Το όραμα

Κεφάλαιο 26

Gabriela's POV

Ήταν παλιά. Το μακρινό 1530 όταν γεννήθηκα στην Πράγα της σημερινής Τσεχίας. Οι γονείς μου σχετικά φτωχοί, δούλευαν στα χωράφια των μεγαλοαστών. Μικρό κοριτσάκι ήμουν όταν αναγκάστηκα να δουλέψω σα λατζιέρισσα μετά που ο πατέρας μου πέθανε. Κανένας γιατρός δε μπόρεσε να τον βοηθήσει και βρεθήκαμε με τη δόλια τη μαμά μου στους δρόμους. Η ίδια συνέχισε να δουλεύει εκεί αλλά δε μπορούσε να μας συντηρήσει και τις δύο

Έτσι, αναγκάστηκα να βοηθάω. Η δουλειά ομως αποδείχτηκε δύσκολη. Δυο γυναίκες αρκετά νεαρές, όμορφες και κυρίως, ολομόναχες, δεν αργήσαμε να γίνουμε στόχος των ορέξεων κάθε μεθύστακα,γέρου και στερημένου.

Όταν ημουν περίπου 14 χρόνων δούλευα μόνη σαν υπηρέτρια στο αρχοντικό ενός οικογενειάρχη. Ο Jakub Horáček και η γυναίκα του η Ivana ήταν οι κύριοι του σπιτιού. Η μοναχοκόρη τους η Aneta με τον καιρό είχε γίνει φίλη μου, χωρίς να ξέρει το ποιόν της οικογένειας της.

Όταν ξεκίνησα ήταν άψογοι μαζί μου. Το σπίτι τους ήταν τεράστιο, τριώροφο με την αρχιτεκτονική της εποχής. Στο ισόγειο ήταν η μεγάλη σάλα με το τζάκι, η τραπεζαρία και η κουζίνα, ενω στους επάνω ορόφους ηταν το λουτρό και οι κάμαρες. Η δική μου ήταν στη σοφίτα, με τον φεγγίτη να λούζει το φως της Σελήνης καθε βράδυ.

Σταδιακά ομως η συμπεριφορά τους άλλαξε. Η Ivana έγινε πιο σκληρή και πιο απαιτητική μαζί μου. 《Πιο δυνατά τρίβε το πάτωμα》, 《πάλι άνοστο το φαΐ σου》, 《σκόνη έχει το τραπέζι》. Προσπαθούσα να την ευχαριστήσω αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα. Έπλενα τα ποτήρια μετά το φαγητό και τα σκούπιζα στην ποδιά μου. Ένα ποτήρι όμως μου γλίστρησε και έσκασε με κρότο στο πάτωμα. Γρήγορα ξεκίνησα να μαζεύω τα γυαλιά, μη το πάρει κανείς χαμπάρι, αλλά η Ivana μπήκε φουριόζα στο δωμάτιο.

-Άχρηστη, ούρλιαξε, πρόσεχε λίγο, ηλίθια.

-Δε το έκανα επίτηδες, είπα με απολογητικό ύφος.

-Δε με νοιάζει, συνέχισε να ωρύεται. Μη ξαναγίνει γιατί θα σε τσακίσω μικρή ανόητη.

Σηκώθηκα απότομα όρθια, έξαλλη.

-Σας παρακαλώ πολύ να μου μιλάτε καλύτερα. Σας ζήτησα συγγνώμη και βρίσκω υπερβολική τη συμπεριφορά σας.

Το χέρι της προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλο μου.

-Τόλμησες να μου αντιμιλήσεις; Άλλη μια φορά κάν'το ξανά και θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή. Καθάρισε το χαμό που έκανες και πήγαινε αμέσως στο δωμάτιο σου.