Ghostgirl

hoofdstuk 15

De dagen gaan maar door en door en door... Ik raak langzamerhand gewend aan Oliver op een fijne manier. Hij is een soort onzichtbare steun waar ik vertrouwen op kan bouwen. Mijn ouders zijn wel wat minder gezellig. Onlangs is mijn moeder langs mijn kamer gepasseerd toen ik met Oliver aan het praten was. Ze rukte de deur zodanig plots open waardoor ik niet goed wist welke houding ik mezelf moest geven. In eerste instantie probeerde ik nonchalant op mijn bed te steunen waar ik het mezelf al de hele tijd comfortabel gemaakt had met Oliver. 'Tegen wie praat je?' zei ze onderzoekend.

Het kostte me enorm veel moeite om een goede smoes tevoorschijn te halen en daar was ik tenslotte ook niet met glans in geslaagd. 'Ik euhmm.. Ik belde. Ja! Ik belde met Erika en toen jij binnenkwam heb ik snel neergelegd, want ja dat meisje heeft problemen thuis. Haar, euhm, moeder doet een beetje vreemd de laatste tijd, zegt ze. Ze denkt dat haar moeder een andere man heeft leren kennen!'

Dat had ik hakkelend tot een zin bijeen weten te sprokkelen, maar geen overtuigende, dat wist ik doordat mijn moeders frons dieper was geworden bij elk woord dat ik zei. Gelukkig had ze geen verdere vragen meer gesteld en was ze gewoon weer verder gegaan met haar dagelijkse routine. Oliver vond dat natuurlijk hilarisch. Vreemd genoeg stoorde ik me daar niet aan. Integendeel, ik heb zelfs mee gelachen. Zo bleek het dat de aanwezigheid van een geest toch nog niet zo slecht leek te zijn. Hij helpt me zelfs met dingen die een meisje zonder spookvrienden niet zou kunnen verwezenlijken. We hebben het fijn samen, maar ik merk soms dat hij met andere dingen bezig is. Hij lijkt stoer en grappig, maar soms betrap ik hem erop dat hij zit na te denken en aan zijn blik te zien zijn dat geen fijne dingen. Wanneer ik na school thuis kom en ik hem weer zo aantref besluit ik hem erop aan te spreken. 'Waar denk je aan?' vraag ik terwijl ik naast hem op het bed kom zitten.

Hij kijkt me recht aan. 'Hoezo?'

'Gewoon, je lijkt je met dingen bezig te houden die me iets belangrijker lijken dan grappen maken en plezier hebben.'

Hij slaakt een diepe zucht. 'Dat is ook zo.'

Ik neem zijn hand vast. Mijn vingers zakken er lichtjes door. 'Wat dan?'

'Gewoon, ik heb het hier zo fijn. Ooit zal er een moment komen dat ik overga. Ik bedoel, dood zijn is voor altijd. In werkelijkheid hoort het niet fijn te zijn. Je hebt me zelf toch ook al dingen vertelt over hoe treurig sommige geesten er wel niet uitzien als ze naar je toekomen? En hoe zit het met dat Poortwachterprobleem? Je zei dat mensen niet meer door je heen konden... Is dat niet vreemd? Zou het niet kunnen dat er iets aan de hand is tussen Hemel en Hel?'

Ik moet de informatie even laten bezinken. Oliver heeft inderdaad een punt. Misschien is hij er niet meer als ik op een dag van school kom. Dat idee bezorgt me een rilling. 'Waarom denk je dat van Hemel en Hel?' vraag ik rustig. 

'Wel, soms heb ik er visioenen van,' zegt hij.

Ik veer een stukje op. In een opwelling glipt zijn hand door me heen. Ik pak hem terug vast. 'Wat zie je dan in die visioenen?'

'Het begint altijd met een rode gloed en een meer met een waterval. In het meer stroomt geen water, maar bloed. Dan zie ik een boot die van bovenaan de waterval komt. Hij stormt keihard naar beneden en er klinkt geschreeuw. Ik zie twee jongens en een meisje. De ene jongen breekt zijn nek op een of andere manier door tegen de zijkant van de boot aan te vallen. De andere jongen en het meisje zwemmen naar de oever. Ze hangen vol bloed en ik kan hun gezicht niet helemaal zien doordat ze gehuld zijn in een dikke sluier. De jongen wil de zijne uittrekken, maar het meisje houdt hem tegen en fluistert: 'Satan wil bloedwraak.' Dan stopt het visioen meestal, maar het lijkt zich steeds verder op te bouwen. Ik voel gewoon dat er nog meer komt. Ik probeer ze op een of andere manier op te roepen door me alleen in een kamer op te sluiten en erover na te denken.'

Ik sla mijn handen voor mijn mond en weet niks uit te brengen. Ik ken dat visioen...