Το όραμα

Kεφάλαιο 29

Αποκαμωμένη προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου, αλλά είναι αδύνατο. Ζαλίζομαι και νομίζω πως όλα είναι ένα όνειρο, ένα ακόμα όραμα. Δυστυχώς όμως είναι χειρότερο ακόμα και από απειλή της Gabriela, που παρεμπιπτόντως είμαι σίγουρη ότι κάπου έχει βάλει το χεράκι της η οχιά.

Ένα απαλό αεράκι που έκανε τα φύλλα των δέντρων γύρω να θροΐζουν με έφερε στην πραγματικότητα. Προσπάθησα να σύρω το σαν άψυχης κούκλας κορμί μου στο δρόμο, έστω να τραβηχτώ στην άκρη για να μη με σκοτώσει κανένα περαστικό αυτοκίνητο. Σκέφτηκα τι έγινε μόλις και δε κρατήθηκα. Στηρίχτηκα σε ένα δέντρο και έβγαλα τα σωθικά μου.

Με κανένα τρόπο όμως ποτέ δε θα βγάλω από μέσα μου την αηδία, την εισβολή, την ντροπή που μου δημιούργησε αυτό που έγινε. Δάκρυα έκαναν ξανά την εμφάνιση τους στα μάτια μου για πολλοστή φορά σήμερα. Δε ξέσπασα όμως.

Το κεφάλι μου ξαφνικά έγινε βαρύ. Προσπάθησα να παραμερίσω την ξαφνική αδιαθεσία και να μη σωριαστώ κάτω και είμαι εκτεθειμένη, αλλά δε τα κατάφερα.

Το σώμα μου έπεσε στην άκρη του δρόμου, μέσα στα αγριόχορτα, σα παλιό τσουβάλι.

Σκόρπιες εικόνες άρχισαν να σχηματίζονται, μαζί με φωνές και ήχους, οι οποίοι δε συμβάδιζαν με την εικόνα.

Μπροστά μου εμφανίστηκε η Gabriela. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της ήταν ολόισια και τα έκαναν να φαίνονται ακόμα πιο μακριά από όσο ήταν. Ντυμένη στα μαύρα ως συνήθως, αλλά αυτή τη φορά μακιγιάζ σε αποχρώσεις του μαύρου συνόδευε το όλο σύνολο της. Με κοίταξε με οίκτο και χαμογέλασε με μοχθηρία.

-Γεια σου αγάπη μου. Να ήξερες ποσό πολύ χαίρομαι που σε βλέπω γλυκιά μου. Μα για να σε δω, είσαι και στις ομορφιές σου. Να ήξερες πόσο γέλιο μου χάρισες και πόσο λιγότερο ανιαρή έκανες την αιωνιότητα μου. Τόσο καλά είχα να περάσω από την ισπανική γρίπη του 1918.

Έσμιξα τα φρύδια μου από αγανάκτηση.

-Τι θέλεις πάλι; Είσαι η τελευταία που θα ήθελα να δω.

-Ήρθα να σου συμπαρασταθώ, απάντησε μη μπορώντας να κρατήσει τα γέλια της, πράγμα που με εκνεύρισε ακόμα περισσότερο. Εκείνη την ώρα ήθελα να της δώσω μια μπουνιά και να της σπάσω το σαγόνι, αλλά κρατήθηκα.

-Θα σκάσεις πια επιτέλους η θα χρειαστεί να έρθω εγώ εκεί να σου κλείσω το στόμα; άκουσα τη φωνή της Alex πίσω μου.

-Και νομίζεις ότι θα φοβηθώ εσένα τον κοκκινολαίμη; Σε έχω για πρωινό μαζί με το κρουασάν μου μικρό σκουλήκι, της είπε η Gabriela φτύνοντας τις λέξεις με μίσος.