Ghostgirl

hoofdstuk 6

Dinsdagavond

Ik trek mijn slaaptopje over mijn hoofd en neem mijn tandenborstel bij de hand. Lichtelijk opgejaagt begin ik mijn tanden te poetsen. Ik moet namelijk nog een opdracht van Duits inleveren morgen en die is nog maar voor de helft klaar. Met een klap zet ik de beker waarmee ik mijn mond spoel compleet met tandenborstel terug aan mijn helft van de wasbak. Ik kam nog snel mijn bruine haren tot ze terug even stijl als voorheen op mijn rug liggen. Eenmaal op mijn kamer weet ik niet snel genoeg ik bed te liggen met de opdracht naast me en een balpen bij de hand. Ik krabbel nog wat Duitse woorden op mijn kladblad en probeer ze vervolgens tot een logische zin te vormen. Na ongeveer een half uurtje steekt mijn moeder haar hoofd naar binnen om me trusten te wensen. Ik steek verflauwt mijn ene hand op ter wijze van antwoord, maar nog steeds geconcentreerd op de Duitse taak. Tien minuten later geef ik het op en schuif de taak in mijn nachtkastje. Mijn wekker zet ik een kwartiertje vroeger dan normaal zodat ik nog voldoende tijd heb om de taak af te krijgen. Met een ongerust gevoel val ik in een diepe slaap...

Woensdagochtend, 7:00

Ik schrik op van het plotse gepiep van de wekker die mijn hele kamer in rep en roer zet. Met gesloten ogen tast ik mijn nachtkastje af op zoek naar het snooze-knopje. Wanneer er een ijzige golf door me heen trekt openen mijn ogen zich haast automatisch. Ik slaak een luide gil en kruip zodanig ver achteruit dat ik uit mijn bed val. Op nog géén meter van me vandaan zit een jongen. Hij kijkt me met een geamuseerde uitdrukking aan. Ik word me er plots bewust van dat ik alleen een topje en onderbroek aanheb en grabbel zo snel naar mijn dekens om het nodige te bedekken. Mijn slaapkamerdeur opent zich en mijn vaders hoofd verschijnt in de opening. 'Is er iets?' vraagt hij onderzoekend.

Er zit verdorie een jongen in mijn kamer?! Hoe erg kan dit zijn? Ben je blind...

Mijn blik wisselt tussen de jongen en mijn vader heen en lichtjes begin ik te beseffen dat jongen eigenlijk geestjongen is. 

'Niets papa,' zeg ik. Mijn bevende stem verraad het een en ander, maar mijn vader lijkt er niks van op te merken. Vanaf hij de deur sluit veer ik op. 'Ga door me!' sis ik met een woedend handgebaar. 

'Ik wou wel dat meer meisjes die vraag aan me stelden,' zegt hij nog steeds in zijn nopjes. 

'Gadver,' zeg ik. 'Waarom ga je niet door me?'

'Dat kan niet,' brengt hij tegen.

'Ben je gehandicapt ofzo? Hup, spring gewoon,' handgebaar ik uitdrukkelijk. 

Mijn uitdrukkingen lijken echter geen effect te hebben. Hij moet grinniken waardoor ik me nog stommer voel dan daarnet. Ik druk mijn ergernis uit door een lange zucht te laten klinken. 

Mooi, nu heb ik geestjongen zijn aandacht. Hij kijkt me even recht aan met zijn felblauwe ogen en lijkt zijn woorden nog even te moeten overdenken voor hij ze formuleert. Dat geeft me de tijd om zijn  uiterlijk te bestuderen. Ik moet toegeven dat dit de meest ongeestigste geest is die ik tot nu toe heb ontmoet. Meestal hebben geesten zo een lichtgevende schijn over zich heen, maar deze niet. Hij lijkt haast...levend. Doordat hij die 'schijn' mist, lijkt zijn huidskleur mooi naar boven te komen. Een mooi gebruind velletje, lijkt mij. Zijn haren bestaan uit een volle bos warrig, zwart haar. Ik krijg haast de neiging om erin te gaan woelen. Het staat hem best schattig. Mijn gedachtegang wordt onderbroken wanneer hij zijn stem verheft: 'Ik ben niet gehandicapt. Uit eerdere bevindingen blijk ik zelfs niet de enigste geest te zijn die er problemen mee heeft door een Poortwachter heen gaan. Dus noem me niet gehandicapt graag.'

Ik wil graag antwoorden op zijn verwarrende uitleg, maar mijn gedachten blijven haken bij hetwoord 'Poortwachter'.

'Wat is een Poortwachter?' vraag ik gebiologeerd.

Hij kijkt me aan met een uitdrukking waardoor ik me opeens heel dom voel. 'Jij bent er een,' zegt hij tenslotte.