Ghostgirl

hoofdstuk 16

'Wat?'

'Niks, het is gewoon...'

'Gewoon wat?'

Oliver houdt zijn hoofd een beetje scheef terwijl hij me dat vraagt. Ik schud mijn hoofd.

'Ik denk dat visioen de verkeerde term is. Ik denk dat je het je gewoon inbeeld. Een soort wederkerende droom zeg maar.'

Oliver staat op en haalt zijn handen door zijn haar. 'Maar, nee. Dat is niet zo. Het is..het is echt, ja het voelt gewoon zo werkelijk. Alsof ik er zelf in zit.'

'Dat noemt men een lucide droom,' zeg ik overtuigend.

'Maar het kan toch echt zijn? Het klinkt misschien onwerkelijk, maar aangezien jij geesten ziet wil dat zeggen dat er meer bestaat dat wetenschap en feiten. Ik geloof dat er iets is die dat alles overstijgt. Iets magisch,' zegt Oliver. Zijn blik rukt zich los van de mijne en krijgt een dromerige schijn. 

'Oliver, ik heb dat visioen of die droom of wat het dan ook mag zijn ook,' zeg ik tenslotte.

Hij is meteen weer aandachtig. 'WAT?' 

'Ja, ik droom precies hetzelfde. Alleen zijn het bij mij twee meisjes en een jongen. Een van de meisjes breekt haar nek.  De jongen fluistert tegen het meisje: "Satan wil bloedwraak". Daar eindigt het meestal,' zeg ik. 

'Waarom zei je dat niet meteen? Mijn god, er moet toch duidelijk een verband zijn! We moeten dit oplossen Linde we moeten...'

Ik spring uit mijn bed en loop naar hem toe. Ik concentreer me om zijn handen vast te kunnen houden en kijk hem aan. 'We lossen dit heus wel op Oliver. Wees eens rustig.'

We kijken elkaar aan en ik zie de kalmte terugkeren via zijn ogen. Ik draai me om en wil naar de andere kant van de kamer lopen, maar plots grijpt hij me bij mijn hand terug vast met een greep die bijna menselijk is. Hij trekt me naar zijn lippen toe en plots ben ik verlamd van verlangen. Ik wil hem zo graag kussen. Maar op het moment dat onze lippen elkaar raken, of dat tenminste zouden moeten doen, ga ik door hem heen. Er gaat een vreemd gevoel door me heen en beschaamd trek ik me terug. Oliver kijkt me met een pijnlijke, verwarde blik aan. 'Je bent een geest,' mompel ik alsof dat alles verklaart en loop naar de uithoek van mijn kamer. We zouden het kunnen als we ons erop concentreren, denk ik. Maar dat zou vreemd zijn en het moment was bovendien verstreken. 

'Dusem,' begint Oliver nog steeds wat van zijn stuk gebracht. 'Zouden we het zinnetje "Satan wil bloedwraak" niet ergens in de bib aantreffen?'

Ik apprecieer zijn techniek. Doen alsof er niks gebeurd is zou in dit geval het best zijn. 'Prima. Op het internet staan vast ook veel geschikte bronnen.'

'Oké, wat gaan we eerst doen?' vraagt hij. 

'Ik dacht eraan om het werk te verdelen. Jij kan misschien dingen opzoeken op internet terwijl ik naar de bib ga...' zeg ik. 

Ik zie dat de radartjes in zijn hersenen op volle toeren draaien. Zijn blik gaat van schuchter naar triest. Ik heb gewoon even tijd nodig om alles te verwerken. Dat begrijpt hij vast wel? Het is misschien beter om elkaar wat te ontwijken, denk ik steevast.

Maar wanneer ik even later op mijn fiets richting de bib zit, lijkt dat idee plots niet zo aanlokkelijk meer.