Ghostgirl

hoofdstuk 12

Die perfecte avond heb ik dan ook gekregen. Laurens en ik hebben volgens mij een klik en tegen het einde van de avond voelde ik zelfs een kriebel in mijn buik opwellen. Meer dan een kus op de wang is er niet gebeurd, maar een warm gevoel in mijn borst beloofd dat er nog veel zal volgen. Ik staar naar mijn wekker. Het is zaterdag. Zaterdagochtend om preciezer te zijn. Mijn ouders moeten beide werken en ik heb het huis voor me alleen. Nou ja, 'alleen' kan je het niet echt noemen. 

Oliver zit op mijn bureaustoel met zijn blik naar de computer gericht. Na onze ruzie van vorige keer loopt het ietsje stroever dan anders, maar ooit goed is het nooit echt geweest. Ik vraag me trouwens af hoe lang hij hier nog rond zal hangen. Ik bestudeer hem, hoe hij daar zo zit met zijn diepdenkende blik en wilde haren. 'Wat doe je?' vraag ik. 

Zijn hoofd schiet omhoog. 'Hmm?' brengt hij niet-begrijpend uit.

'Ik vroeg wat je aan het doen bent,' herhaal ik.

'Wikipedia,' zegt hij. Zijn blik verplaatst zich meteen weer naar mijn computer.

'Komaan! Doe eens niet zo paranoïde, wil je? Daar gaat echt geen nuttige informatie opstaan en er zitten trouwens geen hindoe's in mijn familie! Je had mijn moeders blik eens moeten zien toen ik het haar vroeg!' zeg ik met wilde handgebaren. 

Hij klikt op het rode kruisje en legt de computer af. Met een haast meelijwekkende blik staart hij voor zich uit als een... geest. Ik spring uit het bed en ga voor hem op de vloer zitten met mijn knieën opgetrokken. 'Oliver, ik weet dat je het moeilijk hebt. Ik wil je graag helpen als je met een redelijk voorstel komt, maar dat Wikipedia-gedoe was niet echt betrouwbaar.'

Hij maakt een instemmend geluid. 'Kunnen we geen geesten oproepen?' vraagt hij dan.

'Ze komen al vanzelf naar me toe, waarom zou ik er in hemelsnaam één oproepen?' vraag ik niet-begrijpend. 

'Jàà,' zegt hij beklemtonend. 'Maar al die geesten die naar je toekomen zijn net dood en willen over naar de hemel. Als je er nu zelf eentje oproept is die niet gehaast om over te gaan naar de hemel! Die hebben een ander doel snap je! Misschien weten die meer?!' 

Hij heeft ergens wel een punt, maar dan nog betwijfel ik wel sterk of zijn plan wel zal helpen. Hij zit daar zo met een hoopvolle blik. Hoewel ik hem niet zo mag ben ik toch bereid hem te helpen. 

'Vanavond zal ik een ouija-bord maken,' zeg ik toegevend.

Hij springt op. 'Dankje!'roept hij door de kamer. 

Ik schenk hem een sceptisch lachje en vertrek dan naar de badkamer om me om te gaan kleden.