijft hij een tijdje voor me zweven. Ik probeer hem eerst te negeren, maar dan grijpt hij mijn arm vast. Er gaat een rilling over heel mijn lichaam. Ik probeer mezelf te beheersen maar de druk is gewoon zo sterk. Ik zie mevrouw White onderzoekend naar me kijken. Meestal dachten leerkrachten dat ik ziek was en dan mocht ik even naar buiten of naar de wc. Aangezien ik juist tekeer gegaan ben tegen mevrouw White zal dit er deze keer niet inzitten. De overgang van de geest is langzaam. Hij lijkt vast te zitten. Dan gebeurt er iets wat er nog nooit eerder gebeurt is... De geest keert terug. Soms blijven geesten wel zitten als er een moeilijke overgang is maar nog nooit is er eentje teruggekeert. Ik kijk met open mond toe hoe de geest als een bezetene voor mijn bank begint te keer te gaan. Mevrouw White kijkt me nu met een volledig onbeschaamde blik aan die aantoont dat ze me aanziet voor een gek. Ze staakt haar les.  'Gaat het wel met je?' vraagt ze.

'Ja,' antwoord ik bot. Maar in feite gaat het niet goed met me. Mijn lichaam trilt helemaal van de schokken die de geest aangebracht heeft. De geest is nu langzaam aan het oplossen. Iets wat ik de negen jaar die ik al geesten zie nog nooit eerder heb zien gebeuren. 'Het gaat wel,' zeg ik met mijn handen om de bank geklemt.

Na de les wordt ik bij mevrouw White geroepen zoals afgesproken. Ze tikt afkeurend met haar lange, gelakte nagels tegen de rand van haar bureau. 'Weet je,' begint ze. 'Je bent een meid die zoveel kennis met zich meedraagt. Zo een slim persoon, maar in goed gedrag ben je duidelijk nog niet geschoolt. Hoeveel had je op je vorige rapport, meisje?'

'Ik weet het niet meer,' antwoord ik nors.

'O je weet het wel. Het zit hoogstwaarschijnlijk vastgegrepen in dat koppige brein van je. Zeg op!'

'zesennegentig procent,' zeg ik tenslotte.

'Zie je! Met zo'n stel hersenen zou je nog eens grootse dingen kunnen verrichten. Maar die koppigheid en ongemanierdheid hé, daar moeten we nog aan werken!' schreeuwt ze bijna.

Ik moet mezelf inhouden om niet in lachen uit te barsten. 'Begrepen, mevrouw White.'

'Oké, meid. Hier is je agenda,' zegt ze met een stevig knikje.

Ik knik en loop vervolgens zo snel mogelijk de klas uit. In de gang kan ik me niet meer houden. Ik barst in lachen uit. Meagan en Emily die in de gang op me staan te wachten kijken me met grote ogen aan. 'Wat zei ze?' vraagt Meagan nieuwsgierig.

'Zal ik eens vertellen,' zeg ik terwijl ik mijn armen om hen heen sla.