Το όραμα

Κεφάλαιο 22

Ξέρω ότι αυτός ο τρόπος είναι αρκετά επικίνδυνος, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Είναι η μοναδική μου ευκαιρία να σου αποδείξω την αθωότητα μου. Δες λοιπόν τι πρέπει να κάνετε εσύ και ο Justin απο εδώ και πέρα. Το βράδυ του φόνου εγώ και η Kim ξέραμε τι θα γινόταν. Όσο προχωρούσαμε στο δρόμο βλέπαμε τους ανθρώπους της Gabriela κρυμμένους,παραμόνευαν ψάχνοντας την κατάλληλη στιγμή. Και τελικά την βρήκαν. Ευτυχώς που η Kim ήταν πολύ πιο προνοητική από όσο πίστευα. Ίσως φταίει βέβαια και η φοβία της για τους κλέφτες. Το σπίτι της είχε κάμερες, αυτή που ελπίζω να βρήκες στον κήπο, και άλλη μια μέσα στο σπίτι. Με το κλειδί που υπάρχει στο φάκελο θα ανοίξει μια θυρίδα, και πιστεύω ότι η αλήθεια θα λάμψει. Πρέπει όμως να υπογράψετε εσύ και ο Justin. Μόνο έτσι θα ανοίξει. Υπο άκρα μυστικότητα όμως. Οι κινήσεις σας πρέπει να είναι διακριτικές. Ένα λάθος μπορεί να σας κοστίσει ακριβά. Όμως εγώ βασίζομαι πάνω σας, και ξέρω ότι θα τα καταφέρετε.

Ο μπαμπάς σας,
Kevin

Ξαναδιαβάζω το γράμμα, θέλοντας να είμαι σίγουρη ότι δε μου ξέφυγε ούτε ενα κόμμα. Το διπλώνω πολλές φορές και το βάζω στη μέσα τσέπη της ζακέτας μου.

Ξεκινάω προς το σπίτι της Cara, αλλά τελικά αποφασίζω πρώτα να περάσω απο το σπίτι μας, αν και δε βρίσκεται σε κοντινή απόσταση απο εδώ, αλλά θέλω να σιγουρευτώ ότι όλα είναι καλά, μιας και το έχουμε κλειστό για πάνω απο δυο βδομάδες.

Περπατώντας σκέφτομαι πόσο άλλαξε η ζωή μου σε διάστημα περίπου ενός μήνα. Το μόνο που με ενδιαφέρει πλέον είναι να λάβει ένα τέλος όλο αυτό. Σε λίγες μέρες ανοίγουν και τα σχολεία, θα  πρέπει το μυαλό μου να είναι εκεί.

Βγάζω το κινητό μου και στέλνω ένα μήνυμα στον Justin ενημερώνοντας τον ότι θα περάσω απο το σπίτι, και ρωτάω αν θέλει να του φέρω κάτι.

Η απάντηση έρχεται δευτερόλεπτα αργότερα. 《Τώρα δε μου έρχεται κάτι, αν χρειαστεί θα περάσω και γω. Θνξ πάντως》.

Μιας και έχω το κινητό στα χέρια μου παίρνω την Angelina, αλλα το έχει κλειστό.

Δε πειράζει, ίσως περάσω μετά να τη δω.

Αρκετή ώρα αργότερα φτάνω στο σπίτι. Βγάζω τα κλειδιά απο την τσέπη μου και ξεκινάω να ξεκλειδώνω τις τέσσερις κλειδαριές που έχει βάλει στην πόρτα ο μπαμπάς

Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Το σπίτι είναι σκοτεινό, αφού όλα τα παράθυρα και τα πατζούρια είναι κλειστά, και έχει και συννεφιά. Ξεκινάω να ανοίγω τα παράθυρα να αεριστεί το σπίτι,και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.

Ανοίγοντας την πόρτα το γνώριμο αίσθημα των ματιών να είναι μαύρα έρχεται πάλι.

Το μόνο πράγμα που βλέπω είναι φλόγες. Κατεστραμμένα σπίτια και καμμένες εκτάσεις. Τρομοκρατημένοι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι, άλλοι για να σωθούν και άλλοι γιατί οι φωτιά έχει αρχίσει να καίει τα σώματα τους. Μια σπαραχτική κραυγή με κάνει να γυρίσω. Μια μάνα σπαράζει πάνω απο το απανθρακωμένο σώμα του μικρού παιδιού της, ενώ τα δάκρυα καθαρίζουν το πρόσωπο της που έχει μαυρίσει απο την καπνιά. Παραδίπλα μια γυναίκα τυλίγει με μια κουβέρτα πιο σφιχτά το βρέφος πάνω της. Ένας άντρας προσπαθεί να βγει απο τα συντρίμια του σπιτιού του αλλα δεν προλαβαίνει. Σοβάς και τούβλα πέφτουν πάνω του, σκοτώνοντας τον ακαριαία. Άνθρωποι που δε προλαβαίνουν καν να αντιδράσουν καθώς καίγονται ζωντανοί. Γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους με απόγνωση και παιδιά τους γονείς τους. Νιώθω τη φωτιά να με καίει. Έχει φτάσει επικίνδυνα κοντά μου. Προχωράω και γω με τους άλλους για να σωθώ. Όσο τρέχω βλέπω όλο και περισσότερα πτώματα, όσο μπορώ να δω εξαιτίας του μαύρου πυκνού καπνού. Αθώες ψυχές χάνονται σήμερα. Άνθρωποι χάνουν τις περιουσίες τους. Κοιτάω τον ουρανό. Μέσα απο τον καπνό σχηματίζονται φιγούρες που αγκαλιάζονται. Ξέρω ποια άτομα είναι. Η πύρινη κόλαση δεν έχει αφήσει τίποτα. Και εκείνη την ώρα μια σκέψη περνάει απο το μυαλό μου, που θα τη χαρακτήριζα πιο πολύ παράπονο. Οι υπεύθυνοι της πυρκαγιάς πως έχουν καθαρή συνείδηση; Πως πέφτουν στο κρεβάτι τους το βράδυ να κοιμηθούν;

Και κάπως έτσι η εικόνα ξεθωριάζει

Αφιερωμένο στις ψυχές που χάθηκαν στην ανατολική Αττική. 23/07/2018

Παναγιώτης